متن اشک

کوههای عظیم پر از چشمه اند و
قلبهای بزرگ پر از اشک

چشمه ی عشق
چشم های توست
آنگاه که از زبانم
دوستت دارم را می شنوی
و پهنای صورتم آبشار اشک
وقتی که
لبخندت را می بینم


مجید رفیع زاد

آقام می گفت:
-مردا هیچ وقت نباس گریه کنن.
خدا اشک رو داد به زن که دل مرد رو باهاش به رحم بیاره.
اشک واسه ما نبود، ما فقط ته خاطر خواهیمون تو کوچه راه رفتن و دید زدن دختر مو فر همسایه روبه رویی بود.
طفل معصوم یه جور...

نگاه به عکس کردم و
دلم برای تو تپید
تو رفتیو نگفتی از کجای چشم!؟
که اشک...
روی تو چکید

سخت می گذرد
ساعتها بی تو
می نویسم دلتنگی ها را
با قلم اشک
بر روی صخره سخت زمانه

امشب قلم در دفتر من گریه سر داد
گویا دلش از شعر تنهایی گرفته!

با اشک خود بر سینه ی دفتر روان ؛ گفت:
بس کن نگارش ؛ در رثای او که رفته

دور از تو و غمنامه های ناگزیرت
بی شک کنار یار و دلدارش نشسته

اما تو اینجا...

برای کسی چشمای قشنگت
را بارونی کن
که تو سی سالگیت
برای خنده هایی که
برای تو ساخت
احساس خوشبختی کنی
نه اینکه بابت اون روزها
آه پشیمونی بکشی

دست هایم
دوری از دامنت را
باور ندارند !
گل های پیراهنت
همیشه سیراب
از اشک شوق من بودند
افسوس
فاصله بهانه ای شد
تا همیشه دست هایم
از دامنت کوتاه بماند


مجید رفیع زاد

باران که میبارد هنوز، چشمِ تو گریان میشود
یک کوهِ غصّه در دلم، ناخوانده مهمان میشود

ساعت به چپ می چرخد و باز از کنارم میروی
آیینه ام دق میکند، این خانه،،، زندان میشود

شعری به لب می آید و بُغضی گلویم میخورد
اشکم نمی ریزد ولی در سینه پنهان...

آمدم سر بزنم شعر بخوانم بروم
آنقدر دلزده هستم که نمانم بروم

به همین کوچه و این خانه و دیوارِ اتاق
و به آیینه سلامی برسانم بروم

آخرین بار به لب هات کمی زل بزنم
به دلم طعم لبت را بچشانم بروم

یک کمی خاطره جامانده که بردارم و بعد...

امشب قلم در دفتر من گریه سر داد
گویا دلش از شعر تنهایی گرفته!

با اشک خود بر سینه ی دفتر روان ؛ گفت:
بس کن نگارش ؛ در رثای او که رفته

دور از تو و غمنامه های ناگزیرت
بی شک کنار یار و دلدارش نشسته

اما تو اینجا...

چگونه بار به منزل برد مسافر اشک؟
که رهزنی به کمین همچو آستین دارد

اشک هایم تمام شدند؛
چشم هایم دگر خون می بارند!

ای گل خوشبوی من دیدی چه خوش رفتی ز دست

دیدی آن یادی که با من زاده شد بی من گریخت

دیدی آن تیری که من پر دادمش بر سنگ خورد

دیدی آن جامی که من پر کردمش بر خاک ریخت

لاله ی لبخند من پرپر شد و بر باد...

چه دارد شانه های تو ؟؟
که یک کوه هم
تکیه می کند به آن

به همه می گویم،
حساسیت فصلی دارم!
تا گستاخی چشمانم را
که مدام می خواهند به همه بفهمانند،
که دلم برایت تنگ شده است را،
کتمان کنم!

ابر بارانم، اشک اشکم حکایت می کنم
این زمانه عمر، گریان شکایت می کنم
اشک ما ریخت، چو خون به دلم رفت
عصیانِ سیل غم زِنهار، هدایت می کنم

چشمان تو شعری ست که صد قافیه دارد
امّا چه کنم؟ با دل من زاویه دارد!

این آبی بی واهمه، این شهر ستاره
چون علم نجوم است که صد فرضیه دارد

چشمان تو معدنی از نور و بلور است
دنیا به غنی سازی آن حاشیه دارد

این سفرهٔ رنگین قلمکار،...

حرمت نگه دار
دلم... گلم
که این اشک ها
خون بهای عمر رفته ی من است

اشک می شوی
چشمانم را پر می کنی
روی گونه ام می لغزی
جاری می شوی
به لحظات زندگی ام می ریزی
رویاهایم را آب می بَرد...

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

این اشک ها بعد از تو نامش آبشار است
گاهی شکستن اقتضای روزگار است

افتاده از چشم کسی-باید بداند
بیهوده بر برگشت خود امّیدوار است

با قلم می گویم:
ای همزاد، ای همراه،
ای هم سرنوشت،
هردومان حیران بازی های دوران های زشت!
شعرهایم را نوشتی،
دست خوش!
اشک هایم را کجا خواهی نوشت؟!

می بینی و می فهمی و انگار نه انگار
انگار نه انگار دلی مانده در آوار

لعنت به زمانی که پریشان تو باشم
یک خاطره از تو بشود بر سرم آوار

زیبایی چشمت همه را همدم من کرد
اشک وغزل و پنجره و ساعت و سیگار

از مرحمت عشق همینقدر...

دل تنگم ...
دلم تنگ است
بید مجنون چه بیرنگ است
در این اوضاع که دل
چون کوزه ی سربسته می نالد
اشک ...
در سینه ی ناباوریها محبوس می ماند
دل سنگین و دل غمگین
دل چونان نخ زنگین
غبار حزن و اندوه زمان را
می کشد بر دوش...