متن تنهایی عمیق

چشم بگشا، شب فرو افتاد در دامان کوه
ماه چون آیینه‌ای لرزید در چشمان کوه

باد، پیراهن به تن کرد از غبار کاروان
گریه‌اش پیچید در پیچ و خم پنهان کوه

شعله‌ای خاموش در دل داشت فانوسم، ولی
نور می‌پاشید از بغض لب سوزان کوه

آه از آن لحظه که...

افتاد مسیرت به ره دل ، اما به دلم نیست توانی
یک عمر همه را صرف تو کردم شعر و غزل و شوق جوانی…

میان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است

خداوندا ندانستی که یک ماه
درون این زمین و آسمان است؟

تمام این جهانت را بگردی
فقط یه ماه در این کهکشان است

میان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است

همانند درختی در...

بهشت من سیه چشمان مست و عاشقت بود
که بر من بستی اش، کل جهانم شد جهنم.

نمی بینی گشودگی بازوانم را؟
چگونه حلقه اسارت برگردنت آویخته اند
#نسرین شریفی

برای درک بهتر گاه گاهی رو به آئینه
تماشا کن خودت را با جنونم آشنا باشی

مرا قانع نخواهد کرد حتی کل آغوشت
مرا باید بپوشی، با تنم در تنگنا باشی

اگر مستی فراتر رفت از حدش، پشیمانیست
کمی از خوبی ات کم کن به قدر اکتفا باشی

بیا دیوانگی...

بر شانه ام بار گران باشد
اصلا برای دیگران باشد
باشد جهنم ! او فقط باشد!

من بی توقع باشم او منت
من عاشق و او از سر عادت
یا کمتر از کم ، او فقط باشد!

من گردن و تقصیر، او باشد
یا استخوان در گلو باشد
دردش به...

دیدمش دیوانگی از چشم هایش پا گرفت
پلک زد، جنگ میان عقل و دل بالا گرفت

عشق را در چشم های او نفس می شد کشید
آه اما زودتر در سینه من جا گرفت

گفتم از پیکار ها گاهی غنیمت می برند
قبل رفتن لحظه ای لبخند زد، دل را...

کاش جانم را میگرفتی،
اما دلم را نمیبردی.

تنهایی بزرگت میکنه
اونقدر بزرگ که شاید دیگه هیچوقت تو زندگی هیچکس جا نشی!

در سینه ی ما،
حسرت دیدار کسی نیست به جز تو

یک لحظه ز من جدا نشد،
حسرت دیدار تو ای دوست.

قصیه دلتنگی من به هفت آسمان هم رسید
درحیرتم که چرا خودم هنوز در زمینم

تا صدایم را بشنوی،
کلماتم گاه به نازکی ردّ پاهای مرغ‌های دریایی
بر شن‌های ساحل فرومی‌نشینند.

گردنبندی‌ام می‌سازند،
زنگوله‌ای مست،
برای دستانی که نرم‌اند، چون خوشه‌های انگور.

کلماتم را از دور می‌نگرم—
هستند،
اما دیگر بیشتر از آنِ من‌اند، برای تو‌اند؛
بر درد کهنه‌ام می‌خزند،
چون پیچکی بر دیوارهای مرطوب....

اگر نگویم زیبا
دروغی شفاف گفته‌ام
تو آینه بودی؛
راویِ خطوطِ شکسته
مسلط به زبانِ چشم‌ها
و یک تنهای نامرئی
با هفت قلم آرایش...

ای وجودت ذوق عشقی بی نهایت.
بی تو و عشق تو از دنیا گذشتم.

نیمه ای از قلب من در چشم تو افتاده گیر،
نیمه ی دیگر پی چشم انتظاریِ تو مُرد.

چگونه عاشقم کردی
من افسار گسیخته را
که هنوز نبودنت را در بودنت حل کرده ام
واین مسکن من است
وگرنه مرده ام همان وقتی که تو رفتی

دگر رسوای عالم شد، دل دیوانه ام بی تو.
چگونه داغ این رسوایی را، بر دوش خود گیرم.

قطعه‌ای از پازل سرخ دل من،
پیش دشت سبز چشمانت،
جا مانده‌است؛
آمدی و بردی با خود،
نیمی از وجود مرا؛
نیمه‌ی من،
جدا از من،
چرا مانده‌است؟!
باز آی و تکمیل کن:
دفتر وجودم را؛
طرحی از من به جاست؛
مابقی،
رها مانده‌است!

رهگذر خاطره، سایه‌ای است بر سنگفرشِ ذهن، ردپایش نه بر خاک، که بر دل حک می‌شود...

می‌آید، بی‌آنکه درِ روزگار را بکوبد
عبور می‌کند، بی‌آنکه ردپایی از حضورش برجای بماند...
عطری محو از گذشته در هوای اکنون می‌پاشد،
آفتابی که بر بامِ دل طلوع کرد و غروبش را کسی ندید....

دره ی بی توبودن...

آن‌قدر عمیق است که

من از همین جا تنهایی را با تمام وجودم حس میکنم

"یار سفر کرده"

رفتی…
و سکوتی از جنس ابدیت را در جان لحظه‌هایم به جا گذاشتی،
مانند نغمه‌ای که در دل شب گم شد،
مانند ستاره‌ای که خاموش به بیکران پیوست.

نگاهم هنوز در امتداد راهی‌ست که رفتی،
آغوشی که هیچ بادی نمی‌تواند پر کند،
و قلبی که صدای تپش‌هایش...

"فراموشت کردم"
روزی نامت را در گوش باد نجوا می‌کردم،
هر برگ پاییزی از خاطراتت رنگ می‌گرفت،
و شب‌هایم با یاد تو ستاره‌باران بود.

اما اکنون…
نامت را از لب‌هایم ربوده‌ام،
خاطراتت را به دست باد سپرده‌ام،
و شب‌های بی‌ماه را به سکوتی بی‌انتها تقدیم کرده‌ام.

دیگر در کوچه‌های دلتنگی...