متن اسارت

ماندگانیم و به گور خویش زندانی‌تر از مرده
در حصار یادها، تنهاتر و ویرانی‌تر از مرده
آن که رفته، رفت و از این خاک، بار اندوه خود برداشت
ما که مانده‌ایم، در هر لحظه، بارانی‌تر از مرده
زنده‌ایم و خسته از این زیستن در خاک بی‌مرزی
گم شدیم در خویشتن،...

در فصل زرد
پشت دیوار سکوت
به جرم  پایکوبی
اسیر شد دختر عصیان
با تولد ی دیگر
ایمان آورده ام
به فصل  سرد

آه ای پرنده های محبوس در قفس!
خسته نشده اید از اسارت؟!
ذره ای از باد بیاموزید،
که چگونه پنجره ها را می گشاید!



شعر: روژ حلبچه ای
ترجمه: زانا کوردستانی

در را باز میکنم
پنجره را باز میکنم
احساس اسارت اما
رهایم نمیکند
این خانه را انگار
از آجرهای یک زندان ساخته اند

اسارت
یا انتظار
به تو فکر میکنم
وبه ماه نگاه

کدام ماه می آیی
دلخوشی روشن من؟

بدترین نوع اسارت را تجربه می کنم
به طرز عجیبی خوش حالی و بد حالی ام به تو گره خورده و چه قفسی تنگ تر از این


سولماز رضایی

چه توفیری دارد
در شکلِ اسارتم
--لباس سفید،
یا راه راه!؟
وقتی،،،
تن پوشِ روزهایم،
-- سیاه ست!



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

یا نور

چهل منزل اسارت بی شکایت
چهل منزل بصیرت بی نهایت
چهل منزل شهادت بی اسارت
چهل منزل روایت بی حکایت
چهل منزل سعادت بی روایت
چهل منزل شهامت بی حمایت
چهل منزل ملامت بی رعایت
چهل منزل هدایت بی ملامت
چهل منزل کفایت بی سماجت
چهل منزل عنایت...

محبوبم اگر سرباز بودم به جای سیم های خاردار خفته بر زمین، همیشه چشمم به آسمان بود...مراقب بودم وقتی خیال جدایییت از آسمان دلم می گذرد درست و به جا شلیک کنم....اگر سرباز بودم هرگز به مین و خمپاره و گلوله فکر نمی کردم...به جایش به مُنورها می گفتم مسیر...

پرواز را طاووس ها هرگز نمی فهمند
‎
سرگرم خود باشی اسارت شکل می گیرد 


اگر
سهم من از چشمت
اسارت بردن دل بود
من این حبس و اسیری را
به صد جان
آرزو کردم...

خواستم رها باشم
اما دلبستگى ام به تو
پاهایم را به زمین زنجیر بسته است.
وهمچون پرنده اى اسیر در دام به دور تو بى محابا میگردم...
و چه زیباست اسارتم بر تو

چه زیبا نگاه میکنی
آدم اسیر میشود با این نگاه ها
خدا را خوش نمی آید این همه اسارت!

پاره کرد
تیزی نازک خیال
زنجیر اسارت هذیان واگویه ها را
بی مخاطب
بی سایه
برابر آینه ام
نیوشایی نیست
کجا جا مانده ام
باز پسم بده
کجاست
تمامی من

اگر سهم من
از چشمت
اسارت بردن دل بود
من این حبس و اسیری را
به صد جان
آرزو کردم.....

من می بالم به اسارتم
و اینکه یک عاشقم
عاشق تک تک میله های این قفس
عاشق بال های شکسته شده در حسرت پرواز
عاشق تماشای این دنیا از پَس حفاظ های این خانه
من به این اسارتم می بالم
همراهی با دنیا
دیدن طلوع و غروب خورشید عمر
ایستاده...

دل چسب ترین
اسارت دنیاست ،
حصارِ بازوانِ تو


️️️

و "عشق"
رییس قبیله ی جنون است
که سر و شکل تو را
دورِ آن آتش و خنیاگرِ کور
ب ه تن روشنِ ماه آویخته...
چه شبیخون عجیبی ست
میان تو و من ،
پشت ژرفای نگاهت
ک ه ز شب لبریز است
من به تو معتقدم
و ب ه...

بادِ پائیزی؛
هوکِشان تنم را
به اسارت می گیرد
و من برایِ دفاع از خود
هیچ ندارم!
جز امیدِ آغوشت...

اَنگشتای من لابِ لای انگشتات قشنگترین اِسارت دُنیاست

درسرزمینم
زنان
به اسارت دست مردانی
درآمده اند به نام
تعهد

دلم
اسارتی میخواهد
از جنس تو ...
مثل حبس شدن گوشه آغوشت

️️️

در بعضی از چیزها نمیتوان با دیگران سهیم شد.در ضمن انسان نباید از غرق شدن در اقیانوسی که به اختیارِ خود به آن وارد شده است وحشت داشته باشد.ترس مانع بزرگی در سهیم شدن ایجاد میکند.انسان ها باید به یکدیگر عشق بورزند ولی نباید دیگری را به اسارت درآورند.

چه داری در عمق چشمانت
که اینچنین جان مرا به اسارت می برد