متن رهایی

صدای باد در گوشش پیچید و چشمانش رابست تا قبل پرواز انگار کسی درگوشش آهسته می گفت:رهایی چیزی جز فرار نیست دربندباش تا بهتر بدانی آزاد بودن یعنی چه بی اختیار دستانش را باز کرد و مثل پرستو ها پرواز کرد



علیرضا نجاری (آرمان)

حین تذوق الفراشة طعم التحلیق بحریة
حین تعرف نشوة تحریک أجنحتها فی الفضاء
لا یعود بوسع أحد إعادتها إلى شرنقتها
و لا إقناعها بأن حالها کدودة أفضل.


آن گاه که پروانه طعم پرواز آزادانه را می چشد
آن گاه که سرمستی تکان دادن بال هایش را در هوا درمی یابد...

باید رها شوم !
از حَجمِ
سوالهای بی جوابِ درختان سبز
باید رها شوم !
از خَزانِ سردرگم پاییز
از نغمه های شکست خورده ی آبان
از چشم های باران زده ی اندوه
باید رها شوم !
از شِکوه های مادران سرخ ،
از برگ ریزانِ گیجِ آذر
از رُفتگران...

رها شده ام،میان این دنیاهای موازی
میان کالبد های توخالی به نام انسان
میان این،خون ها و جنگ های پی در پی
رها میان چرخش های برعکس ساعت

مرا از خود رهاندۍ بی درنگی
مرا با غم نهادی رزم و جنگی
دلم نامد جدل دارم‍ غمت را
ولی زد بر دلم او ضرب و چنگی

به اشتیاق رهایی پریدی از قفسم
چقدر حسرت خوردم که آسمان نشدم

عشق ما
نیازمند رهایی است
نه تصاحب

اگر تمام مکاتب دنیا را بخوانی و سراغ تک تک دینها بروی
و حتی در پی یافتن سؤالاتت اندیشه های بی بأوران را هم مرور کنی ،
نشان مشترکی خواهی یافت
، که در تمام آنها نهان است
چیزی که مثل یک رشته نامرئی ، همه را به هم گره...

خود کلیدی ،
به خود آ
از بند قفل
رها

طبیعت کتاب زندگیست
ومهمترین درس آن درس پرواز است
تا وقتی رها نشوی به پرواز در نخواهی آمد
اگر طالب کمالی باید رهاکنی دلبستگی هایت را
کرم ابریشم تا از پیله دل نکند
پرواز را تجربه نخواهدکرد
و روح زمانی به آرامش می رسد
که جسم و دلبستگی های
دنیویش...

پرهای شکسته  آسمان ندیده ام  را
از روی سنگفرشهای درد آلود پیاده رو بردار و  با  اندک  نوازشی ،
لابلای کتاب شعرت  جا بده
میان همان ورقهایی که
از رهایی سرودی
در تار و پودِ  سیاه مشقهایی
که با آن پرواز را به تصویرکشیدی
شاید اینگونه پرواز  را بخاطر  بسپارم

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

شب
اشک زهره می چکد
برگونه های ماه
تلخند خاطره ای خوش
که خوش نماند
افیون خواب را به کامم چکانده است
تصویر سرد دیوار روبرو
رویای کودکانه پرواز را
خمیازه می کشد
تا انجماد خواب
و رهایی
زین آه بی پناه
یک پلک فاصله است
هرچند یاد تو
بیداری...

رهایی نمیپذیرفت تن من ز تو
ارام نمیگرفت ذهن من لحظه ای تهی ز تو
شور و مستی من میبارید هر دم زتو
فکر من خسته ز هرچه الا ز تو
دل مرا مرور میکرد یاد تو
چشم مرا میشست عشق تو
قلمم مینوشت هر آن ز تو
چه کردی...

بهش گفتم شد شد نشد نشد رهاش کن
گفت مگه نمیدونی
گفتم چیو
گفت چیزی برای شدن نشدن وجود نداره
ما چیزی برای رها کردن نداریم
رهاییم خودمون
ولی بدون هیچی
که خودش از قفس بدتره

در ازدحام این شهر
میان هیاهوی آدمک هایی که
مفهوم زندگی را از یاد برده اند.
زنی را دیدم
پر از شوق رهایی،
خسته از دویدن ها و نرسیدن ها؛
رقص کنان به دنبال پاره ای از نور
کوچه پس کوچه های شهر را
پرسه می زد.
او باور داشت...

عشق به همین همدیگه رو فهمیدنه، به اینکه بدونم تو دلت چه خبره و چی حالتو بهتر میکنه، به اینکه فکر نکنم چی به نفع منه، فقط فکر کنم چی برای تو خوبه، به اینکه اگه عاشقِ توِ پرنده شدم، برات قفس نسازم و بدونم دوست داری پرواز کنی و...

ساعت دیواری خانه، پولک های درخشنده ی نور را
بر لباس سیاه شب، می دوخت
پروانه خیره به ماه بود
و شمع به تنهایی
در سایه ی تاریک ماه می سوخت؛

رهایی من
من خوب می دانم
دنیا را در سکوت دیوانه کرده اند
آنکه باید در پود ابریشم تار...

گوش کن اکنون صدایی را که نیست
‎حرف های آشنایی را که نیست

‎رازهایی را که میگفتم به باد
‎اعتمادِ نابجایی را که نیست

گوش کن در اخرین دیدار ها
رفتن و اندوهِ پایی راکه نیست

‎من تمنّا میکنم پاییز را
‎روزگار باوفایی را که نیست

‎چشمهایم غرق احساسی عجیب...

جرات کن و همانی باش که با آمدن پاییز، دست در دستِ باران می بارد می رقصد و هوایش را به هوای آسمانی گره میزند که چیزی جز پاکی و رهایی در آن پیدا نیست، آخ که پاییز جان میدهد برای دوباره ایستادن، دوباره آرام شدن.جرات کن و همانی باش...

خودم جانم! من به تو یک زندگی پر از عشق و لذت و زیبایی بدهکارم و دارم نهایت تلاشم را می کنم تا تو را به همان چیزهایی که همیشه دوست داشتی، نزدیک تر کنم. دارم تلاش می کنم فردای تو از امروزت بهتر باشد و بعد از این، دلایل...

بخند
بگذار زمین از عطرِ خنده هایت مملوء شود
بگذار صدای خنده ات گوشِ فلک را کر کند
بخند به روزهایی که سخت گذشت و اتفاقهایی که هنوز برایت به وقوع نپیوستند.
که بدانی زندگی تنها در حالِ زیبایِ تو معنا پیدا میکند.
که صورتِ تو با خنده زیبا ترین...

برای پرواز به بال احتیاجی نیست!
قلبی پر از عشق و مهر
و صورتی به دور از صورتک ها،
بال هایی میشوند برایمان که دُری
بیشتر از پرواز برایمان به ارمغان می آورند و آن رهایی ست.

محبوبِ من
بگو با من ...حوالی چشمانت
هوا چگونه است؟!
به نظر، چون آفتاب داغِ ظهر تابستان
تیز و پر هیاهو
اما من دوست میدارم همه اش فصل بهار باشد
ابرآلود و خنک
با درختانی پراز شکوفه های ریز صورتی
میان دشت وسیع افکارت
تا چشم می رود سبزی باشد...