متن درد

خدا را خواهی یافت؛
زمانی که به غیر از درد او را بخوانی؛
در درد همه خواهان اویند!...

نمیدانم کدام درد بزرگتر است؛
دردی که آنرا بی پرده تحمل میکنی،
یا دردی که به خاطر ناراحت نکردن
کسی که دوستش داری
توی دلت می ریزی و تاب می آوری!

یه حسی رفته از قلبم
که پشتم کوهی از درده
چه جوری از دلم کندی
که اون حس برنمیگرده
نه دنبال یه تسکینم
نه فکر کندن از این درد
تو دنیا با یه دردایی
فقط باید مدارا کرد...

_برشی از ترانه

دستانم گرم است
تنم مبتلا به خلسه ای تاریک...
چراغ روشن است
چتر ما آسمان و
آسمان هم که بارانیست


در گیرِ یک احساس پابندیم
رفته ایم و کسی ندانسته ست
کی ؟ کجا؟ با که ها؟ رفتیم!

تو
بذر دیگری بپاش ، باغبانِ هستی بخش
ما بذر های عبث...

شرح درد نتوان داد....

چون دردهایم را نمی توانم بگویم می نویسم
ولی عجیب تر اینکه ، دوست ندارم که خوانده شوند!

ز مستی عاشقی باید دردی کشی

تا مطلب عشق منعقد گردد

درد به محض اینکه درسشو به شما یاد بده از زندگیتون محو میشه
بستگی به شما داره
درستو بگیری یا اینکه
ادامه داشتن دردت رو به جون بخری!

فاطیماه نویسنده وشاعر

...ما ساکنان دنیا ... ؛
همسایگان رنجیم... !!!
ما جمع بی پناهیم ... ؛
مجذور چارو پنجیم!!!
شاید طلسم آهیم ... ؛
بازیچه های افسوس!!!
روی سیاه ماهیم ... ؛
دود چراغ فانوس... !!!
شاید که مرده باشیم ؛
در انتهای کابوس... !!!
محشور گشته باشیم ؛
با لاله های...

دیالوگ :

ادوارد : میدونی فرق بین درد و رنج چیه؟
آنا : چه فرقی میکنه؟ وقتی دوتاشون بدن
ادوارد : وقتایی که باهات حرف میزنم و
حواست پیش یکی دیگس ، این میشه رنج!
آنا : خب درد چیه اونوقت؟
ادوارد : که با این حال باز دوستت دارم

درد مثل مونو اکسید کربن می مونه
ابراز کردنش به آدمی که بهت صدمه زده
مثل باز کردن یه دریچه می مونه
اما حبس کردنش آدم را مسموم میکنه

_تد لاسو

من خیلی از اینجا بودن خسته شدم

همه ی ترسهای بچه گانم سرکوبم کردن

و اگه مجبوری اینجا رو ترک کنی

آرزو میکنم ای کاش زودتر اینکارو بکنی و بری

چون هنوز ( روحت ) اینجا حضور داره

و منو تنها نمیذاره

به نظر نمیاد این زخم ها درمان بشن...

هجوم سکوت
از مردمک می چکد
باران نمی شوید
جاده ی دلتنگی را
چاره ی درد فریاد است

و دراین عمر که تنها سر ناکامی داشت
با همه درد نجیبیم خدا می داند

تو می خوابی و من بیدارم هر شب...
شبیه ابرها می بارم هر شب...

کسی اینجا پر از بغض و جنون است
سکوتم ضجه ای با رنگ خون است

پر و بال مرا این زخم بسته
دلم از دست آدم ها شکسته...

شکستند اعتماد و باورم را
در آغوشت بگیر...

دردهای تازه
عصای فرسوده را
به تمسخر گرفته اند
که مدت هاست
بامن دست به دست می کند
دردهای کهنسالم را

یکی آن دوردست ها
پشت آن درد ها
آرام خوابیده است
به دور از تمام زخم ها
خود را به خواب سپرده است

ای دست نیافتنی!!!
دوست دارم وقتی بعد سالها میبینمت
روی بوم نقاشی ماندنت درلحظه رنگ عشق بزنم؛ بگذار لااقل دلخوش باشم به تصویری ماندگار از کور سوی امید..!
وقتی تصویرت را مقابلم دارم بگذار دوست داشتنت را نقاشی کنم...
چون با تصویر ذهنی م نقاشی نبودنت را خوب بلد بکشم...

خواستم مانع شوم تا چاقوی زبانت از غلاف دهانت خارج شود؛خواستم تیزی کلمات را دستت ندهم تا سلاخی کنی دلم را !؟... اما دیدم فقط درد است که تورا به یادم می آورد...
این بود که با لب ترک خورده افکارم، تشنه بدون آب رو به قبله عشق دراز کشیدم......

تو که اهل ماندن نبودی چرا خلوت مرا به هم زدی....
آمدی چه چیزی را یاد آوری کنی!؟
عشق را ! یا درد را ؟؟؟

✍️ رضا کهنسال آستانی

من هیچوقت تنها نیستم...
همه جا یادت ازگذشته بامن است با درد ودردی که تا آینده بامن است از یادت.
من هیچوقت تنها نیستم...

✍️ رضا کهنسال آستانی

دلم گرفته...
صدامو میشنوید؟

اینجا، من تنها هستم.
اینجا ، از آرامش خبری نیست.
اینجا، همه در خوابی عمیق هستند ، یا اگر بیدارند خود را به خواب زده اند.
اینجا ، تنهایی فرمانرواییست که حکم صادر می کند.
اینجا ، سکوت دردیست که درمان ندارد.
اینجا، جاییست که معشوق وجود ندارد.
و باز...

پسر کُش بوده ای دنیا از اول،
آخر قصه اشاره میکُنم:
رستم مو سهرابُم... نمی گیره!

نِفهمید و نمیفهمن مُنو درد مونه اینجا
مو خط دکترُم خالو کسی قابُم نمی گیره