متن پروانه

بر امواجِ آرامِ رود
قایقی می لغزید
آنجا که ابرهای سپید
بر کوهسار نشسته اند
روی قایق
تو دیده بر هم نهاده بودی و در خواب
پروانه ای روی شانه ات
نشسته بود و محوِ تو بود
امّا پروانه پَر زد و رفت
به سوی کوهستان و
من هنوز در...

حالا که مُرداد است
بیاویز پِچ پِچی از دهانت
بر آن لاله که دیده نخواهد شد،
سرخ چون داغی بر بالِ این پروانه
در بندِ زنجیری سرد

شدم مجنون تو
نشدی لیلی من...
شدم فرهاد تو
نشدی شیرین من...
شدم شاملوی قصه هایت
دل ندادی...نشدی آیدای من...
بگو...شاید دلت قصه ی تازه می خواهد؛
پس مینویسم از نو...
تو معشوقه باش و منم عاشق
و به نامِ عشق می نویسم از عشق؛
که هر دَم میگردم به...

خودم را حذف کرده ام از گذشته، از تجربه های تلخ و شیرینی که داشتم، اما از گذشته ام پشیمان نیستم، تجربه ها، حتی تلخ ترینشان، سنگ بنایی بوده اند برای ساختن منی که امروز هستم.
خودم را حذف کرده ام از زندگی خیلی ها، از ارتباطات خوب یا بدی...

برای پرواز
ابتدا باید تا لبه ی پرتگاه رفت.
من از آن پروانه ها نیستم
که بال بگشایم بر فراز گل واژه ها
لطیف و تُرد و بس نجیب

من چون عقابم
یا شاهین م
تیزپرواز،
یا شاید یک «باز»
با بال هایی باز
خشن و بس عجیب!...

آیا به یاد داری که
تو همدم من بودی و من همراه تو
من مشتاق تو بودم و تو محبوب من
سند عشق و اشتیاق ما
با گمان جاودانگی امضا شده بود...
وای بر من
که به هوای کوی تو
چشم از جهان فروبستم
و در کهکشان خیال انگیز آغوش...

چیزی که کرم پیله ساز پایان دنیا می نامد، استاد آن را پروانه می نامد.

ما که قراره پروانه شیم
بزار دنیا تا میخواد پیله کنه

بخند جان دلم !
خنده ی تو پرتو نوری است که
صبح را دل انگیز می کند؛
که از درز کنار پرده ی اتاق رخنه می کند به داخل و تمام وجود آدم را گرم می کند!
پس بی بهانه و بی دریغ بخند
" دلیل دلگرمی من در صبح...

خاطرانه مره
بینیویشته گیشه
پرپره/اونی شعره دوره شر

باخاطرات/ نوشت عروس/دوروبرِ شعرش پروانه

صبح
لب های توست
هر بار که می بوسی ام
پروانه ای
در باغ دلم
از خواب می پرد...


️️️

گفتم :« عشق شبیه بوته تمشک است، کوتاه و پُر تیغ، با میوه های ریز قرمز؛ اغواگر؛ زود که بچینی اش گس است و لب جمع کن، وقتی هم که رسید، ترش و چشم جمع کن... چه کال بچینی اش ، چه رسیده، خراش به تن ات می اندازد به...

پروانه که هر دم ز گلی بوسه رباید
این طبع هوس جوی ندارد که تو داری

باور آدمهای ساده را خراب نکن
آدمهای ساده با تو تا ته خط می آیند
و اگر بی معرفتی ببینند، قهر نمی کنند!
میمیرند
مرگِ پروانه را آیا دیده ای؟
پروانه با یک تلنگر میمیرد .

من

روحم را

در شعرهایم می دمم

پروانه می شوند

تو

برای دفتر خاطراتت

پروانه

خشک می کنی!

هوشم به نگاهی برد، جانانه چنین باید!
یک جرعه خرابم کرد، پیمانه چنین باید

تا کرد بنا عشقت، افسانه ی هجران را
در خواب فنا رفتم، افسانه چنین باید

از بس که غبار غم، از سینه بشد رُفته
تا زانوی دلْ گَرد است، این خانه چنین باید

بیگانه به دور...

هر صبح پروانه می شوم️
به هواى باز شدنِ چشم هایت..

رفت،رفت...
زمین را به آسمان هم بدوزی
هنوز هیچ پروانه ای به پیله بر نگشته است!

از روز اول با تو در پرواز دانستم
پروانه ها در پیله دنیا را نمی فهمند

شمع من باش که قلبم خود پروانه ی توست

می تَپَد با نفست؛ آه که دیوانه ی توست...

من دورَت نمیزنم دورَت میگردم
مثل پروانه دورِ شمع مثل زمین دورِ خورشید
مثل من دور ماه دورِ دنیا دور تو️

آرزوها؛
پیله‌هایی در دل هستند که
با امید پروانه‌ای بال گشوده
و به‌ سوی خدا اوج می‌گیرند
در شب آرزوها امیدوارم پروانه آرزوهایتان
بر زیباترین گل‌های اجابت بنشیند...

تو شمعم بودی ای معشوق که من پروانه اَت گشتم
تو مستم بودی ای معشوق که من می خانه ات گشتم
بگفتم دوستم داری؟ ببستی هر دو چشمانت
سپس وا کردی آغوشت که من دیوانه ات گشتم .

نام تو رازی نوشته بر بال پروانه هاست

گل ها همه به نام تو مشهورند

آیینه ها از انعکاس نام تو می خندند

و من تنها برای تو می گویم

زندگی کن تا زنده بمانم مادر
روزت مبارک مادر بسیار عزیزم