شعر عاشقانه

وقتی می گویی: دوستت دارم!
تنهایی خودم را به خاطر می آورم
و شعرهایم را از یاد می برم!
...
بگذار چشم به راهت بمانم و
تمامی روزهایم را بشمارم،
باشد که یاد تو هر روز سراغم بیاید!
...
بگذار به یاد عشقت
به گلدان ها آب بدهم و
بال...

آرامشم بودی تو را گم کرده بودم
آرام   گشتم تا تورا پیدا نمودم

باران  شدی بر روی گلبرگم چکیدی
شبنم زده من عاشق بوی تو بودم

تو قبله ومحراب دل بعد از خدایی
تو ناخدایی کن به دریای وجودم

در هر نفس نام تو شد ذکر،لبانم
پیچیده ای همچون دعا...

محبوب ِ من
یک خیابان وُ چند کوچه....
چقدر از تو دورم ؛
- تنها دل ِ عاشقم می داند وُ
قاصدکی سرگردان ؛
که به پنجره ی بسته خورده ست !!

چشمان محبوبم دو ستاره
و سینه اش گل بهاری است




عبدالوهاب البیاتی
ترجمه ی عذرا جوانمردی

در دامنه پر شیب خاطرات
دوستت دارمهای تو
بوی بابونه و آویشن می دهد
و بوی عشق
بوی زندگی
همان که در مشامم
تا همیشه باقی است ...

چشمهایت
آن پل کهنه میان رودخانه وحشی ست
هربار با نگاهت
قلبم می ریزد
اگر طنابهای شوق
پاره شود
سقوط به آغوشت
حتمی ست .

اگر سخن میان من و تو پایان یافت و راه های وصال قطع شدند و جدا و غریبه گشتیم، از نو با من آشنا شو.

یک بارِ دیگر اگر به دنیا بیایم
تمامِ روزهاى اکنونم را
با رندى و جسورانه تر زندگى خواهم کرد
اما این بار،
در شناختنِ تو دیر نخواهم کرد...

ساقه ی سبزِ دوست داشتنت..
پیچک وار می پیچد؛
بر نرده های بی رنگِ قلبم،

تا با هر لبخندت،
دشتی از شقایقهای وحشی
در رگهایم بتپد...
سرخ،
آتشین
تب دار. ..

خواب هایم بوی تن تورا می دهد
نکند
آن دورترها
نیمه شب
در آغوشم می گیری؟

ارس آرامی

در چله ی زمستان،
نامه هایت را که می خوانم
تنور اجاقمان شعله ور،
خورشید هم تابان و پر نور می شود.









شعر: دریا هورامی
ترجمه: زانا کوردستانی

مرا آرام دوست بدار ..
میان نفس کشیدن های مدامت ...
میان مرمرین بلور نگاهت ...
و رهایم کن در خویش ...
تا حضور مقدس آرامش ...
که تب کند وجودم ..
از تداوم لبخندت ..
بر سایه سار شکوفه زار دستانم ...
مرا آرام دوست بدار ...
از هرم...

می خواهم بگویمت: تنهایم مگذار!
وقتی کنارمی از هر درد و رنجی دورم!
بگذار رویایم رنگ واقعیت بگیرد،
آخر چگونه می توانم دلم را از تو بستانم،
تویی که قلب و جان منی!




شعر: شاده علی
ترجمه: زانا کوردستانی

پیش از آمدنت خبر بده
تا که با جان و دل به استقبالت بشتابم
و عرق خستگی راهت را
با آغوش و نفس هایم پاک کنم.



شعر: احمد علی (زنگنه)
ترجمه : زانا کوردستانی

زد نسیم و سر زلفش ز رخش رفت کنار
چال لپش شد نمایان و دلم گشت خمار

(محمد فرمان رضائی)

به فرض اینکه خورشید غروب کند
به فرض اینکه ماه طلوع کند
این دل من از دل تو دل نمیکند
پس بخوان سرود عاشقانه را
و بده به دست نسیم تا به گوشم
مژده دهد سرود عشق هامان را

مجید محمدی(تنها)
نام شعر:سرود عاشقانه
تخلص شاعر:تنها

ماه را دیدم و گفتم که قشنگ است اما
رخ زیبای تو را ماه ندارد جانا


(محمد فرمان رضائی)

با لطف صدای تو غزل می چسبد
چون صبح که شیر با عسل می چسبد
پاییز رسیده و هوا بارانیست
سردم شده، پیش آی! ک بغل می چسبد

کوچه به کوچه خانه به خانه تو با منی
بر گرد روح من چه شگِفتانه می تنی

همراه من بیا که به پای تو جان دهم
جان می دهم به پای تو هرجا که با منی

با تو قدم که می زنم از شوق می پرم
همراه من دوباره  قدم...

تو همانی تو همان!
اتفاق خوبی...
که یقینا روزی...
بین آشفتگی این همه فکر!
در دلم می افتی.

دست من گیر که این غمزده تنها شده است
عاشقم باش که دل خانه ی غم ها شده است

دل و دین باخته ام من به تمنای لبت
نظری کن که دلم عاشق و رسوا شده است

شب تنهایی ما را که نباشد سحری
لااقل شمع شبی باش که یلدا...

باران نمی بارد- غباری از مه- روی مژگان و- ابروان و-گیسوان و- گونه های دلپذیر تو- نشسته است/ دوست ندارم چترت. را باز کنی/

نام شعر: تو هم مثل من
خیاطم باش
بدوز دلت را به دلم
من تو را
ثانیه به ثانیه نفس میکشم
زندگی ات میکنم
تا تو سیر کنی در هوای من
تا بی هوا هوادارم بشی
نقاشم باش
خودت را عاشق من بکش
آشیانه من را در آغوشت بکش
من...

با هر نگاه، با هر لبخند،
گم می شوم در زمان،
بی تاب، سرگردان.
یادت، ابر می شود،
تا به آسمان پر می کشد،
من نیز همراه آن
تا بلندای هفت آسمان پرواز می کنم،
بی پایان، بیکران، آزاد و رها،
می بارد، جاری می شود در جویبارها،
وجودم می...