شب اشک زهره می چکد برگونه های ماه تلخند خاطره ای خوش که خوش نماند افیون خواب را به کامم چکانده است تصویر سرد دیوار روبرو رویای کودکانه پرواز را خمیازه می کشد تا انجماد خواب و رهایی زین آه بی پناه یک پلک فاصله است هرچند یاد تو بیداری...
رهایی نمیپذیرفت تن من ز تو ارام نمیگرفت ذهن من لحظه ای تهی ز تو شور و مستی من میبارید هر دم زتو فکر من خسته ز هرچه الا ز تو دل مرا مرور میکرد یاد تو چشم مرا میشست عشق تو قلمم مینوشت هر آن ز تو چه کردی...
بهش گفتم شد شد نشد نشد رهاش کن گفت مگه نمیدونی گفتم چیو گفت چیزی برای شدن نشدن وجود نداره ما چیزی برای رها کردن نداریم رهاییم خودمون ولی بدون هیچی که خودش از قفس بدتره
در ازدحام این شهر میان هیاهوی آدمک هایی که مفهوم زندگی را از یاد برده اند. زنی را دیدم پر از شوق رهایی، خسته از دویدن ها و نرسیدن ها؛ رقص کنان به دنبال پاره ای از نور کوچه پس کوچه های شهر را پرسه می زد. او باور داشت...
عشق به همین همدیگه رو فهمیدنه، به اینکه بدونم تو دلت چه خبره و چی حالتو بهتر میکنه، به اینکه فکر نکنم چی به نفع منه، فقط فکر کنم چی برای تو خوبه، به اینکه اگه عاشقِ توِ پرنده شدم، برات قفس نسازم و بدونم دوست داری پرواز کنی و...
ساعت دیواری خانه، پولک های درخشنده ی نور را بر لباس سیاه شب، می دوخت پروانه خیره به ماه بود و شمع به تنهایی در سایه ی تاریک ماه می سوخت؛ رهایی من من خوب می دانم دنیا را در سکوت دیوانه کرده اند آنکه باید در پود ابریشم تار...
گوش کن اکنون صدایی را که نیست حرف های آشنایی را که نیست رازهایی را که میگفتم به باد اعتمادِ نابجایی را که نیست گوش کن در اخرین دیدار ها رفتن و اندوهِ پایی راکه نیست من تمنّا میکنم پاییز را روزگار باوفایی را که نیست چشمهایم غرق احساسی عجیب...
جرات کن و همانی باش که با آمدن پاییز، دست در دستِ باران می بارد می رقصد و هوایش را به هوای آسمانی گره میزند که چیزی جز پاکی و رهایی در آن پیدا نیست، آخ که پاییز جان میدهد برای دوباره ایستادن، دوباره آرام شدن.جرات کن و همانی باش...
خودم جانم! من به تو یک زندگی پر از عشق و لذت و زیبایی بدهکارم و دارم نهایت تلاشم را می کنم تا تو را به همان چیزهایی که همیشه دوست داشتی، نزدیک تر کنم. دارم تلاش می کنم فردای تو از امروزت بهتر باشد و بعد از این، دلایل...
بخند بگذار زمین از عطرِ خنده هایت مملوء شود بگذار صدای خنده ات گوشِ فلک را کر کند بخند به روزهایی که سخت گذشت و اتفاقهایی که هنوز برایت به وقوع نپیوستند. که بدانی زندگی تنها در حالِ زیبایِ تو معنا پیدا میکند. که صورتِ تو با خنده زیبا ترین...
برای پرواز به بال احتیاجی نیست! قلبی پر از عشق و مهر و صورتی به دور از صورتک ها، بال هایی میشوند برایمان که دُری بیشتر از پرواز برایمان به ارمغان می آورند و آن رهایی ست.
محبوبِ من بگو با من ...حوالی چشمانت هوا چگونه است؟! به نظر، چون آفتاب داغِ ظهر تابستان تیز و پر هیاهو اما من دوست میدارم همه اش فصل بهار باشد ابرآلود و خنک با درختانی پراز شکوفه های ریز صورتی میان دشت وسیع افکارت تا چشم می رود سبزی باشد...
دلم می خواست در آرامش طبیعت شناور باشم! نسیم خوش رهایی لابلای موهایم تاب می خورد و رگ های دلخوشی هایم پر از شور و هیجان شادی می شد! دلم هیچ چیزی از جنس آدم را نمی خواهد... من فقط خلوت دلخوشی هایم را با دنیا عوض نمی کنم!
من از قیدت نمی خواهم رهایی...
زیباتر از درخت در اسفند ماه چیست؟ بیداری شکفته پس از شوکران مرگ زیباتر از درخت در اسفند ماه چیست؟ زیر درفش صاعقه و تیشه تگرگ زیباتر از درخت در اسفند ماه چیست؟ عریانی و رهایی و تصویر بار و برگ
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم ..
آغوشِ تو آن قفسِ شیرینى است که هیچ پَرنده ای قصدِ رهایى از آن را ندارد... ️️️
رهایم نکن این بال و پر آسمان نمی خواهد آغوش تو رهایی من است
ای آنکه ز هِجر تو ندیدیم رهایی ؛ باز آی که دل خسته شد از بارِ جدایی
گاهی نمیدانی دلگیری یا دلتنگ؟ خسته ای یا بی تاب؟! خشمگینی یا بی قرار؟ فقط میدانی این حالت را دوست نداری که نداری... و نمیدانی برای رهایی از این حال بی قرار باید چه کنی؟! به کجا چنگ بزنی؟ یقه ی کدام آدم را بگیری ؟ گاهی نمیدانی که نمیدانی...
اگر صخره و سنگ در مسیر رودخانه زندگی نباشد، صدای آب هرگز زیبا نخواهد شد.. آرامش، رهایی از طوفان نیست! بلکه آرام زندگی کردن در میان طوفان است... به همین دلیل : بهشت مکان نیست، زمانی است که زیبا فکر میکنی... وجهنم هم مکان نیست! زمانیست که افکارت دنیایت را...
از هجوم عطرت خیالم رهایی ندارد که هر لحظه تو را از هر جای شهر به اتاقم می کشم به گل های پیراهنت پیله می کنم تا پروانه ات باشم از اینجای شعر دیگر در حال خودم نیستم وقتی به لبان شیرینت فکر می کنم ضربان های قلبم محکم تر...
برخی نمیتوانند زنجیرهای خود را بگسلند.با این وجود میتوانند دوستانشان را رهایی بخشند.باید آماده باشی که خود را در آتش بسوزانی؛اگر خاکستر نشوی چگونه میخواهی نو شوی؟ نیچه | چنین گفت زرتشت
دهه فجر مقطع رهایی ملت ایران است . مقام معظم رهبری
