متن زیبایی طبیعت

آمد بهار ای دوستان،خیزید سوی بوستان

اما بهارِ من تویی،من ننگرم در دیگری

با ترنّم‌های نابت، دشتِ جانم سبز شد

با هزارآوای مهرت، زندگی دارد دلم

من از احساس خوابیدن خورشید،
بر سینه‌ی آسمان،
دانستم:
«عشق»،
هم‌آغوشی وسعت و گرماست!

آدمی به امید زنده است
به اینکه دوباره صبح خواهد شد شب
به اینکه دوباره سبز خواهد شد دشت
به اینکه دوباره باز خواهد شد در
به اینکه زمستان، چمدانش را خواهد بست
و زمین، لباسِ خوش رنگِ نو عروسِ ایلیاتیِ بهار را به تن خواهد کرد
آری، آدمی به...

پاره ی بزرگی از آسمان بی ابر کافی است تا آرامش را به دل های پراضطراب بازگرداند.

بیدار شدنت بانو آغاز شقایق هاست

تو زیبایی ابرهایی،
که در آسمان بی‌کران،
نقاشی می‌کنند،
نقش‌های آرزو را.
گرمی خورشیدی،
که در میانه‌های اسفند،
زنده نگه می‌دارد امید ما را.