دلنوازم دیگر یاد گرفته ام وقتی که دلتنگت می شوم می کشانمت به خیالم... یعنی که در راهِ آمدنی انگار که از پیچ کوچه گذشته ای فورا نرگس ها را در گلدان می گذارم موهایم را باز میکنم عطر میزنم پیراهن گلدارم را می پوشم و دو فنجان چای میریزم...
انارهای کال در انتظار رسیدن دستانت
به تازگی آموخته ام که همه برای منفعت خودشان یاد من میوفتند ، برای کمی بهتر شدن حال خودشان دست به هرکاری میزنند، آموخته ام که باید از هرکسی انتظار هرکاری را داشته باشم باید خودم را از این جماعت منفعت طلب دور کنم ، حتی اگر درحال مرگ باشم...
چه کنیم دیگر جز انتظار... این انتظار لعنتی آدم هارا پیر می کند، این را امروز فهمیدم وقتی مقابل آیینه اتاقم ایستادم ، چند تار موی سفید میان لشگری از موهای مواجم دیده می شد...
پایان پاییز را به انتظار نشسته ام... شاید،زمستان که بیاید! ببارد بر سرم، برف خیال تو...
من زیاد زندگی را به خودم زهر کرده ام. زیاد خریت کرده ام. جمعه های زیاد، عیدهای فراوان، سفرهای دور و دراز، شب هایی که باید موفقیتم را جشن می گرفتم، وقت هایی که باید از طعمی که میچشم لذت می بردم، من حتی ایستادن زیر ایفل را به خودم...
حتما این پاییز هم مثل همه ی پاییزهای دیگر میگذرد، خواننده ها دوباره آهنگ های جدید بیرون میدهند و از تنهایی و خاطرات آدمهای رفته حرف میزنند، حتما بچه مدرسه ای ها دوباره توی دفتر املاشان برای سین یک دندانه اضافه میگذارند و برای پ یک نقطه کم، دانشگاه ها...
تو را در کُنجِ قلبم و گوشهٔ دنجِ خیالم جای داده ام آه که چقدر دلم تنگ است و هوایم بارانی بازهم در کنار جای خالی تو زل میزنم به تاریکیِ این شب سیاه و سکوت خاموش این شهر را در آغوش میفشارم من مانده ام تنها با یک دنیا...
زمانی بود برای بودنش جانم را میدادم، پس با خودش فکر کرد که جانم بی ارزش است؛ اما دگر نه چشمهایم برای چشمانش و نه دستانم برای لمس دستهایش انتظار میکشند، نه قلبم برای دیدنش بی تابی و نه گوش هایم برای ندایش بی قراری میکند، حتی اشتیاقی به پشیمانیش...
تمام قافیه هایم فدای آمدنت بیا ردیف کن این جمعه های درهم را
دلَت را آماده کن عزیزِ من، برای روز های خوبی که قرار است از حالا به بعدمان سَر کنیم؛ برای روز هایی که قرار است شانه به شانه ی هم چشم باز کنیم و حسرت بخوریم تمامِ روزهایی را که سرِ راه هم قرار نگرفته بودیم؛ برای روز هایی که...
نزدیک تر بیا و به آتش بکش مرا عمری به انتظار نگاهی نشسته ام
انتظار می کشیدم که بیایی چشم براهت ماندم به لحظه های با تو بودن اندیشیدم اما مثل همیشه نیامدی من ماندم با غم نیامدنت عشق من .
چون درختان خزان حال دلم افسرده است برگ برگ خاطرات ِ عاشقی پژمرده است باغ گل بودم به هنگام بهار فصل ها کوچ بی هنگام تو قلب مرا آزرده است همچنان برگ درختان خزان بی خانه ام باد سرد سرنوشتم برگ و بارم برده است ابرهای دیده ام گریان تر...
ساحل را ترک کردم بادبان ها را کشیدم اما تو هنوز، در اسکله انتظار مرا می کشی دیر آمدی با منطق من، نبودن با بودنِ فرضی، تعبیر نمی شود به خانه ات بازگرد دریا آرام و باد موافق است در این هوا، دل به دریا سپردن، عالمی دارد
در انتهای کوچه آذر دختریست به نام یلدا. با موهای بلند و مشکی، پوستی سفید و گونه های سرخ مثل انار. دختری که منتظر است کسی بیاید و با عشق، دقایق منجمدش را گرم کند. آواز با هم بودن را در گوش هایش زمزمه کند و با دیدار های کوتاه...
مگر روابطتان بازی پانتومیم است که طرفتان باید از رفتار هایت حدس بزند که دوستش داری؟ که الان ناراحتی؟ که الان ته ذهنت گذشته که دلت گل رز میخواهد؟ که امشب دلت گردش خواست؟ به نظرم روِشتان درست نیست! دوستش داری؟ دلت چه چیزی میخواهد؟ خیلی واضح، علنی، روشن همان...
برابرِ همه ی لهجه ها، تمامِ بیان ها به گفته ی همه ی شعرها، تمامِ رمان ها میان تور و خزه، یک پریِ یخ زده بودی تو را از آب گرفتند نیمه شب ملوان ها... تمام ساحل کِل می کشید تا که رسیدی به افتخارِ تو ساز و دُهل زدند...
“پاییز می رسد که مرا مبتلا کند با رنگ های تازه مرا آشنا کند پاییز می رسد که همانند سال پیش خود را دوباره در دل قالیچه جا کند او می رسد که از پس نه ماه انتظار راز ِ درخت باغچه را برملا کند او قول داده است که...
در ژرفای درونم نی لبکی محزون هست هر سال پاییز ،که می آید آن را بر لبش می نهد باد در هم می پیچد و چشم تنهایی خیس می شود .... و انتظارم فرو می ریزد و حیاط شعرم آکنده می شود از برگ درخت ....
وقتی تو نیستی انگار هر روز جمعه است! همانقدر دلگیر همانقدر مسخره و تلخ. روزها تمام نمی شوند! هر بعدظهر در و دیوار اتاقم روی سرم آوار می شود انتظار آمدنت دیوانه ام می کند! اما امان از خود جمعه..! عصر جمعه که می رسد صبح جمعه ی دلگیر دیگری...
پاییز دخترَکیست با گیس های بافته شده به رنگ سبز ، قامتی دلربا که به انتظار معشوق ایستاده است و هر ساعت نبود معشوق مویی زرد می شود و از درخت گیسویش به زمین می افتد پاییز دخترکیست درست شبیه من... لیلا قهرمانی آرمینا
منو به اجبار پای سفره عقد نشوندن زیر تور حریرم به در نگاه میکنم؛ شاید بیایی ومنو با خودت ببری اما بعد از این همه انتظار... نیومدی که نیومدی.... کسی چه میدونه که من چشم به راه توام... با نیومدنت درخودِ،خود شکستم،بریدم آسمون هم مثل دلِ من گرفته بی تاب،غم...
ما زندگی کردن را نیاموخته ایم ما به تعداد روزهای عمرمان انتظار کشیده ایم برای رسیدن فردایی بهتر آدمی بهتر دنیایی بهتر. ما شیرینی لحظه هایمان را با انتظار تلخ کرده ایم . ما زندگی را زنده گی نکرده ایم.
