متن دلتنگی عاشقانه

عهد بستم که دگر از،تو نگویم سخنی
بی خیالت شده ام ...شعر تو را می‌خواند

ناظم حکمت:

من هنوز گاهی یواشکی خواب تو را می بینم !
یواشکی نگاهت می کنم ، صدایت می کنم ...
بین خودمان بماند اما من هنوز
تو را یواشکی دوست دارم ...!

هرگز نکشم مِنّتِ مهتابِ جهان را
تاریکی شب های مرا روی تو کافیست

مثلا یه صفحه پر اسمشو
نوشته باشی
معلم بیاد برگه رو ازت بگیره
بگه:
مراقب خودت باشا،
خطرناکه،زیادی عاشقی:)

بیا در فصل طوفانزا ، شبی را همقدم باما
که وقت برگ ریزان ها ببینی انقلابم را

من دیر فهمیدم که با اقرار بر عشق
با دست خود از دوست، دشمن می تراشی
بینی و بین الله شب ها خواب داری!
اصلا ولش کن لعنتی، خوشبخت باشی...

علی صفری
از شاعران برجسته کشور که دهه شصتی می باشد و اشعارش بر جان می نشیند

او به قلبم خنجر خود را فرو می کرد و من
مضطرب بودم مبادا دست او زخمی شود

شیدا صیادیپور
از شاعران برجسته کشوری که متولد 1377 می باشد و بر خلاف جوان بودنش اشعار پخته و قابل تاملی می سراید

شاید غما بزرگ نیست، دل ما کوچیکه...!

منم میدونم دلتنگی سخته ولی حتی اگه دق کردید ، دلتنگی بکشید ولی رابطه اشتباه رو ادامه ندید !!!

دیالوگ :

ورتر : برایم شعری بخوان که حالم خوب کند
شارلوت : در آغوشت می گیرم ، این شعری ست که دوست دارم برایت بخوانم

کاش میشد که به پایان برسد...


این بی تو بودن های من...

یـــارم نمیداند
مـــرا یادش
ویـــران میکند.

دل به دریا زدم وخون غزل پارو شد

چه شود حک بشود مطلع او بر کفنم

چون نی لبکی خسته ز لب های تو هستم

بردار تواز فاصله هـــا بوســه به اجبــــار

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

ای کاش میشد شنبه‌ها رو
از بندِ شایدها درآوُرد
ای کاش میشد پنبه‌ها رو
از گوشِ بایدها درآوُرد...

هر اتفاقِ شاد و خوبی
از پشتِ بومِ خونه افتاد
هر روز، یک روبانِ مشکی
هر شب، سَری از شونه افتاد...

تنها دارایی دل نشینِ منی♡

حرام باشد اگر غیر از لبان تو...

به فکر بوسه و مستی ز لبهای دگر باشم...

او مال من است و من به او حساسم
ای کاش کمی بفهمد از احساسم

آغاز شدم همین که چشمم افتاد
بر ماه رخ سرخ لب گیلاسم

عمریست به دنبال دلش میگشتم
اقبال بلند من ، شش آمد تاسم

زیباتر از این دلبر من اینجا نیست
اکنون متقاعد شده ام...

ممنوعه ای برای من
نمی توان صدایت را بوسید
دست ها را به موهایت گره زد
و میان میخانه ی چشم هایت
مست شد
اما ای کاش می توانستم
در هجوم هیاهوی نداشتنت
لااقل دیوار خانه ات می شدم
تو تصویر نگاهت را
بر سینه ام قاب می گرفتی
من...

چگونه فراموش کنم شبهای بی تو را...


وقتی که آغوشم بهانه میکند آغوشت را...

تَهِ دالانِ بی قراری ها
واژه سمتِ جناس خَم می‌شد
در سراشیبِ باورِ بی مغز
از لباسِ مداد کَم می شد


گریه ها در مدارِ رسوایی
پایِ زِهدانِ چشم آویزان
نوبتِ زایمانِ پی در پی
زیر ساطورِ حضرتِ هَذیان


فالِ من قهوه ای ترین لحظه
توی فنجانِ چای لَم داده...

از دور به نظاره‌ام منشین،
چرا که فقط نوری کم سو از من خواهی دید.
ستاره‌ها هم
روشنایی خویش را دارند،
ولی اندازه‌ی شمعی پیکرم را گرم نخواهند کرد.
از غربت برایم نامه‌هایت را نفرست،
درست است که نامه‌هایت چشم روشنای من هستند،
اما اندازه‌ی به آغوش کشیدنت،
غم‌هایم را...