متن عشق

نمیدانم چرا هر شب...

هوای چشم مــــن بی تــــو....

کمی بارانی و سرد است...

بکش با موجِ احساست، مرا در بسترِ آغوش؛
و نقّاشی بکن، تصویرِ امواجِ دلِ من را!

نفسم با تو شود شاد و،
دلم نغمه زنان؛
تپشِ قلب و صفای گلِ جانم با توست!

هوایم با تو شد حالا،
پر از مهر؛
نفس هستی و با تو،
می کشم دم.

نفس گشتی برایم،
می کشم با تو، هوایم را؛
ببین نقّاشِ احساسم،
چه اندازه، نفس دارد!

نفس گشتم برای تو؛
چگونه می کشی من را؟
من از نقّاشی قلبت،
همیشه، مهر دارم یاد.

بی هوایم؛
تو بشو، موجِ نفس؛
مهرِ تو،
بهرِ دلم،
کافی و بس.

دُردانه ی حسّ دلم ای جان و نفَس!
مِهرت، شده بهرِ عطشِ عاطفه بس؛

پیوسته تو هستی تپشِ خاطره پس:
جز تو، تبِ قلبم، نکند میلِ به کس.

تا آخرین نفس،
به کنارم بمان؛ نرو!
با تو،
دلم،
پُر از:
تپشی عاشقانه است.

درکم کن و، ترکم نکن؛ یار؛
تر کم‌ نشد چشمم برایت!

بنگر چه سان با جان نشسته،
سرتاسرِ حسّم به پایت!

در گروهِ عاشقی، نامِ تو را، اد کرده ام؛
هر کسی، غیر از تو را، از راسِ آن، رد کرده ام!

پرتپش، رویت، تمرکز کرده قلبِ عاشقم؛
گو که جز تو، با دگر، اعضای دل، بد کرده ام!

اسمِ تو، سرفصلِ واژه، واژه ی شعر دل است؛
مطلعِ شعرِ گروه این نااامِ پُر مَد کرده ام!

با تو اعضای گروهم، می شود، کامل فقط؛
با رباتِ دل، ورودِ غیرِ تو، سد کرده ام!

تو، توانِ دل شدی، در جذرِ قلبِ عاشقم؛
در ریاضیِ دلم، مهرت، مشدّد کرده ام!

جزر و مدّ شورِ دریای عطش، پیوسته تو؛
سوی خود، همواره دریای تو را، مد کرده ام.

تو و، حالِ پر از: احساسِ مبهم؛
تمامِ لحظه هایت، غرقِ ماتم؛

عسل بانو! چه طعمی دارد این عشق؛
که با دل می چشی آن را، دمادم؟

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!
آخر، منم انسانم و یک دل دارم؛

یک دل، که نه صد دل، شده ام شیدایت؛
گلبوسه ی حس، بر لبِ «تو»، می کارم.

و عشق دیر وقتیست الفبای واژگانش خشکیده
و چکامه های عاشقانه اش خاکستر شده و باد برده است
وبرلباس عابرانی شاید بنشیند که با عصبانیت بتکانندش، بی آنکه بدانند دلبریهای معشوقی بوده است.

بارها گفتم و بازهم می گویم
حذر از عشقی که دستانش بسته و راهش بن بست
بقبولان بر خویش
کین جاده سراسر خطر است

خط خطی ام کن زندگی

ولی من با تو زنده ام

نیایش

عشق، دستهایش پر از جام می است
میدهد،میخورم، مستم میکند در نیمه شب
رقص عشاق خدا نیمه شبان دیدنی است

خیال او چه آورد بر سر من
که زندگی هرچه کند
خیال اوست در سرمن

عقل نهیبی زد به دل
چه عشقیست این؟
دل گفت
سخن گزیده گوی
کار از کار بگذشته است

عشق آن نیست که من باشم و تو ، میکده و حال خوشی
عشق آن است ،که در بند تو باشم چه باشی چه نباشی

یکی اینجا بدون تو دلش تنگ است،

واینجا بین یک دنیا؛چه بی رنگ است،

تمام لحظه های بی تو بودن را،

به عودی می زند اما بد آهنگ است،

گفتی شراب و شعر و شبنم دوست داری
امشب ولی باران نم نم دوست داری

گفتی غزل را عاشقانه،عاشقانه...
گفتی غزل های پرازغم دوست داری

بامن بگو زیبای خوب آسمانی
بااین همه آیا مراهم دوست داری؟

سررابه زیرانداختی چیزی نگفتی
نه نشنوم این را که مبهم دوست داری

شعرم...شرابم...شبنمم...هرچه بخواهی...