متن ماه

ای دوست به آوای بهاری دلمان را بنواز
بر چنگ و به زخمه ی دل ریش بساز
باغ دلم از ساز تو لبریز گل است
خوش آمدی و ماه گل روی تو سبز


فیروزه سمیعی

این ماه را از آسمان برداشت باید
عکس تورا در جای آن بگذاشت باید


تا آسمان هم عاشق روی تو باشد
هرگوشه تخم عاشقی را کاشت باید

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

باز امشب دل به یادت بی قراری می کند
جای دل غم در درونم دل سواری می کند

دل خیال روی تو لحظه به لحظه می کند
گر چه عقل از این خطا احساس خواری می کند

کودک دل میتپد با خواهشی از هر طپش
تا ساعت دیدار تو لحظه...

ایوان خانه ماه شب چهارده سایه ی درخت

بی قرار است ماه
بیچاره غرق شده است
در دل برکه

شاید هم ماه
جای تیری چوبیست
بر پیشانی آسمان
که مردی عاشق و شیفته خورشید
وقتی دلتنگ معشوقه اش بود بر آسمانِ سیاهِ شب
شلیک کرد...

مأوا مقدم

یک لحظه روی تو بر سر بام نهان شد

ماه به دَر آمد، خبر آمد، رمضان شد!!

ارس آرامی

شب
     بی ماه
اتوبوسیست باچراغ شکسته
که راه را گم کرده است.

آرزوهایت بلند بود
دست های من کوتاه،
تو نردبان خواسته بودی
من صندلی بودم

با این همه
فراموشم مکن
وقتی بر صندلی فرسوده ات نشسته ای
و به ماه فکر می کنی

ماه، مگر خودش تنهایی را انتخاب کرد؟

نه!

اما اعتزال را به جان می خَرد

می داند که این تنهایی همیشگی نیست

با چشمانی انتظار، منتظر چشمک یک ستاره

در دل ظلمات است.

کجای دلت را نورانی تر از تاریکی شب پیدا می کنی؟

پس از خلوتت گِله مند مباش...

ماه را؛
من بر می دارم،
و تو،
سبدی ستاره بچین
در وعدگاه
به کارمان می آید!


لیلا طیبی (رها)

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا
در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

سرو را مانی ولیکن سرو را رفتار نه
ماه را مانی ولیکن ماه را گفتار نیست

ماه که خوابید،
سوسوی ستاره ها،
تنها دلخوشی آسمان شد.




رها فلاحی

تو بگو ماه کجاست؟ تو مرا خانه ببر….. دل من نابیناست.
تو بگو آه چه طعمی دارد؟ تو بگو ابر چرا می بارد؟
باد در گوش درخت،چه آوازی می خواند؟
سرو شیراز چرا آزاد است؟
بر لب خار چرا فریاد است؟
این چه شهری است؟همان جابلقاست
ما کجا گمشده ایم؟...

فقط تاریکی می داند ماه چقدر روشن است
فقط خاک می داند دست های آب
چقدر مهربان است
معنی دقیق نان را فقط آدم گرسنه می داند
و فقط من می دانم تو چقدر زیبایی

...ما هرچه را که باید
از دست داده باشیم، از دست داده ایم
ما بی چراغ به راه افتادیم
و ماه، ماه، مادهٔ مهربان، همیشه در آنجا بود
در خاطرات کودکانهٔ یک پشت بام کاه گلی
و بر فراز کشتزارهای جوانی که از هجوم ملخ ها می ترسیدند
چقدر باید...

شبِ سیاه و تو ماهی ،به کهکشان دلم
که جز به دیدن تو ،میل پشت بامم نیست
حجت اله حبیبی

پاییز
ماه مهر دارد

پاییز دلم
مهر تو را کم دارد
تولدت پُر تکرار ، مهرمان مبارک عشق من

لبخند ت آسمان را آبی کرد
شب های قشنگ مهر را مهتابی کرد

تا آخر عمر غرق بی تابی شد
آنکس که تورا بغل کرد

تولدت مبارک مهرماهی
ای جانم بفدایت

همیشه، همه از ماه احساسی نوشته اند..
این بار من تعبیرِ ذهن خودم را مینویسم؛
ماه، همان ستاره ایست که تلاش کرده
بزرگ شده و رشد کرده است
بزرگی جثه اش بخاطر حجم زیادِ دانایی اوست!
معلوم است که خودش را جدا کرده با همه
حتما که دلیلی داشته...
هر...

خیالاتی پریشان و سردرگم در درونم می چرخند
دیگر نباید از طلوع آفتاب شرم داشته باشم
به این داستان پر ماجرا پایان می دهم
دست و پای گردباد پراکنده را خواهم بست
تعدادی از ستارگان را خرد می کنم
و ماه را به پایین پرت!
می خواهم بدانم که مردمان،...

با تو می رقصم یک روز
در شکوه آزادی!
پا به پای این شعر و
حس خوب آبادی!

روشن از دشت و چشمه
سبز از عطر امید
با تو می رقصم یک روز
از خیابان تا خورشید!

می رسد با هر غصه
روزهایی سبز از عشق
من تو را خواهم...

بر پشت بام خانه با شب می نشینم
چشمم را بر آسمان سیاه می گذارم

- به چه خیره ای؟!

+ به ستاره روشن
سال هاست بر او چشم دوخته ام
اما چیزی نمی گوید
برایش می رقصم
شعر می خوانم
تا سحر اشک می ریزم
فقط گاهی چشمک می...