متن عاشقانه

می بوسمت یک روز تنها
می بوسمت رویای زیبا

می بوسمت شاید نسیمی
آورده عطرت را به اینجا

پاییز که می‌رسد، جهان آرام‌تر می‌شود…
انگار همه چیز در سکوتی باشکوه فرو می‌رود؛
درخت‌ها لباس‌های رنگی‌شان را می‌پوشند و باد، موهای خسته‌ی زمین را نوازش می‌کند.
هوا بوی خاک نم‌خورده می‌دهد، بوی چای تازه‌دم و پنجره‌ی نیمه‌باز،
بوی دلتنگی و حرف‌های نگفته.

پاییز فصلِ میانِ بودن و رفتن است....

انگشتانم را
هر شب با خودم می‌خوابانم!
نه برای اینکه آرام بگیرن و بخوابن،
نه!
بلکه می‌گویم نکند بهانه‌ات را بگیرند و
شعری دیگر
غیر از تو
برای یکی دیگر بنویسند.

تو را که دیدم،
جهان از نو آغاز شد—
نه با انفجار ستاره‌ها،
بلکه با لبخندت،
که آرام‌تر از نسیم،
دل مرا لرزاند.

تو را که خواستم،
نه برای همیشه،
بلکه برای همین لحظه،
که قلبم بی‌تابِ بودنِ توست
در سکوتی که فقط عشق می‌فهمد...

مهمان قلب من...
تو بی‌دعوت آمدی،
مثل نسیمِ خنکِ پاییز،
مثل شعری که خودش را در گوشِ شب زمزمه می‌کند.

مهمان قلب من،
نه با صدا، نه با قدم،
با نگاهت، با خاطره‌ات،
با آن حسِ آشنای بی‌نام...

بمان،
که این خانه بی‌تو خاموش است،
و این دل، بی‌تو بی‌فصل...

🍂
درختی مانده در بادِ خسته،
برگی افتاده، بی‌صدا،
پاییز آمد با چمدانِ خاطره،
و من هنوز منتظر صدای توام
در کوچه‌های نارنجیِ دل...

دوست پاییزی من...
تو مثل برگی هستی که با هر افتادن، شعری در دل زمین می‌نویسد.
مثل بادی که خاطره‌ی کودکی را از لابه‌لای موهایم عبور می‌دهد.
تو آمدی با رنگ‌های نارنجی و طلایی،
با بوی خاکِ نم‌خورده و صدای دورِ زنگ مدرسه...

دوست پاییزی من،
تو هم‌راز غروب‌هایی هستی...

امان از شب، امان از حرف‌های ناگفته
امان از عشقی که در سینه‌ام لانه دارد و زبانش در بندِ سکوت است

شب که می‌آید، شعله‌ها درونم فوران می‌کند
قلبم صاحبِ بدن می‌شود و عقل از کار می‌افتد

هراسِ یک اعترافِ خاموش بر جانم سایه می‌اندازد:
نترسم که بگویم و نشنوی،...

پایان نـבارב בلتنگے هاے تو،
هر شب با نبوבنت بیش از حـב میشوב.

ترش‌رویی نکن ای سیبِ دل‌آزارِ دلم،
که لبِ خندۀ تو، شهدِ بهار است هنوز!

در نگاهت، شکرستانِ غزل می‌روید،
پرتقالی‌ست جهان، بی‌تو اگر لب نخندد!

خانه ام را می خواهم....
همان خانه
همان کوچه
همان دختر همسایه
با همان لبخند و روسری چارخانه....
که در چارخانه هایش،
خانه ام را گم کرده ام....

چشمانش قابل توصیف نبود…
می‌شد در آن عشق را بو کرد،
خزان را لمس کرد،
مهربانی را چشید،
زیبایی را شنید،
در عمق نگاهش غرق شد
و با هر پلک، جانی تازه گرفت.

قصه‌ ی دلتنگی من از چشمانت آغاز شد... 
از همان لحظه‌ ای که نگاهت
بی‌ آنکه سخنی بگوید 
تمام هستی‌ ام را به بند کشید.

تو را دیدن
عبور از مرز عقل بود 
و اقامت در اقلیم دل. 
چشمانت 
نه آینه بودند
نه دریا
که آیاتی بودند از کتاب عشق...

به او گفتم:
هر غروب
عطر چمن‌های باران زده را می‌دهی!
مرا گفت:
زنانگی‌ات در نگاهم
هزار شاخه گل زیبا می‌رویاند.

چون به آغوشم می‌کشی
گرم گرم می‌شوم
و برف زمستان را انتظار می‌کشم.
و وقتی نیمه شب‌ها
هرم نفس‌هایت بر تن می‌وزد
خنک خنک می‌شوم
و روزهای گرم تابستان را می‌طلبم.

دلتنگتم، چنانکه
فقط این غروب از عمرم باقی مانده باشد و
من نتوانم ببینمت.
دوستت دارم، چنانکه
آن اندازه از جانم مانده باشد،
که فقط عشق تو را دریابد.

کاش می‌آمدی
زودتر از دیروز،
آهسته‌تر از فردا...
باران به شیشه تکیه داده بود،
و رؤیا،
در گوشِ بیداری
از تو می‌گفت.
کاش می‌آمدی،
تا نفسی
با تو می‌ماند.

سال‌ها گذشت
و هنوز،
صدای آمدنت
از انتهای کوچه نمی‌رسد.

پنجره‌ها را گشوده‌ام،
اما
از قابِ هر نگاه
چهره‌ی من برمی‌گردد،
نه تو.

به هر صدای عبور،
دلم می‌لرزد
و فرو می‌ریزد
در سکوتِ کوچه های سرد.

پاییزتر
سرشارم
و از من می‌ریزد تو...

دیوار،
تیرهای چراغ برق
سیم خاردار....
پشت دیوار
دیده بر آجرهای سالهای ماندگار،
میروم را
می نشینم گاه
می پرم با ابر
می دوم با باد...
زیر بارانی از خاطره از یاد،
تا باز شود آهنین درب
تو در آیی از گنه کرده و ناکرده زندان...
پشت دیوار هستم
بنویس...

خاطرات توست...
تنها مونس تنهاییِ شبهاے من.

ترس از عشق، ترس از زندگی است و آنان که از عشق دوری می‌کنند مردگانی بیش نیستند.

شب است...
و من، در تاریکیِ خودم
به واژه‌هایی فکر می‌کنم
که هیچ‌وقت نگفتم.

حرف‌هایی که لب‌هایم را سوزاندند،
اما به گوشِ تو نرسیدند.

عشق، درونِ من
چون رودخانه‌ای‌ست
که از ترسِ سنگ‌ها
خودش را پنهان می‌کند.

قلبم
گاهی فرمان می‌دهد،
بدنم مطیع است،
و عقل،
جایی گوشه‌ای می‌نشیند و...

آغوش تو یـڪ تـڪـہ اے از باغ بهشت است.