متن آزادی

به امید خدا آزاد گردد
لب و لبخند زیبا بازگردد

قفس را نه می‌گشایند،
نه می‌سازند،
قفس را باور می‌کنند…
و هر باوری
روزی
فرو می‌ریزد

ما تنها می‌توانستیم
به سوی آزادی به پرواز درآییم
برای حیاتی که سرنوشت برایمان مقرر کرده بود
لیکن
ما شنا بلد نبودیم و
دریایی بی‌پایان پیش رویمان بود
که جز غرق شدن سرنوشتی نداشتیم
و در راه آزادی
چون تنه‌های خشک درختان
خود را به ساحلش برسانیم.

پرواز را از پرنده‌های تنها یاد بگیر
که حتی در انزوای آسمان نیز
آهنگِ آزادی می‌خوانند.

پرده‌ها افتاده‌اند

صحنه، روشن‌تر از همیشه

نورافکن‌ها بر تنِ سایه‌ها می کوبند

گوش کن به زمزمه‌یِ (تو زیبایی)

که در آن

( تو کافی نیستی) نقاب بسته

ببین ( انتخاب آزاد را)

زنجیری از جنسِ ابریشم

هر تار

پلکانی به سویِ بلندپروازی

هر پله

تله‌یِ تلو تلویِ پنهان





دست‌هایِ نامرئی...

روز شده و باید دوست داشتنت
را از نو شروع کنم
پس آغوش تو باید بن بستی باشد
برای رسیدن به آزادی

"آزادی"
تو، فرزند طوفان‌ها، رهرو بی‌قرار بادها...
چشمانت نقشه‌ی کهکشانی است که هیچ مرزی نمی‌شناسد
و قلبت، پرنده‌ای سرکش که آسمان را به زنجیر نمی‌کشد...

آزادی، ردپای تو بر خاک‌های فراموش‌شده
آهنگی بی‌پایان در ترانه‌ی جاده‌ها
شعله‌ای خاموش‌نشدنی در جانت که شب را می‌بلعد.

تو راز دانه‌ای هستی که باد...

گاه 
در ساقه‌ی شکسته‌ی بال و پر نگاه یک قفس
فوجی از پرواز موج می‌زند...

پنجره‌ای به پرواز
برای کبوتر رفته‌ات

از دل حیاط
افتاده بود
روی لبه‌ی پنجره
مثل تکه‌ای از خستگیِ جهان...

چشم‌هایش،
پر از اضطراب بود
و بالش،
تار و لرزان
مثل خواب‌های بی‌پناه.

او را گرفتم
در پناه دستانم
در آغوشی
که از نان و ترانه پر بود
و هر شب...

چه سخت است تنگ ماهی بودن
اگر بشکنی قاتلی و اگر نشکنی زندانبان
خوش به حال آب!

بهار آمد، دل از جان گل گرفت
نسیم از بوی شکوفه ول گرفت

سحرگاهان، در آغوش نسیم
دلم آرام بود و نرم و سیم

فضا چون چشمِ طفلی بی‌ملال
پُر از لبخند، روشن، بی‌جدال

کبوتر بود و آوازش بلند
به ظهرانگاه، دل از ما می‌بُرد بند

ولی آن روز، صدایش...

ارام اتور /دوام اوردن
به گمانم به گمانم در میان دوام اوردن ها معنایی  که برایش دوام می اوردم بی معنا شده؛ اری دیگر دویدن در کوچه ها شادی اور نیست. 
دوام اوردن در خانه  انقدر طول کشید تا میان کوچه مملو از  تازگی و ازادگی که التماسش را میکردم،...

●نامه ای به وطن :
جنگ بر من میتاخت بی آنکه بدانم چگونه چشمان پدرم را از آتش نجات بدهم.
جنگ بر من نه ، بر خانواده ام نه ، که بر این شهر با سرعتی باور نکردنی میتاخت.
پس از کشته شدن خواهرم ساعت ۲:۲۳ بامداد به این فکر...

میروم کوچه دیوانگی و عشق و جنون را
کوچه ایست با دنیای خیالهای شیرین که کمتر کسی را به آن ره یابد
هرکه بیند، گوید دیوانه ای بیش نیست
رهایی هست و آزادی اندیشه و هرچه دل تنگت میخواهد
که البته خدا هم دست دیوانه ام در دستانش و هرچه...

چقدر در دلت شب‌ها آسمان پر از پرنده است
و تو با بال‌های زخمی
هنوز هم می‌خواهی به آسمان پر بکشی
چند تا پرنده بغلت داری، هر یک از آن‌ها را که پرواز نکرده‌اند
و نمی‌دانی کدام را آزاد کنی
کدام را در خود نگه داری
آن‌ها که در دل...

سیمرغ سرخ رو بومِ شب
پر می‌زنه میره سمتِ تب
یه شعله‌ی وحشیه توو باد
حرفاشو دنیا یادش نداد

میگه: من از خاکستر اومدم
از دود و درد و شعله دنیا اومدم
قصه‌ی من یه مشت فریاده
یه پرنده که تو آتیش شاده

می‌سوزه، می‌سازه، دوباره پَر
می‌ره بالا، رو...

آزاده باشیم و حقیقت را بگوییم
در وادی اندیشه راه حق بجوییم

گاهی بگوییم از غم و بی‌همنوایی
از سست‌عهدی‌ها و رنج بی‌وفایی


هرچند خوب است از گل و ریحان بگوییم
از شمع از پروانه و هجران بگوییم

هرچند درد عاشقی درد کمی نیست
این درد را غیر صبوری مرهمی...

تو چنان
ماهی کوچکی ؛
میان تنگ چشمانم .
با اولین باران بی‌وقت شبانگاهی ،
تو را به اقیانوس رها خواهم کرد.

تاوان کدامین جرم است شاعری؟
آنجا که ماندن
لوث می شود
۵۰ قسامه
۵۰ بیت شعر
قصیده ای داراز
یادآن چشم های محبوس ابد
آزاددت میکنند

سمیه معمری ویرثق [یانار]

آسمان‌ خیال

در این قبیله که دیدار روبرو جرم است
زبان دهکده لال است و گفتگو جرم است

بروی شانه طوفان رها نکن دیگر
حریر ملک ختن را که مو به مو جرم است

اگر چه حضرت حافظ وصال می طلبد
بگو به خواجه حذرکن که آرزو جرم است

نگو...

تو دل‌نشینی آوازی،
که در سکوت شب،
قلب‌ها را می‌نوازد.
رویای پروازی،
که در قفس روزمرگی،
می‌گستراند،
بال‌های آزادی را.

چه قدر دنیا قشنگ تر میشد همه بی سیاست
در وسط میدان بازی می کردند…
بی نقاب باشیم

زندگی دیوانه ای بیش نیست
تو هم با او دیوانگی کن

می دونی خوشبختی چیه؟
خوشبختی، آزاد شدن از دست ترسه...


Mad Men