متن دلتنگی عاشقانه

تو قشنگترین دلتنگیِ پنهان میان قلبمی

بغضی نهفته، در سراپای نهانم
انگار کن، تنهاترین والِ جهانم
از بس کسی درکم نکرده، هیچ‌گاهی
دل را میانِ آبِ غم‌ها می‌جهانم

✍ عطشِ عریانی
@bzahakimi
هیچ‌ می‌دانی؟
تو که باشی
چسبناک‌ست؛ بسی
بستری که در آن
حسّ خیس و
حالِ خاصّ زنانگی‌ام
فوران می‌کند از:
عطشِ عریانی...
با دلم می‌مانی؟

"نجوای ماه و موج"
هر شب، ماه آرام بر دریا می‌تابد،
و موج‌ها، نامت را با اشتیاق در گوشِ ساحل زمزمه می‌کنند...

"بارانی از عشق"
در هوای دلتنگی،
عشق تو بارانی‌ست که می‌بارد،
و من، خاکی تشنه که هر قطره را
با اشتیاق در آغوش می‌گیرم...

"آتش و پروانه"
تو شُعله‌ای بی‌قرار،
و من پروانه‌ای که هیچ هراسی از سوختن ندارد...

"سکوت و دلتنگی"
در سکوت شب،
نامت را هزار بار می‌خوانم،
تا شاید ستارگان
نامه‌ای از دلتنگیِ من به آسمان ببرند...

"عطر حضور"
هر نسیم که عبور می‌کند،
رایحه‌ی دستانت را با خود می‌آورد،
و من، میان لحظه‌ها گم می‌شوم،
در خاطره‌ای که هنوز نرفته‌ای...

"سوز دل"
عشق تو در من شعله‌ای است،
که هیچ بادی توان خاموش کردنش را ندارد،
و هر نگاهت، آتشی تازه در دل من می‌افروزد...

"شورِ دریا"
چشمانت، آبی‌ترین دریاست،
و من قایقی بی‌ساحل،
که تنها با موج‌های عشقت آرام می‌گیرم...

"پناهِ آغوش"
آغوشت، تنها سرزمینی است
که دلِ بی‌قرارم در آن آرام می‌گیرد،
جایی که هیچ فاصله‌ای
توان جدا کردنمان را ندارد...

"موج عشق"
عشق، موجی است که ساحل را نمی‌شناسد،
در تلاطمِ بی‌پایان، به دلِ شب می‌کوبد،
و در هر برخورد، نام تو را زمزمه می‌کند...

"قول عاشقانه"
لبخندت را در شب‌های بی‌قرارم به آسمان سپردم...
تا ماه گواه شود که قولم از جنس جاودانگی‌ست...

در میان خاموشیِ دنیا،
کلماتم را در دلِ باد پنهان می‌کنم،
تا هر نسیم، تو را از عهدی که بسته‌ایم یاد کند...

عشق، آن شعله‌ای که در تاریکی جان می‌گیرد، پناهی در طوفان‌های زندگی است. گاهی آرام چون نسیمی بر برگ‌های پاییزی، گاهی سوزان چون خورشید در دل بیابان. عشق نه آغاز دارد، نه پایان؛ تنها در نگاه‌ها، در زمزمه‌های شبانه، در ردپای خاطرات جاودانه می‌شود.

"خزان عشق"
خزان عشق تو ، خاموش نیست
آتشی است که زیر خاکستر، هنوز زبانه می‌کشد....

برگ‌های افتاده، از یاد نمی‌روند
هر رگه‌ی طلایی‌شان، حکایتی از روزهایی‌ست که نسیمِ عشق، آن‌ها را به رقص درآورد.
باد اگر نامه‌های دلدادگی را با خود برد
آیا نمی‌بینی که هر شاخه‌ی برهنه، هنوز...

درآسمان خیالت دوباره
بال زدم
دوباره باغم‌تو دست بر
جدال زدم

شکوفه کرد‌گمانت دوباره
درشب شعر
درآسمان غزل ماه را
مثال زدم

نشان پنجه ی دستم به
روی سرپیداست
چنانکه درغم‌تو روزو ماه و
سال زدم

رقیب،دست به دست توبود
خنده کنان
ومن به جمع رفیقان دم از
ملال زدم

"آشنای غریب"
در انتهای راهی که نامش را نمی‌دانستم،
در پیچ تند لحظه‌هایی که بی‌سوال گذشتند،
در سایه‌ی نگاهی که شبیه هیچ چشمی نبود،
تو را دیدم؛
آشنای غریب،
کسی که بی‌صدا، بی‌نام، بی‌نشانه،
در حافظه‌ی هستی حک شده بود.

تو از کدام باد آمده بودی؟
در کدام شب بی‌مهتاب،...

" شدم آشنای تو"
در پیچ‌وخم بادهای سرگردان،
در سطرهای نانوشته‌ی کتابی که هرگز گشوده نشد،
در سکوت شب‌هایی که صدایت را در جانشان پنهان کرده بودند،
من آشنای تو شدم.

چگونه باد، برگ را می‌شناسد؟
چگونه دریا، موج را به آغوش می‌کشد بی‌آنکه بپرسد چرا؟
من نیز چنین بودم،...

کاش میشد تپش قلب من و
چشم سیاه تو به هم ربط نداشت.

دل ما کرده هوای آن دلی،
کز دل ما بی خبر است.

نذر کردم که چون آیی،
باغِ جهانِ را پُر کنم
از نرگس‌هایِ دل فریب ..!

نقاشی نیمه‌کاره‌ام
خط‌هایی سردرگم
رنگ‌هایی نیمه‌جان
در حصار سنگین انتظار
نقشی که در سکوت می‌میرد
در تمنای لمس دست های تو

دریافتم کآن حضورِ عظیم،
سرابِ آبی‌ست
در کویرِ دل !

پنجره ی اتاقم را
مثل خودم معتاد کرده‌ام،
معتادِ انتظار..!