متن حسرت گذشته

عزیزست و گرانست..

خوش باشی و خوش باش که دنیا گذرانست
کین عمر گذر کرده عزیزست و گرانست

اگه زندگیم یه کتاب بود،
صفحه‌ی تو
گوشه‌ای خمیده داشت:)

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

دُرنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

دست بر پیشانی‌ام بگذار! تب دارم هنوز
صبح دارد می‌رسد از راه و بیدارم هنوز

خشک‌سالی آمده اینجا ولی من بعد تو
تکه ابر کوچکی هستم که می‌بارم هنوز

شیشه‌ی عطر دلم با رفتنت خالی نشد
این‌همه سال است از بوی تو سرشارم هنوز

هیچ‌کس از شانه‌هایم جز تو باری...

و من چنان به تو گیرَم
که رَدِ چَشمِ سیاهت؛
ذغال کرده خرمنِ جانَم.
به یاد پدرم.

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

درنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

روزهای خوب زود گذر می کنند،
درونمان همیشه کشوری ست از وداع.

آن هنگام غزل که گفتی بنشین سنبل من
و من با لوندی گفتم که چه گفتی؟
که دلم خواست تکرار سخنت
و تو زیرک جانانه من گفتی هیچ
ای کاش هزاران یار می گفتی و باز
من می پرسیدم که چه گفتی
و تو باز می گفتی تکرارش
که شنید...

دیگر هیچ شوقی مانند نارنگی بعد از اتمام مشق در عصر پاییزی نیست
آن روز ها تکلیف ما مشق معلم بود و حالا مشق روزگار
دیگر هیچ عطری مانند پوست پرتقال بخاری و کرسی خانه پدربزرگ نیست
آن روزها پوست پرتقال را میکندیم و امروز روزگار پوست مارا
دیگر هیچ...

جای خالیت را، با خاطراتت پر کرده ام.

غذاهای مادرم چه خوب بود. تازه من به او ایراد می‌گرفتم که رنگ سبز خورش اسفناج چرا متمایل به کبودی است. آدم چه دیر می‌فهمد. من چه دیر فهمیدم که انسان یعنی عجالتاً.

ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشت‌های دلپذیر.

و همین.

از پشت پنجره آرزوهایم،
هر شب در رویاهایم،
آن کودک شاد را می‌دیدم،
که بر روی سبزه ها سرخوش می‌خرامد،
صدای خنده‌هایش را می‌شنیدم،
اما صد حیف و افسوس،
که فقط،
خواب او را می‌دیدم.

بغض مرا شکست، خاطراتت.

از تو فقط یه خاطره مونده به جا.
چشم تو و چشم تو و چشم تو.

در میان خاطراتم، تو را سخت در آغوش گرفتم.

کیلومترها فاصله دارم
از آرامشی که آرزویش را داشتم.

مرا دریاب، گاهی در میان خاطراتت.

تلخ کرده روزگارم را،
دلخوشی های کوچیک دوران کودکی.

هی نفس کم می‌کنم در این شب بی‌انتها
هی خودم را می‌کشم در خاطراتت بی‌صدا

در خیالم با تو بودن باز باور می‌شود
ماه هم پیشت حسودی کرده کمتر می‌شود

بعد من آیا کسی در کوچه‌هایت پرسه زد ؟
مثل من دیوانه وار اسمت به لب‌ها غنچه زد ؟

من...

آخرین باری که داشتیم زندگی عادیمونو میکردیم کی بود؟ :)

این واژه‌ها مثل موج می‌کوبند
یادت نمی‌آید از کجا آغاز شد
نفس‌های شعرم را بشمار... ببین
شاید تو هم شنیدی این تپش را
عشق نمی‌تواند بی‌وزن باشد
رودی که بی‌شتاب برود
رود نیست
وهمی اگر در سکوت جاری شود
زمانی به تو نشان می‌دهد
که نه
نه... این شعر وزن...

زن،
زندگی را در چمدانی قدیمی تا می‌زند،
میان روسری‌های رنگی
و بوی عطرهای محو‌شده
و
آینه‌ای که زخم‌هایش
سال‌هاست حقیقت را
شکسته نشان می‌دهد

قطاری دور
سوت می‌کشد در خواب‌هایش
کوپه‌ای که هرگز
به مقصد نرسید

لمیده‌ام کنار دیوار کاهگلی
و تابستان کودکی‌ام
در آبی حوض
دست و پا می‌زند.

آیا میشود
غریبه شد
با کسی که بوی تنش را حفظی؟!