متن باران

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر
.
.
در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر...

باران،اشک های عاشقان است که از آسمان فرو می ریزد
و هر قطره اش، داستان یک عشق را در خود دارد

خالی نمیشود
ریه هایم از عطرت
حتی وقتی باران میزند
تازه عطر خاطراتمان جولان میدهد

اصلا خبر داری
به هنگامه ی باران
در عصرهای پاییزی
جیب کاپشن سردترین جا برای
گرم کردن دست های خالی است...

علیرضا سکاکی

مثل باران؛
بی اجازه در هوایم رقص کن...

ارس آرامی

باران که آمد من را خبر کن
تا اوج رویا با من سفر کن
مثل همیشه عاشق شو و باز
مثل همیشه از من گذر کن
بی قرارم ای نگارم
تو کجایی خبر ندارم...


_برشی از ترانه

باز باران زد تو چتر خویش را برداشتی
شهر را برهم زدی صد آفرین گل کاشتی
زنده کردی در دل پاییز شهر مرده را
توی آستین ات همیشه چیز بهتر داشتی

سرِ سبزت را
محکم تر از همیشه بچسب
و کلاهت را،
باد بی حوصله است انگار
و پچ پچ باران
تَرَک انداخته گویا
سقف وحشت را.

در کنار خم جاده ای
بارانی غم آلود
پاییز غرق باران
در شهر غزل عاشقانه ای می بخشم
پاریس، تو در دل این سراب
می نوازی آهنگ عشق درگوشه ی هر خیابان را

غزل قدیمی

از بارانِ احساس گفتی
- با صراحت -
چنان که
زیرِ بارشِ یقین
خیس شدیم
اینک
فصلِ رویشِ اشک است
و اندیشه هایِ تَر .

پر کن جامم ساقی تا جان در تن باقی است
پر کن پر کن ساقی از دل غم ها جاری است

دریا درد از حرف تلخم نمی فهمد
باران به باغی خشکیده و خالی است

از پسِ باران
آمدیم
چون رنگین کمان،
درنگی ...
و طلوعِ خورشید
و طعمِ خاک.

باران می بارد..
برایش دشت و کویر..
فرقی ندارد..

پاییز شد فصل انار و پرتقال است
فصلی که سرکردن بی تو محال است

گفتی که در پاییز می آیی سراغم
با آن انار قرمزی که بی مثال است

پاییز شد حتما بمان بر روی قولت
تا حس کنم این عاشقی طبق روال است

در من هوای با تو بودن...

جهانم را
به آتش زد
نگاه خیس بارانش.
حجت اله حبیبی

باران رحمت الهی ست،
بر جان و دلم باریده.
عشق!



شعر: آرزو عبدالخالق
ترجمه: زانا کوردستانی

گاهی باران، آنقدر در روح بخشیدن و شاد کردن دلت موثر است؛ که آدم ها نمی توانند باشند...:):

شب است و آغاز دلتنگی
حجم نبودنت
از چشم هایم پیداست
و مژه هایم
سرشار از باران خاطرات توست
اما چه غم شیرینی است
که به امید نفس کشیدنم
کنار چشم هایت
در انتظار مهر نگاه تو باشم

مجید رفیع زاد

از فراقت شد پریشان گریه می کرد
از دل ابری چون باران گریه می کرد

دلش در آتش عشق تو می سوخت
که او بی حد بی پایان گریه می کرد

چون باران ، بدون چشم داشت ، ببخش ، گل یا خار مهم نیست. حجت اله حبیبی

باران ،بهانه ای است ،تا خاطرات تَرک خورده ی دلتنگی را، بر دامنت بچینم
حجت اله حبیبی

زیر باران مانده ام
تا عکس چشمان تو را ،قطره قطره راهی دریا کنم...
حجت اله حبیبی

بی چتر زیر باران بود و من محو تماشایش شدم

صورتش با قطره های کوچک باران تماشایی تر است،

ارس آرامی

در جنگ نامه ای برایت می نویسم
اگر به دستت برسد
رد اشکم را وقتی به اسمت رسیدی می بینی
که اگر این نامه خاک بود
کلماتم بذر میشد و اشکم باران
جوانه ای می رویید و تا چشم هایت قد می کشید و بوسه ای بر آنها می نهاد...