شعر عاشقانه

تواز قبیله ی یاس از تبار بارانی
دل غمین مرا آیه های درمانی
به کام تشنه لبان همچو جرعه ی آبی
و یا چو بانگ اذان بهر روزه دارانی

نفسم باش مرا چون تو کسی نیست گلم
شهر خالیست مرا هم نفسی نیست گلم

حافظ از حال من سوخته آگاه تر است
زده ام فالی و فریاد رسی نیست گلم

نیست حتی پر و بالی که به سویت بپرم
آسمان بی تو مرا جزء قفسی نیست گلم

کیمیایی و...

دلبری آمده،
دل می خواهد
و تو،
سال هاست دلم را برده ای...

مهدی فصیحی رامندی

شیرین من! ای دلربا! ای خوب دلخواه!
خانم! ای کاشانی زیباتر از ماه!

یاس امین الدوله باشم کاش هرروز
وقتی که می آیی تو با لبخند از راه...

خوشبو کنم حال و هوایت را به شعری
خان دلم هستی و من یک رعیتم؛ آه!

زیبایی ات از حسن یوسف کم...

قدم های معصومانه ات
نشان از سیاست توست
تحریمت میکنم
اگر کسی را بخواهی
از امواج گیسوی پریشانت پیداست
جغرافیای طویل، پر از آشوب است
من در وصال تو
از آرام می گذرم
بگذار محکم
در آغوشت بگیرم
چو ایران در آغوش آمریکا
تو هم دورم بگرد
چون قایق ایران...

کس مثل تو اسطورهٔ شیرین دهنی نیست
همرنگ لبت هیچ عقیق یمنی نیست

پوشانده تنت را شب موی که یقیناً
کوتاه تر از پیرهن ترکمنی نیست

دریاچهٔ آغوش تو آرام که باشد
در ذهن چه کس وسوسهٔ آب تنی نیست؟

کارم شده در شهر بگردم و بگریم
دیوانگی هیچ کس...

تو عطر تازه ی یاسی رها به خانه ی من
تو دست نرم بهاری در آشیانه ی من
کهن شد آن همه افسانه قصه قصه ی توست
بیا بیا که حدیث تو شد بهانه ی من

مرگ هم حال خوشی دارد اگر ما با هم

زنده گردیم و بمانیم به دنیای دگر

دوست دارم تنها شویم یک بوسه از لبت کنم
در آغوشم کشم آغوش خود حبس ات کنم

دوست دارم شیرین شوی شیرین تر از افسانه ها
تا شاه نشین قلب خود در قصه ها ثبت ات کنم

حوض خالی دلم با تو پر از آب شده
قلب پراحساسم با توچه بیتاب شده
درهمان لحظه ی دیدار تو انگاری که
یاکریم دل من از قفس آزاد شده

خسته ام خسته ز دردی ناگفتنی
خسته از باران های گاه و بی گاه چشمانم
خسته از راهی که نرفته تمام میشود
خسته از شب های بی پایان ِ زندگی ام
خسته از آغوش های خالی ام
خسته از دل کندن ُ رفتن
ای کاش این خستگی هایمان جسمی بود...

خَندیدی و
با خنده اَت،
شهرِ دِلم تَسخیر شُد...
لبخندِ معروفِ ژکوند،
با خنده اَت تَحقیر شُد...!❤️✨

فائزه حیدری

ای عشق
بد می کنی با من و دل
اما باز می خوانم تو را
حضرت عشق

دلبرجان
من در سیاهه ی چشم هایت
دلم را پیچیدم
نگاهم کن تا عشق گم نشود
این شب ها بلند تر از آن ند که فکر می کنی

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
من از این دیدار بی هیچ خاطره برگشتم

قصه ام تلخ شد کهنه شد شراب شد
قصه ی تازه ی خویش با مستی داستانت سرشتم

قصه ام باز ولی بیچاره ماند کنج میخانه
آری من باز هم داستان چشمان تو را...

خانم! حرفی هست می خواهم بگویم
من... راستش... این روزها بی تاب هستم
از دور هم گاهی که می بینم شما را
می لرزد از یک شرم شیرین قلب و دستم

شاید جسارت می کنم اما عجیب است
هی... چندباری خوابتان را دیده ام من
با اسمتان شعری نوشتم تا...

خورشیدمی
و عادت هر روزه ام این است ،
یک پنجره
مبهوت تماشای تو باشم

قسم به دانه ی تسبیح مادرم که هنوز

تمام قلب و وجودم پر از بهانه ی توست

بگذار بنوشم تب چشمِ عسلت را
یک لحظه بپوشم گل خوشبو! بغلت را

از هرچه که زیباست به قدری به تو دادند
پیدا نکند هیچکس اینجا بدلت را

▫️شاعر: سیامک عشقعلی

آیینه می رقصید با اعجازِ نازت
در من تمنا غنچه ای زد سارقم کرد!

دیدی مرا یک لحظه، چشمم را گرفتم
زیبایی ات بی رحم بود و عاشقم کرد

▫️شاعر: سیامک عشقعلی

عاشقم! تازه ترین سرخیِ گیلاس منم!
مثل هر شیشه ی باران زده، حساس منم!

عطر پیراهن من مانده در آغوش زنی
او که در دشتِ خیالات تو شد یاس منم!

خاک پای تو شدن قصه ی هر شعر کسی ست
زیر این خاک ببینی اگر الماس منم!

باز می بویمت...

ای راز سر به مهر من ای خوشترین غزل
زیباتر از ترانه و شیرین تر از عسل

عشقت شده بهانه ی بودن در این جهان
اسم تو شد دلیل گشایش به هر عمل

امروز می خواهم هوایت را ببوسم!
زیبا شوی من چشم هایت را ببوسم!

آنقدر خوبی! باوقاری! مهربانی!
خانم! می خواهم صفایت را ببوسم!


▫️شاعر: سیامک عشقعلی

به شعرهای عاشقانه سلام!
به خنده های بی بهانه سلام!

کشیده ام به بوسه چشم تو را
ای عشق تا ابد یگانه سلام!


□ شاعر: سیامک عشقعلی