متن باد

این روزها که آرامم
خود را به دست باد می سپارم
و گوش فرا میدهم
می خواهم بدانم چه میگوید این سرکشِ رها
شاید این حجم از بی قراریه باد
نجوای عاشقانه ی زنی باشد
که در میان لمسِ عشق
خاک،
عشق را از او ربود
و اکنون زن
بی...

▪︎خەیاڵ:

خەیاڵەکانت
ئەوندە باڵا کردونە کە
ڕۆژێ چەن جار دێنە سەر دانم،
باران هەتا شەو دەبارێ و بەدوایی
-با- دایکی پیرم هەموو بەیانی
کۆلانە خوولینەکەمان گزک ئەدا
بەڵکەم کە بیت و سەرێکم لێ بدەی و
ئەم زامە کۆنە لەژێر چاومدا لابدەی و بیفڕێنی.
دڵم، شیشەیکی ناسکه بەڵام
دڵگیریەکانم و دڵگیریەکانت...

این باد سرکش نزدیک بهار را چقدر زیاد دوست دارم!
انگار آمده هرچی غصه و اندوه سر راهش هست بشوید و بر دارد ببرد، انقدر که عمیق و قشنگ هوهو می کند و صاف می نشیند وسط جان آدم. دلم می خواهد بزنم بیرون تا بادبهار، محکم بغلم کند و...

موهایت را،
به دست باد که می دهی؛
از معاشقه با تو سخن می گویند،
گنجشککان شهر!!!
...
و من؛
بیشتر مومن می شوم،
به معجزه ی لبخندت.


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

خیالاتِ تو،،،
به ارتفاعی قد کشیده اند که،
روزی چند بار به ملاقاتم می آیی.
هر روز صبح
مادر پیرم،
--باد!
کوچه ی خاکی ما را جارو می کند!
باران می گیرد تا،
شب ها،
به من سر بزنی!
شاید این درد کهنه را
از گَودِ چشم هایم بشویی
قلبم،...

ناراحتم از چشم و ابرویت
از ارتباط باد با مویت
از سینه ریزت از النگویت
ناراحتم! از من چه میخواهند!؟

حرفهایم را چگونه به باد سپارم که کلماتش را در مسیر به طوفان نسپارد که گوید من نوازش باد را در گوش ات زمزمه کردم نه طوفان غم را ......

روزهایم رد پاى باد و باران با من است
شب بجاى خواب اندوه فراوان بامن است

تا تو برگردی و فانوس دلم روشن شود
ظلمت و اندوه و درد و چشم گریان با من است

رفتی و چون رشته ای سردرگمم در کار خویش
پیله های بسته ی پیدا و...

بر رهگذر بلا نهادم دل را
خاص از پی تو پای گشادم دل را

از باد مرا بوی تو آمد امروز
شکرانهٔ آن به باد دادم دل را

گیسوی پریشان بر باد رها کرد و در وصفش

چه بگویم این پریشانی بر باد مبارک!؟

ارس آرامی

دل به آئین کسی بند مَزن، چون که آئین من است باد اَرس...

ارس آرامی

فریاد زدم عشق و در یک آن

خاکستر خویش را به باد دادم

آهو ندیده ای که بدانی فرار چیست!
صحرا نبوده ای که بفهمی شکار چیست!
باید سقوط کرد و همین طور ادامه داد
دریا نرفته ای بچشی آبشار چیست!
پیش من از مزاحمت بادها نگو
طوفان نخورده ای که بفهمی قرار چیست!
هی سبز در سفیدی چشمت جوانه زد
یک بار...

گیسو به باد داده !
نسیم شو
خیالت را هُل بده به سویم
بِدم درمیانه ی چشم هایم
تا جاان بگیرم .
گیسو رَمیده !
پیچک شو دور تنم
و مرا حبس سلول انفرادی خودت کن
تسخیر کن ته مانده روحم را
تازیانه ام بزن
و کشان کشان از کمرگاه...

خاطرات زیبای با تو بودن را در نهان خانه دلم پنهان نموده ام تا مبادا باد آنها را با خود ببرد.

پستوی خانه آوار دلتنگی های من است وقتی باران میبارد
شیشه ای که بخار گرفته بود ونگاهی که به موازات خطوط رفتن ها،چمدان می بست
کمرنگ شدنهای چهره کودکی و خاطراتش مرا نابینا میکرد ودرد ،مصداق شیشه و سنگ میشد
پرستوها کوچ کردند، ولی چرا کلاغ ها دست بردار رفتن...

صندلی جیر جیر کنان ایوان وتماشای پاییز وچای یَخ کرده در بادو رُمان کاهی اَبله داستایوفسکی مرا به فکر فرو برد که من تو را در کدامین حراجی باختم،که در صندوقچه هیچ خاطراتی پیدا نمی کنم
شمعی به نشانه دوست داشتن ها نمانده و کلبه مَتروکه عشق دیگر اجاره نمی...

ما دو پیراهن بودیم
بر یک بند... یکی را باد برد
دیگری را باران هر روز
خیس میکند...

باد می وزید
درخت تکیده بود
کلاغ از روی شاخه پرید
انگار زمستان رسیده بود
.

اما
زمستان برای من
از چشمان تو آغاز شد
نگاهت که یخ زد
خنده هایم قندیل بست
و در دلم برف بارید
.

زمستان من
نگاه سرد تو بود

من در هوای تو با غمت
چنان
برگم که رهگذاری
زیر پا گذاشته
در کوچه ای که باد
تشویش خود را
در آن ، جا گذاشته
یک شب هزار شب هم می شود
وقتی
من هم بدون تو
مرا تنها گذاشته ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

پاییز بارش را بست
هیچ بادی ندانست
برگ های جامانده برشاخه
درحسرت یک خش خش عاشقانه
آرزو به دل، پوسیدند!

انارهای دلخون را چیده اند
نارنگی ها، نارنجی شده اند
انگشت های تنها، به جیب های تنگ تاریک پناه می برند
چترهای پژمرده و خشک
دوباره جان می گیرند
و شعرهای خاک خورده
دوباره به خط می شوند:
غروب به این سو، زل زده است
اشک آسمان دم مشک است...

می خواستم
در این پاییز
قلبم را لبریز کنم از عطر بودنت
و عاشقانه هایم را غزل غزل برایت بخوانم
تا تپش های قلبم
خواب شب های پاییزی ات را ستاره باران کند
می خواستم
دلتنگی هایم را به باد بسپارم
خورشید را به دستانت هدیه کنم
و در هیاهوی...

گیسویش را

باز کرد

بر دل من رحم کن

ای باد