متن جنون

بر سر مژه هایت چه بسته ای
که به هر پلک زدنت
شرحه شرحه می‌کنی دلم را

یا نگاهت را درنیام کن
یا زخم آخرین را به شقاوت بزن
که این شکنجه
جنون‌در آستین نهان دارد

دل ز سودای تو شد خانه‌ی ویران من است
جان به قربان تو و این تن بی‌جان من است

شورشِ شیدایی‌ام بین، ای مهِ بی‌اعتنا
این جنونِ بی‌امان، آتش به دامان من است

آینه‌ی روبرو، تصویری از پژمردگی
خاکِ سردی بر جبین، این خط پایان من است

در شبِ هجران،...

شورش دل، آتش جان، غمزهٔ فتّان، چه بود؟
رازِ این هستی پنهان، نقشِ این ایوان، چه بود؟

سایهٔ بید و لبِ جو، خلوتِ راز آلود
این همه رنگ پریده، نالهٔ پنهان، چه بود؟

دیده بر دوخته بر ماه، خیال انگیز و مست
این من و این شبِ تنها، فکرِ این...

به رضـوانم چو دردوزخ،به دوزخ همچو در رضوان

بـه غـــــــم، در بــنـــــــدِ آزادم و آزادانــــه در زندان

به کیشِ صــوفیان کافر، به کافر مَسلَکان هم کیش

به میخانه،چو مستان مست ودور از دین و از ایمان

بـه پایِ دل بـه زنـجـیـرم، به زنـجـیـری نـه پـا بسته

به جان دلداده ی...

شب مردگان
جان ، به غَمِ ، به جان اُفتاده تقدیم خواهم کرد
چشمهای پر زِ بغض به اَشک تسلیم خواهم کرد
آفتاب را پس زده و شبی سیاه تر از سیاه
بر پیکره ی روزهایم حتی ترسیم خواهم کرد
جگرسوز خواهم شد و خفگان خواهم گرفت
و تنهایی‌ام را...

مدتهاست که حتی به خوابهایم سر نمیزنی اما من هنوز هم باتو در این کنج پر از آشوب خلوت میکنم .
بله خانم اون گوشه روی نیمکت آبی نشسته
داره شعر می نویسه میگن شاعر بوده
از عشقی که بهش نرسیده
کارش به جنون کشیده.
اشک های زن برگ های...

آیینه گرفتم، رخ دنیا همه خون بود
در خنده‌ی مردم، غمِ پنهانِ درون بود

هر کس به تماشای خودش ماند و ندانست
این چهره‌ی آلوده، همان رنگِ جنون بود

در آینه دیدم که به من خیره زمان است
در خنده‌ی او خنجری از جنسِ نهان است

گفتم که نترسم ز...

نگاهم با نگاهت در هم آمیخت
جنون عشق را بر دل بیاویخت
شمیم عطر گیسویت که پیچید
تمام شعرهایم بر زمین ریخت

مایک: تو یه روانی هستی و من عاشقتم...
آبی: من روانی نیستم!
مایک: من الان بهت گفتم عاشقتم ولی تو فقط واژه ی روانی رو شنیدی، این نشونه ی آدم های روانیه!

بی تو منم خاطره‌ای سوخته
در دل آتش به تو جان دوخته

هرچه شنیدم همه تردید بود
هر که بدیدم همه تهدید بود

آمده ام تا که بگویی بمان
تا تزنی دم نروم از میان

هر که مرا دید به هم ریخت رفت
در گذرم سایه بیاویخت رفت

شعر مرا...

موهای پریشان به کمر افتاده
آتش ز شرارت به جگر افتاده

واعظ به من از توبه سخن گفت ولی
خود از غم عشق تو به سر افتاده

ای راز نهان‌مانده در اعماق دل
آغوش تو مرهم شده بر طاق دل

هر جا بروم، سایه‌ات آنجاست هنوز
گویی تو شدی قبله‌ی...

دوباره شب دوباره غم دوباره بغض بی‌صدا
دل ام گرفته از غم ات نمی شود که بی‌وفا

دوباره کوچه‌های شهر عطر و بوی تو را گرفت
نفس کشیدم از غمت شکسته‌تر ز بادها

بیا که بی تو بی صدا شکسته استخوان شب
که بی تو مانده در قفس دل شکسته...

گاهی
بغضِ لحظه‌های تنهایی
حسّ ناپیدای انسان را
به منتهای جنون می‌کشاند...

میروم کوچه دیوانگی و عشق و جنون را
کوچه ایست با دنیای خیالهای شیرین که کمتر کسی را به آن ره یابد
هرکه بیند، گوید دیوانه ای بیش نیست
رهایی هست و آزادی اندیشه و هرچه دل تنگت میخواهد
که البته خدا هم دست دیوانه ام در دستانش و هرچه...

هی نفس کم می‌کنم در این شب بی‌انتها
هی خودم را می‌کشم در خاطراتت بی‌صدا

در خیالم با تو بودن باز باور می‌شود
ماه هم پیشت حسودی کرده کمتر می‌شود

بعد من آیا کسی در کوچه‌هایت پرسه زد ؟
مثل من دیوانه وار اسمت به لب‌ها غنچه زد ؟

من...

تو ای مجنون جاهل روزگار!
جنون بپا نکن
لیلی بی وفاتر از همیشه ست!!!!

شب که آید دل ز غم آتش بگیرد
خاطرات کهنه ام راهی شود

در خیابان‌های دل آهی بگیرد
باز هم دیوانه گمراهی شود

ماه می تابد ولی بی نور و سرد
در نبودت کوچه ها تاریک شد

ای که عشقت در دلم جا مانده است
بی‌تو هر شب این جنون...

خیال او چه آورد بر سر من
که زندگی هرچه کند
خیال اوست در سرمن

به آدمی که عاشقتون شده رحم کنید
اون نمی فهمه داره چه بلایی به سر خودش میاره!

در ماتم عشق، ناله سر داد، ژولیت
چون مرغ پر بسته، در قفس تنگ، رمئو

قلبشان از آتش عشق، شعله ور گشت
در ظلمت کینه، گم شد راه، هر دو

رومئو، از خاندان دشمن، دل به ژولیت بست
ژولیت، از عشق او، سر به جنون گذاشت

نگاهشان به هم، راز...

می شود در گوشه ای با شما خلوت کنم
تا که این احساس را با شما قسمت کنم

با جنون از بی کسی مست و با دلبستگی
می گذاری این چنین بوسه بارانت کنم

در رگش، جاری مدام امواجِ جان است و، نفس؛
موجِ دریاییِ آن، شورشگری، پرشور و ناست!

با جنونِ جاذبه، گیراترین احساس را،
می نماید بذل و نبضش، بزمِ رویای وفاست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)، برشی از یک غزل.

باید قبول کرد که لیلا اگر نبود
مجنون به قدر یک سر سوزن جنون نداشت.
رضاحدادیان

ساحلِ امن
بستر مُرده یِ جنبش هاست
و صخره هایِ بزرگ
پُر است از جنونِ موج
و کف هایِ دریغ.

{ تقدیم به روح بزرگ شریعتی}