چشم های دریده / اشک اشک پیله ی دریده یعنی؛ پروانه ای پرواز کرده است.
"با من بیا و رد شو آهسته از کوچه های سرد پاییزی تا پُر شود در سینه ی این شهر یک عطر باران دل انگیزی ای کاش چون پروانه ای عاشق گم میشدم در آسمان تو یک لحظه میخندیدی و بعدش یک عمر میمردم برای تو گفتی چه هستی از...
پلکهایم را می بندم نگاهم نفس بند می شود و هیچکس هرگز نمی بیند چگونه به پایان می برد پروانه ای در پشت شیشه جان می کند را ... جلال پراذران سفیر اهدای عضو فعال محیط زیست
به دل شمع زد، --پروانه! آن هنگام که دید، گل را از شاخه چیدند... لیلا طیبی(رها)
گل بگویی و گل بشنوی خانه خانه رد تو را می گیرد پروانه
برقص پیش از آنکه پروانه ها خاطره گل های پیراهنت را برای شکوفه های پلاسیده تعریف کنند و حریر نازکِ دامنت را دست های زبرِ زندگی نخ کش کند
من شکوفایی گل های امیدم را در رؤیاها می بینم، و ندایی که به من می گوید: "گر چه شب تاریک است دل قوی دار، سحر نزدیک است" دل من در دل شب خواب پروانه شدن می بیند...
شنیدم پروانه شده ای. شاید برای تسکین دل مادرت. گفتند تو را دیده اند که نشسته بودی روی مبل مورد علاقه ات، بالهایت را آهسته باز و بسته می کردی. اولین بار مادرشوهرت تو را دیده، به مادرت گفته، مادرت فکر کرده مادرشوهرت برای آرام کردن دل خودش این داستان...
پروانه ها ابتدای آفرینش اند اینو قلبم می گه. تو که می خندی، هزار هزار شاپرک خندون رها میشن تو چشام. بوی رازقی موهات رو میدن. بوی دشت هویج. کوه دماوند. جزیره ی قشم. جنگل های ساکت چمستان..... تو که راه می ری، هزار هزار شاپرک از طره ی موهات...
محتاجم به تو همچون لبی به بوسه ای ماهی به آبی پرنده ای به بالی عاشقی به معشوقی گلی به بلبلی شمعی به پروانه ای
پیله ام. -- پیچیده در لاکِ تنهایی... *** پروانه ام کن! (رها) 📕عشق پایکوبی میکند!
حضرت یار پیله های بیماری که بر چهره ی زندگانی من تنیده شده اند؛ تنها با بوسه های شیرین تو پروانه می شوند! دور قلبم می چرخند شکوفه بارانش می کنند قلبم تند تند می کوبد و با هیجانی غیر قابل توصیف در هر تکرارش شلیک میکند دوستت دارمها را....
من چون پروانه ای بی قرار حوالی دوست داشتنت نفس می کشم عشق بازی می کنم اینجا حوالی داشتن تو چقدر هوا برای زندگی خوب است
عشق که تو باشی مگر می شود پروانه نشد و دورت نچرخید عشق که تو باشی مگر می شود که در غم دوری ات مثل شمع آب نشد
نیویسم "خاک" چن پنجا قوران خانه پراچنئه. می نویسم "خاک" چندصد پروانه به پرواز در می ایند.
این خانه غریبی را بیگانه نمی فهمد مانند جنونی که دیوانه نمی فهمد هر همسفر و همراه، همراز و رفیقم نیست درد دل شیدا را، هر شانه نمی فهمد شمعی که تا فردا، حتی اثر از آن نیست اندوه شب او را، پروانه نمی فهمد آنی که چنین جام بی...
بر امواجِ آرامِ رود قایقی می لغزید آنجا که ابرهای سپید بر کوهسار نشسته اند روی قایق تو دیده بر هم نهاده بودی و در خواب پروانه ای روی شانه ات نشسته بود و محوِ تو بود امّا پروانه پَر زد و رفت به سوی کوهستان و من هنوز در...
حالا که مُرداد است بیاویز پِچ پِچی از دهانت بر آن لاله که دیده نخواهد شد، سرخ چون داغی بر بالِ این پروانه در بندِ زنجیری سرد
شدم مجنون تو نشدی لیلی من... شدم فرهاد تو نشدی شیرین من... شدم شاملوی قصه هایت دل ندادی...نشدی آیدای من... بگو...شاید دلت قصه ی تازه می خواهد؛ پس مینویسم از نو... تو معشوقه باش و منم عاشق و به نامِ عشق می نویسم از عشق؛ که هر دَم میگردم به...
خودم را حذف کرده ام از گذشته، از تجربه های تلخ و شیرینی که داشتم، اما از گذشته ام پشیمان نیستم، تجربه ها، حتی تلخ ترینشان، سنگ بنایی بوده اند برای ساختن منی که امروز هستم. خودم را حذف کرده ام از زندگی خیلی ها، از ارتباطات خوب یا بدی...
برای پرواز ابتدا باید تا لبه ی پرتگاه رفت. من از آن پروانه ها نیستم که بال بگشایم بر فراز گل واژه ها لطیف و تُرد و بس نجیب من چون عقابم یا شاهین م تیزپرواز، یا شاید یک «باز» با بال هایی باز خشن و بس عجیب!...
آیا به یاد داری که تو همدم من بودی و من همراه تو من مشتاق تو بودم و تو محبوب من سند عشق و اشتیاق ما با گمان جاودانگی امضا شده بود... وای بر من که به هوای کوی تو چشم از جهان فروبستم و در کهکشان خیال انگیز آغوش...
چیزی که کرم پیله ساز پایان دنیا می نامد، استاد آن را پروانه می نامد.
ما که قراره پروانه شیم بزار دنیا تا میخواد پیله کنه
