100 متن کوتاه شاعر ۱۴۰۳ جدید 2024

زندگی کمدی است،
برای کسی که فکر می کند
و تراژدی است
برای کسی که احساس می کند...

شاعر شدن کار سختی نیست
تو فقط با لبخندت
در خیابان قدم بزن

از بس که خدا عاشق نقاشی بود...
هر فصل به روی بوم، یک چیز کشید
یک بار ولی گمان کنم شاعر شد..
یک گوشه ی دنج رفت و پاییز کشید!

منم آن شاعر دلخون
که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

نه ماه خوابیده / نه شاعر/بوف کنار فانوس

خیلی ها شاعرند
بعضی اما، خودشان شعرند
حرف هاشان، نگاه شان
حتا:
وقتی به شان فکر می کنی!

تو که کوتاه و طلایی بکنی موها را
منِ شاعر به چه تشبیه کنم یلدا را

خبرداری که شهری روی لبخند تو شاعر شد ؟
چرا اینگونه کافرگونه،بیرحمانه ،میخندی؟

آدم وقتى کسى را خیلى دوست دارد
همه چیز فرق میکند
سر آینه شلوغ تر میشود
دست و دلش گرمتر میشود
به هر بهانه اى سرش کجِ شانه هاى یار میشود
و از همه مهم تر اینکه
شاعر میشود
شاعر......

و کاش هرگز ندانى که
بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم

جنگلی را

سر بریدند؛

کاغذها شاعر شدند

او شعر بود و من شاعرش؛

این بود قصه آفرینش !

ارس آرامی

هر صبح به زنبور🐝، عسل می چسبد

شاعر که شدی فقط غزل می چسبد

امّا به مذاق زوج های عاشق

صبحانه لب و بوس و بغل میچسبد
«همایون بلوکی»

لب به احساس زدم مست شدم، فهمیدم
شاعران مست ترین طایفه هشیارند!

بی خود از حال شدن گرچه گناه است ولی
شاعری جرم قشنگیست اگر بگذارند!

ارس آرامی

کوردم؛
آی ی ی کوردم،،
کورد!
شبیه بلوطی که
با هیچ باد و بارانی
ریشه های ستُرگم؛
کنده نمی شود!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

شاعران،،،
همه ی عاشقانه های جهان را
سروده اند،
باز؛
ما مانده ایم و،
--دفتری خالی!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

می روم تا که به دنیای جدیدم برسم

خواهشا پیش چِشَم هیچکسی پر نزند...
..
..
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

هر شاعر
در آخرین روزهای پاییز
بهاری می شود
در تخیل شاعرانگی هایش

به فردا بگویید :
کاش دیشب آمده بودی مرد !
شاعری به قرار عاشقانه اش نرسید
از بس که ذوق کرد...!

جلال پراذران

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

خزان بر باغ افکارم خزیده
تمام تار و پودم را دریده
چرا نقاش تقدیر دو عالم
مرا در حال غم خوردن کشیده؟!

ابوالقاسم کریمی

خوشا آنانکه با «سایه» همسایه شدند...

(بیاد مرحوم هوشنگ ابتهاج)

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

آری،
من بازنده گناهکارم
و تو ، بخشنده برنده


حالا مرا
از این دنیای جهنمی ببر


من دیگر
سیب نمیخورم

در نگاهت آنچه من دیدم، کَس دیگر ندید
خوشه ی خورشید چیدم از شب نیلوفری

حرف من بود آنچه دیگر شاعران هم گفته اند
عشق هرکس محترم «اما تو چیز دیگری»

بهزاد غدیری شاعر کاشانی

روزگاریست در این کوچه گرفتار توام
با خبر باش که در حسرت دیدار توام

گفته بودی که طبیب دل هر بیماری
پس طبیب دل من باش که بیمار توام

بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی

نپوشان به خودت پیرآهن غم
رها کن ای دل من دامن غم
بخند و اینچنین باش و همیشه
رفیق شادی باش و دشمن غم

هوا سرد است و من عریان مَرگم

گرفتار غم زندان مَرگم

هوا سرد است و من در مَسلخ شب

کنار جوی خون گریان مَرگم

نپوشان بر خودت پیر آهن شب
نشو سرمایه ی اهریمن شب
بخند و مهربانی کن به دنیا
بِکَن آغوش خود را از تن شب

حالم شبیه ماهی گیری که
تک قایق چوبیشو دزدیدن
دیگه نمیشه دل به دریا زد
واسم تو ساحل نسخه پیچیدن

آفرین بر تو..

تو شاعری
سلطان شعری
آفرین بر تو
تو خالقی
آن خالق
افکار و ذهنی
آفرین بر تو
شاداب کردی
این دل و
جان و جهان را
صیقل زده
اشعار تو
روح و روان را

مرگِ شاعر
آخرین شعر اوست
نام آن
شاید
« رهایی ».

دلخسته کاج پُرکلاغِ باغم و هیچ
بر شاخه های من به غیراز بار غم نیست
رضاحدادیان