متن حسرت گذشته

در زیر آوار خاطراتت،
چه جانها که نداده ام من.

دل که بی تو دل نیست،
ویرانه ایست پر از خاطرات تو.

فردا دیر است
امروزت را همین امروز، زندگی کن ، همین امروز لذتش را ببر، و همین امروز برای آرزوهایت تلاش کن
حسرت یعنی در گذشته جا مانده‌ای، و نگرانی یعنی اسیر آینده‌ای شده‌ای که هنوز نرسیده و اتفاقاتی که هنوز نیفتاده!
آینده‌ای که شاید نرسد
و اتفاقاتی که شاید...

امشبم مثل خیلی شبا
نگام خیره‌ست به سقف
ذهنم یه‌سره داره صدا پخش می‌کنه
نه آهنگه، نه حرفای بقیه
فقط خودمم
با خودم.
هی سوال، هی تصویر
هی «چی می‌شد اگه...»
نه خستم، نه بیدار
یه جایی بین بودن و نبودنم
که هیچ‌جوره آروم نمی‌گیره.
‌‌
تو روز،
قشنگ قانعش...

بعضی از آدمها همیشه ماندگارند؛ نه پیشِ روی چشم‌ها، که درون اتاقک کوچک قلبت.
بعضی از آدمها آنقدر در یادت ماندگار می‌شوند که در نبودشان هم برایشان بهترین آرزوها را داری...
هر روز صبح دوست داشتنشان را بغل میگیری، جای پای خاطره‌هایشان را میبوسی و دلتنگ تر از هر زمان...

هنوزم خاطرات آن سیه چشمان تو،
در خاطرم هست.

جغرافیای تنهاییم را دوست می دارم
دست تبانی میدهد با تاریخ دوران باتو بودن

چگونه بگذرم ازتو
تمام شیفتگی هایم درتو خلاصه شده است
تو به مانند گسلی هستی بر خانه قلبم

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

میخوام اون زندگی که حقّمه داشته باشم
من بهترین سالهای عمرمو از دست دادم
یه نگاه به دور و اطراف من بنداز
ببین من چی دارم؟
اینه سهمِ من از زندگی؟

ما همانیم که تو پنداشتی
و تو آن نیستی که خانه دل ارزانیت داشتیم

عمرمان بیهوده بگذشت و نفهمیدیم چرا
آنکه برده قلب ما، اصلا چرا قسمت نشد.

تمام آن روزهای زیبا
که از آمدن‌شان مطمئن بودیم
حتی یک‌ بار ‌هم به سراغ ما نیامدند

بوده روزی، رودِ کارون، باصفا
منبعی بوده، برای کِشت‌ها

در کنارِ آن، تمدّن‌های ناب
پاگرفته، پُرتب و، پُرالتهاب

حیف حالا، گشته خشکیده، دهان
تشنگی دارد نهانش، بی‌گمان

هماره در دهلیز قلبم
و بطن وجودم
تو را می‌جویم!

همیشه سراب دلم
برای دریای محبّتت
سینه می‌گشاید!

آه
از آن لحظه‌های بی‌گناه
که لجاجتمان
زندگی را از ما گرفت!

ما ادمهای امروز چقدر ساده ایم ...
کسی را که دوستمان دارد، کسی که عاشقش هستیم را رها میکنیم و با هزار دلیل و بهانه که اسمش را منطق و انتخاب عاقلانه میگذاریم، دست های کس دیگری را میگیریم و بعد هی سعی میکنیم خودمان را متقاعد کنیم ...
اما...

رهگذر خاطره، سایه‌ای است بر سنگفرشِ ذهن، ردپایش نه بر خاک، که بر دل حک می‌شود...

می‌آید، بی‌آنکه درِ روزگار را بکوبد
عبور می‌کند، بی‌آنکه ردپایی از حضورش برجای بماند...
عطری محو از گذشته در هوای اکنون می‌پاشد،
آفتابی که بر بامِ دل طلوع کرد و غروبش را کسی ندید....

"رودخانه ی بی رحم"
گاهی، زمان مانند رودخانه‌ای بی‌رحم، بی‌وقفه جاری می‌شود،
و ما در کناره‌هایش، تنها نظاره‌گر لحظاتی هستیم که بی‌صدا از دست می‌روند.

چشم باز می‌کنیم، و می‌بینیم که فرصت‌ها چون برگ‌های پاییزی بر آب افتاده‌اند،
رؤیاهایی که می‌توانستند به حقیقت بدل شوند، در جریان بی‌پایان زمان گم...

"همسفرم تنهایی"

قطار آرام از ایستگاه می‌گذرد، صدای سوتش در سکوت عصرگاهی طنین می‌اندازد. پنجره‌ها قاب‌هایی از دنیا را به تصویر می‌کشند، هر لحظه پرده‌ای تازه از مناظر باز می‌شود؛ درختان، رودخانه‌های آرام، خانه‌های دورافتاده، همه در گذرند، اما من ثابت مانده‌ام در میان این تغییرات.

در این سفر، تنهایی...

قدر بودنت را نفهمیدم...
چه دیر فهمیدم که حضورت گنجی بود که بی‌دریغ از دست دادم.

هر لحظه در کنارم بودی، با مهربانی، با سکوتی که پر از عشق بود،
اما من، غرق در روزمرگی‌ها، در هیاهوی بی‌معنا،
قدر آن نفس‌های گرم، آن نگاه‌های آرام را نفهمیدم.

حالا که نیستی،...

تا نفس هست در این سینه خطر هست هنوز
تا دلی هست دل از وسوسه لبریز شود

تو نباشی، من و این حجمِ سیاهِ بی‌حرف
در شب سرکش دیروز تو غم ریز شود

تو کجا بودی آن دم که جهان خون می‌خورد
من کجا بودم آن دم که تن افتاد...

بعضی نرسیدن‌ها،
دقیقه‌شمار ندارند…
به خودت که می آیی
می بینی سال‌ها گذشته
و تو هنوز گوشه ای از قلبت
چشم به راهی...

خاطرات آن سیه چشمان مستت
بد به جانم کرده ریشه

قاتل جان من شده
خاطره های چشم تو.