لبخند بزن که زندگی در گذر است ... بر شانه ی صبح،قاصدک خوش خبر است می گفت نسیم ِ کوچه گردی دیروز بانوی بهار از همه خوشبخت تر است
شکوفه های هلو رُسته روی پیرهنت دوباره صورتی ِصورتی ست باغ تنت دوباره خواب مرا می برد که تا برسم به روز صورتی ات رنگ مهربان شدنت ... چه روزی آه چه روزی که هر نسیم وزید گلی سپرد به من پیش رنگ پیرهنت... چه روزی آه چه روزی که...
خورشید چون گُلِ سرخی دمید و ماه چون کبوتری سپید گریخت آفتاب به درّه خیمه برافراشت و شب دوباره بر همه چیز پرده کشید نسیم در رایحه ی گُل ها پیچید و سایه ها در خواب های طلایی پراکنده شدند همچون پرندگانی که در میانِ شاخ و برگِ درختان سُرور...
دلت را به کوه بزن ... سنگیست اما از تبار مردانگیست ... از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ... مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...
سنگ بزرگی شده ام که نه از سیلاب تکان میخورد و نه از نوازش نسیم نرم میشود کجای این رودخانه خروشان آفتاب چهره ام را میسوزاند یا اینکه سرمای زمستان تنم را میشکند بعد از تو کدامین اتفاق مرا تکان خواهد داد تا بفهمم آیا هنوز زنده ام؟
نسیمی آمد و برداشت از سر روسری ها را مگر پاییز رنگی تر کند خاکستری ها را
نسیم پاییزی وزید درختان می رقصند و برگ ها رخت سفر پوشیده اند یکی به رنگ زرد یکی به رنگ قهوه ایی وآن دگر رنگارنگ می رسد ز راه چند روز دیگر پاییز ، پاییز دل انگیز
صدا می زند مرا آنکه ذهنم را آشفته کرده گوید بنویس شعری بنواز آهنگی تا رها شوی از دلتنگی در این روز ها که پاییز است و برگ ها می رقصند در میان نسیمی که از کوچه دلدار می آید
جایِ زیادی از زندگی ات نمی گیرم فقط لبخندت را تماشا کنم و دلم خوش باشد که خوشی. تو را نسیم از همان درِ بسته ای آورد که دیگران رفتند! اگر اشتباه نکنم عاشقت شده ام؛ اگر ممکن است بگذار عاشقت بمانم.
بعضی ها... چون نسیمی آرام اند... میتوانی... ساحلی را کنارشان مهمان شوی... و تمام دنیایی را همراهشان... زندگی
فکر کن اولین روز تابستان باشد، و یاد تو از سقف خیالم چکه کند! مثل صدای یخ در شربت، مثل خنکی هندوانه در یک ظهر داغِ تابستانی، مثل یک نسیم که جانت را نوازش می کند... عاشق که باشی میتوانی با خیالش هم زندگی کنی! نه گرما حریفت می شود؛...
در انتظار کَسی، قاصدک از تار عنکبوت می دهم به نسیم
دیر کرده ای شکوفه کوچک دیر کرده ای. نسیم پیراهن خواهرانت را می نوازد و من سخت نگران تو هستم چه کسی جای خالی یک شکوفه ی کوچک را در میان بی شمار شکوفه حس خواهد کرد؟ چه کسی می تواند حزن درخت را درک کند وقتی که دست می...
بادهای صد و بیست روزه سیستان به تو که می رسند نسیم می شوند ای ملایم ... ای دوست داشتنی آیا وقتی خدا ترا می آفرید به آرامش من فکر کرده بود؟
نسیم عطر موهای تو شاعر کرد بیدل را...
درست مثل همیشه اوایل خرداد دوباره حال غریبی به جان من افتاد شکوه رود و نسیمی پر از خیالی رام " برای از تو سرودن بهانه دستم داد اگرچه عشق تو هرگز به داد من نرسید دوباره از تو نوشتم که هر چه باداد ! به شوق عشق تو می...
در ملتقای الکل و دود آنگونه مست بودم که از تمام دنیا تنها دلم هوای ترا کرده بود می گفتم این عجیب است اینقدر ناگهانی دل بستن از من که بی تعارف دیریست زین خیل ور شکسته کسی را در خورد دل نهادن پیدا نکرده ام! تب کرده بود ساعت...
صبح ها طلوع مے ڪند خورشید دلم چشمان آسمان باز مے شود عطرمے ترواد از نیلوفر ها و چه عاشقانه صبح بخیر هاے تو در نسیم مے رقصند ️️️
شب!! ماه و ستاره‌ها؛ دست در دست هم؛ از جانب چشمانت با نسیم همره می‌شوند و با عطرِ لبانت یواشکی بوسه‌ای بر پیشانیم می‌نشانند...
باز کن پنجره ها را که نسیم روز میلاد اقاقی ها را جشن می گیرد و بهار روی هر شاخه، کنار هر برگ شمع روشن کرده ست باز کن پنجره ها را و بهاران را باور کن !
صبح ها طلوع می کند خورشید دلم چشمان آسمان باز می شود عطر می ترواد از نیلوفر ها و چه عاشقانه صبح بخیر های تو در نسیم می رقصند...
سعی من در سربه زیری بی گمان بی فایده ست تا تو بوی زلفها را می فرستی با نسیم
حسادت می‌کنم به استکانِ پر از چایی که لب‌هاتو می‌بوسه حسادت می‌کنم به گلِ سرخی که رو میزِ اتاقِ تو می‌پوسه . حسادت می‌کنم به پیرهنی که تنت رُ توی آغوشش گرفته، به اون تقویمِ رومیزی که دستات ورق می‌زننش هفته به هفته . حسودی می‌کنم به اون نسیمی که...
درخت ِ نارنج پیراهنش رابا بهار گُل دوزی کرده است بازکن پنجره را نسیم اوازِ ان را منتشرمی کند
