متن غمگین

اتفاقاتی بر این تن گذشته است که خستگی اش نه با ایستادن وَ نه با مدارای چندین ساعته ؛ بهبود نمیابد.
ریز به ریز این تن را که جستجو کنی ، وقایع تلخی می یابی که با هیچکس مشترک نیست!

بااین درون آشفته،
بعید نیست که خزانمان فرا رسیده باشد....

به وقت وداع وقتی باران خاطره شروع به باریدن میکند؛ واژه ها درگِل افکار گیر میکنند و قدم ازقدم برنمیدارند اینجاست که سکوت به شکل قطرات مُرواریدی از ناودانی چشممان غلطیده وروی گونه خودنمایی میکندوسپس سیل اندوه ، غمی سنگین ونگاهی دوخته شده به مسیری که راه برگشت برای کسی...

نمون پایِ من
آدمِ رویایِ تو نیستم
به چی دلخوشی، منی که یه روز هستمو نیستم!
نمون پایِ من
منی که با خودمم درگیرم
منی که از همه حتی از خودمم دیگه سیرم…
نمیگی دیوونه با من فقط واست
چیزی که میمونه دردِ بی درمونه…
برو وابسته نشو خسته میشی...

برای مردی که تنها ،رفیقش سقف و دیواره!
شباش هم ابری و دلگیر، اونم از دودِ سیگاره
یه مَرده خسته از راهه ،که خسته ست از زمین خوردن
که سقفِ آرزوهاشم، خلاصه میشه تو مُردن
نخواست باور کنه اینو، که رسم روزگار اینه
که تنها همدمِ شب هاش، یه مشت...

مثلا اونی ک رفته از در بیاد تو بگه:
من زنده ام؛همه ی اینا شوخی بود :)

زنده یاد بانو غزاله علیزاده :

«خسته ام برای همین می روم. دیگر حوصله ندارم. چقدر کلید در قفل بچرخانم و قدم بگذارم به خانه ی تاریک، من غلام خانه های روشنم»

زیباترین لبخندها همان است
که به ناگهان
بر چهره ای خاموش و غمگین نقش می بندد.

- کریستین بوبن

«دیو»
مردی فریاد کشید،
صدایش در حیاط خانه پیچید،
گنجشک پرید،
شادی پر کشید.
پسرک تنها لرزید،
ترسید،
تهدید، تهدید، تهدید.
کسی اشک پسرک را ندید.
اما ای کاش کمی تردید.
پیرزن همسایه ناامید.
پسرک از خودش پرسید
آیا مرا ندید؟

دستی رفت به هوا،
کودکی رفت به فنا،
و...

قبری حفر می کنم و تمام آرزوهایم را دفن می کنم تا بیهوده بر بالین مرده ورد عافیت نخوانم....

هوای لحظه هایم
توفانی ست
دلتنگم
درست به اندازه ی آغوش تو
چتر خیالت را
که دست به دست کنم
ابر چشمانم
می بارد



علی مولایی

نمی دانستم روزی گوشه نشین خانه و ساعت شنی عمرم می شوم؛ هرچه بیشتر  در خود فرو میریزم ،پیرتر می شوم...

باران که می بارد
دلم غمگین می شود
می روم
به کجا نمی دانم
من بغض میکنم
آسمان گریه...
زهرا نمازخواجو بیتا

شب
میخی ست
که در سینه ی پردردم
فرو می رود.

_عبدالوهاب البیاتی
_ترجمه ی محسن آزرم

مگه قول ندادی که تنهام نزاری
خودت گفتی جز من کسیو نداری
تو رفتی و بعدت تو شهر غصه بارید...

_برشی از ترانه

پاییز آمد
اینجا بادهایِ خفیفِ پاییزی وزیدن گرفت
خاطراتم زنده شد
و من را به یادِ چشمانِ بی پناهشان انداخت
منظره ای زیبا می بینم
و صدایی که در دره طنین انداز بود
این آخرین پاییزی بود که
چهره ی پدرم را می دیدم
با اینکه شکسته بود
اما او...

خوشبختی حرام اعلام شد،
روز تولد من در گوش سرنوشت....

یه حسی رفته از قلبم
که پشتم کوهی از درده
چه جوری از دلم کندی
که اون حس برنمیگرده
نه دنبال یه تسکینم
نه فکر کندن از این درد
تو دنیا با یه دردایی
فقط باید مدارا کرد...

_برشی از ترانه

دستانم گرم است
تنم مبتلا به خلسه ای تاریک...
چراغ روشن است
چتر ما آسمان و
آسمان هم که بارانیست


در گیرِ یک احساس پابندیم
رفته ایم و کسی ندانسته ست
کی ؟ کجا؟ با که ها؟ رفتیم!

تو
بذر دیگری بپاش ، باغبانِ هستی بخش
ما بذر های عبث...

با زندگی کردن دریافتم
به هر میزانی که بخندی،اشکت در میاد

همه رفتند، تا زمستان شد
خنده ها مردند، گریه ارزان شد!
کو جوانی؟
آرزو ها کو؟
رفته ایم از یاد
یادی از ما کو؟
شاید این بغض آخرم باشد
آخرین غمم باشد
عاشقانه ای آرام
بین درد و غم باشد...

_برشی از ترانه

یه جور تلخ ارومم
جهان مثل درختی توی پاییزه
که برگاش از غم دوری برای دلبر زیباش میریزه
زمین اغشته از برگه
که شاید دلبرش با ناز
ولش کن
حوصلم بد جور لبریزه

امیر نوشت🖋️

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه می کارد...

بی تو
اشکی رویِ گونه سرازیر شد
دلی شکست
آینه ترک خورد
پاره شد
عکسِ خاطره ها.

تمام عمر
نشستیم وآرزوو کردیم



به آرزو
نرسیدیم و عمرمان سرشد



علی مولایی