متن آرمان پرناک

همه چیز
واقعی بود
حتی موشک کاغذی
حتی تخته سیاه
که پیشانی ما بود و
کلاس درس
اتاقِ تانکی سوخته...
ما الفبای واقعی زندگی را
با خونمان یاد گرفتیم!
«آرمان پرناک»

جنگ
تقویم را
سوراخ سوراخ کرده است
ورق پشت ورق
کدام تاریخ می توانم
با تو
قرار ملاقات بگذارم
زندگی؟!
«آرمان پرناک»

از چشم هایم تنهایی می ریزد
دراز می کشم رو به درخت سیب
زیرِ پرچمِ باران
روی زمینی
که قرنهاست به وزنِ شکستن خو کرده است
شکستن مثل برگ های زیر پا
شکستن مثل ستون فقرات
شکستن مثل قلب من
پناه برده ام به عصر پاییزی
«آرمان پرناک»

هر دو تنها
هر دو عاشق
بارها و بارها
از کنار هم گذشتیم
بی آنکه چیزی بگوییم
مثل دو عقربه ی خجالتی...
«آرمان پرناک»

هر دو تنها
هر دو عاشق
بارها و بارها
از کنار هم گذشتیم
بی آنکه چیزی بگوییم
مثل دو عقربه ی خجالتی
«آرمان پرناک»

یکی با کلمه
یکی با نگاه
یکی با رفتنش...
گورکَن!
عمیق تر بِکَن!
تعداد جنازه هایم
زیاد است
«آرمان پرناک»

چون عقابی که بر سایه اش شک کند
بی اعتمادم
به پرواز
به بال
به خودم...
«آرمان پرناک»

هم برق خانه رفته است
هم برقِ آسمان
دیوارِ شب را ادامه می دهم
شاید دستم
شمعی یا ستاره ای
فانوسی یا ماهی
ببیند
«آرمان پرناک»

در این آپارتمان
فقط یک نفر زندگی می کند
کسی که هر شب
شعر می نویسد
شمع خاموش می کند
و خودش را از پنجره پرت...
در این آپارتمان
پاییز زندگی می کند
«آرمان پرناک»

از پله های نگاهم بالا برو
دری را که سالهاست
دهان بسته است
به حرف بیاور
چراغ قوه را بتابان به نقطه ی کور
نزدیک شو
نزدیک شو
و نجات بده
صورت آن کودک را
از آینه ی پیر...
«آرمان پرناک»

از خطِ قرمز روی پیشانی
تا آرزوی کنجِ انباری
ما بغضِ مادرزادِ هم بودیم
در بندِ پوتین های اجباری
آرمان پرناک

بگو غروبِ نفسگیرِ جمعه نیست کنون /
از انتظار و دعا هِی سخن نگو باران !
«آرمان پرناک»

دریا
سوار کشتی شد و رفت...
انتظار نوح را می کشم
که من را از من نجات دهد
«آرمان پرناک»

بر دامنِ خلیجِ جدایی نمک بریز /
ای انعکاسِ ماهِ محالات، با توأم !
«آرمان پرناک»

تانک های سکوت پُر بودند /
در اتاقی که فکر مُردن داشت ...
«آرمان پرناک»

چه اضطرابِ جانکاهیست، ظهورِ سیبِ شیرینت /
برس به دست کوتاهم و یا ز دیده پنهان کن
«آرمان پرناک»

ماسک
اسکناس
لباس کهنه
کمد خاطراتت را دقیق تر بگرد
شاید لبخندی نو پیدا کردی
«آرمان پرناک»

درون چشمانِ دریایی ات
سالهاست دو صیاد
در سکون
با قلبشان به هم دست تکان می دهند
پس
کی خبر از صید خواهد شد؟
«آرمان پرناک»

در گلویم
هزار کبوترِ تیرخورده
هزار کبوتر بی پر
هوای پر کشیدن دارند
«آرمان پرناک»

با شاخه های شکوفه خیز
سرشاخ می شود
گوزنی که سرش
هوای بهار دارد
«آرمان پرناک»

اختیار با من است:
مجبورم مرگ را
تازه تر زندگی کنم
مانند سیاهپوستی در رودخانه
که هر چه پوستش را می شوید
سیاه تر از دیروز می شود ...
آرمان پرناک

ایستاده ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه ی درختِ بختِ منی...
آرمان پرناک

مثل چمدانی سنگین و بی چرخ
روحم را می کِشید کفِ خیابان
کار تمام بود
«بمان هایم» رفتند...
خراش های صدایم را جمع کردم
و سختِ سخت گفتم: خدا...خداحافظ
«آرمان پرناک»

نزدیک شدی
کمی آرام گرفتند
بادلرزه های آستینم
صاف کردی
کلاهِ کج حالم را
و خستگیِ امروز را
از نگاهم تکان دادی
اما دهان
دهانم برایت مهم نبود
مهم نبود کلماتِ آن
کلماتی شبیه دوستت دارم
دوستت دارم های یک مترسک
- او دوستت دارد دخترِ مزرعه ! -
«آرمان...