متن جاده

پا نیست که راهی بشوم جاده اگر هست
کشکول ِ پر از خالی ام آماده اگر هست

نقل است که: مردن پل ِ مابین دو دنیاست
یارب بکُش ام، مرگ چنین ساده اگر هست

سر هیچ، به دنیای پر از مشغله بار است
مویی به سر شانه ام افتاده اگر...

آن قدر در من ریشه دوانده ای
و در پایت آب دیده ریخته ام
که باغ های جهان
از دامن تو سبز می شوند

آن قدر دنبالت راه رفته ام
که جاده ها هم
عادت کرده اند
به سوی تو بیایند

آن قدر از تو فرار کرده ام
که پولیس...

جاده می خواند تو را

برگرد

فصل زندگی ست...

می روم
بی آنکه دور شده باشم
چشمان تو که مبداء باشد
سفر یعنی ماندن

و جاده بهانه ایست
تا حواسم در هزار جهت
به عطر تو پرت شود...

گاهی دلم می خواهد...
وسط جاده زندگیم بایستم... با تمام وجودم داد بزنم..
خسته ام...
خسته ام از تمام لحضه هآ..
خسته ام از تمام حرف هآ..
خسته ام از تمام دید هآ..
خسته ام از تمام شنید هآ..
خسته از تمام آدم هآیی که روزی بآورم بودند......

جاده ها پرخطرند
و سفر طولانی
و دلِ ماست که در
پیلهِ پوسیدهِ اندوهِ تو
تنهاست هنوز...
با من از سختی این راه مگو
اگر این جاده شود ختم به تو
زهرا غفران پاکدل

وقتی یه همسفر خوب داشته باشی
دیگه دنبال رسیدن به مقصد نیستی
دنبال طولانی ترین جاده های دنیا میگردی ..
جاده هایی که تموم شدن رو بهشون یاد نداده باشند.

پسر که باشی
دلت هم که گرفته باشه
بی اختیار دلت یه جاده میخواد
سواره یا پیاده اش فرقی نمیکنه
مسیری خلوت و ساکت و دور از آدمای این دنیا
پسر که باشی دلت هم که گرفته باشه
دلت سیگار میخواد تا دود شی و از این شهر پرواز کنی...

جاده چای تلخش
را
به انتظار تو
شیرین حل میکند

جاده ها
توطئه های پُر پیچ و خمی هستند
که مرا از شهری به شهری می کشند
با فریبِ دلرُبایِ چشمانِ تو

از بس گره به ابرویت افتاد، عاقبت
لبهای من به صورت ماهت گره نخورد

لعنت به جاده ای که به قولش وفا نکرد
نفرین به راه من که به راهت گره نخورد

پنجره باد می زاید
دیوار، زندان
در، رفتن
تابستان، پاییز
پاییز، جاده را مچاله می کند
زیرِ سر می گذارد
به خوابِ زمستانی فرو می رود؛
در میانِ قدم هایِ آشفته یِ یک مرد
جاده را بهمن دود می کند
بهار، سقط شد
در و پنجره، دیوار
جاده، دود
وَ...

مثل جاده ای رو به بیراهه
دوستت دارم
و میدانم
انتهایش هیچ نیست ...

...همیشه که پای جاده وسط نیست
ببین!
هیچ اتاقی جاده ندارد
اما تو دوری
دور...

جاده ها
گِره زده اند پامان به زمین
آسِمان را بی راهه می دانند...!


حادیسام درویشی

جاده ای که ما را به مقصد میرِساند گاهی سخت بود و بارانی،آدم هایی که با ما همراه میشدند گاهی درد بودند یا شاید هم درمانده.گذشته با تمام آدم های همراهش بخشی از زندگی ما بشمار میروند که سپری شده اند،نمیتوان با زمانه جنگید و قدم های آدم های رفته...

راهی مقصد
دستانش شدم
وگرنه من کجا سفر کجا جاده کجا
مست چشمانش شدم
وگرنه من کجا ساغر کجا باده کجا
بیقرار وصل شبهایش شدم
وگرنه من کجا امید آینده کجا
قفل در زنجیر احساسش شدم
وگرنه من کجا وعده پاینده کجا

روزی خواهد آمد
صبح یکی از همین روزهای باقی مانده
جاده ی رو به غروب را
قدم خواهم زد
.
با شتابِ بال پروانه
و نرم آهنکِ صدای پایِ حلزونِی کوچک
که به جای صدفش
صندوقچه ای بر گُرده اش آویخته
با مُهر یادگاری هایِ خَراشانیده

همه جایش تو به...

تمام جاده های جهان می روند
بخانه برنمی گردد
مسافری که
دل به جاده سپرده است !

بجایی رسیده ام که رویای همیشگی ام بود اما تازه فهمیدم که هنوز...
جاده های فرعی را گذرانده ام...!!!!

غیر از خود را، بی راهه می داند
جاده؛ که دیکتاتور است...!

خوشبختۍ یعنۍ ..
دستاۍ تو
و جاده اۍ ڪہ تمام نشہ ...


️️️

رفیق جان! قسم نخور که عاشقم شدی!

دروغ گفتن از قسم شروع می شود

همینکه می رسی، به جاده فکر میکنی...

جدا شدن، قدم_قدم شروع میشود

شبانه گام می نهم به راه
جاده در میانِ مِه
دشت، گوش بر ندای آسمان
ستاره ها به گفتگو
وَه ... که آسمان چه پرشکوه و دلکش است
زمینِ سبز
خواب رفته در تلألویی غریب ...
من چه خواستم از زمان؟
جز که روحِ زندگی بتابد و
سازِ دلنشینِ عشق...