متن غمگین

توی باغچه ی نگاهم
پر گریه، پر آهم
کاشکی بودی و میدیدی
همه ی گلاشو چیدی
تموم روزای هفته
که پر غم شده رفته
منو گلدونت میشینیم
فقط عکساتو میبینیم
روز پنجشنبه دوباره
وعده دیدنه یاره
روی سنگ سردی از غم
میریزه اشکای خستم
تا که قاصدک دوباره
خبری ازت...

اصلا خبر داری
به هنگامه ی باران
در عصرهای پاییزی
جیب کاپشن سردترین جا برای
گرم کردن دست های خالی است...

علیرضا سکاکی

من شبا با کی حرف بزنم هما؟
من زندگیمو رو حساب کی بسازم؟
فکر اینکه تو ،تو این شهر باشی و من باشم
تو،تو خونه ی یکی دیگه باشی!
با یکی دیگه بخندی!
من میمیرم هما...

_سریال میخواهم زنده بمانم

تو خراب من الوده مشو غم این پیکر فرسوده مخور
قصه ام بشنو و از یاد ببر بهر من غصه ی بیهوده نخور
تو سپیدی من سیاهم خسته ای گم کرده راهم
تو به هر جا در پناهی من به دنیا بی پناهم
تو طلوع هر امیدی من غروبی نا...

من خیلی از اینجا بودن خسته شدم

همه ی ترسهای بچه گانم سرکوبم کردن

و اگه مجبوری اینجا رو ترک کنی

آرزو میکنم ای کاش زودتر اینکارو بکنی و بری

چون هنوز ( روحت ) اینجا حضور داره

و منو تنها نمیذاره

به نظر نمیاد این زخم ها درمان بشن...

اینگونه عشق یک طرف را معنی کردم:
دوخط موازی هیچگاه به هم نمیرسند
 مگر اینکه یکی از آنها خود را بشکند.
اما من که خودم را شکستم پس چرا به او نرسیدم،
به این فکر کردم شاید او هم به سوی خط دیگری شکسته باشد!
دختری از جنس سکوت:)

«ارمغان»
کاش به این کنج خراب خلوت ما هم کلاغی سر می زد،
به اینجا پر می زد.
کاش در این خاک خشک ترک خورده ما سبزه ای جوانه می زد،
جوانه در این ویرانه می زد.
کاش در این سرای سرما زده ی ما باغچه ای بود و در...

چه حسرتیست بر دلم
که از تمام بودنت
نبودنت به من رسیده
تویی تمام ماجرا
که رفته ای ولی مرا
به حال خود نمیگذاری
صدای قلب من چرا
غمت نمیکشد مرا
چرا هنوز ادامه داری...

_برشی از ترانه

واگذارت کردم به خدا
قلبم از درون سینه ام درد میکشه
به خاطر این چیزیه که حس میکنم
راه میرم و ادامه میدم
و نه جلو راهم و نه اطرافم رو میبینم
برات خیلی آسان شده اینکه عذابم بدی و بهم ظلم کنی
من برات بی ارزش شدم
دلم میخواست...

رفتم که رفتم ...
نشد رویای ما باور بگیرد
رفتم عزیزم
نشد این قصه بال و پر بگیرد
بعد از من ای کاش
تو را هر کس که عاشق شد بمیرد
من غم حرفای تو
همه دنیای تو
حسرتش مانده به قلبم
رنگ چشمای تو
خواب و رویای تو
حسرتش...

‍
اَ قبرستان
چندر اَمی پئیزاَ مانِه
سورخٚ شمعدانی سربسر

برگردان:

این گورستان/ چقدر شبیه ی پائیز ماست/پشت سرهم  شمعدانی سرخ

✍علیرضا فانی

هنگام شب سوالی عجیب از من پرسیدی؟
گفتی:
عاشق شدن چه گونه است؟
به تو گفتم:
انگاری یکی دستش را بر روی قلبت گذاشته است و انقدر فشار می دهد که تو سکته کنی.
خندیدی و دیوانه نثارم کردی!
خندیدم و چشمانم را بستم.
درست است فهمیدی از عشقت مردم...

همسایه آه ودختر پاییزم
از دلهره ی نماندنت لبریزم

خالی شده از نبود تو آعوشم
جای غزل از دوچشم خون میریزم

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

عمری ست که میبازم و یک برد ندارم
اما چه کنم عاشق این کهنه قمارم...


_برشی از ترانه

غم پشت غم،
درد پشت درد،
رنج پشت رنج،
تازیانه پشت هم،
بی وقفه، مداوم، هر دم
مگر این جان، جان او نیست؟
مگر این نفس، نفس او نیست؟
مگر این خوان، خوان او نیست؟
بغض در گلو مانده را چه باید کرد؟
اندوه در سینه مانده را چه باید...

می دانم برای زندگی بهانه ها هست، اما بطور غیرقابل بیانی غمگین و ناخوشم.
زیرا حق ما بیش از این است.

زندگی قصه ی تلخی ست که از آغازش
بس که آزرده شدم چشم به پایان دارم...



_برشی از ترانه

چه هاکردم بادل خود
بگفتم این دل مگربی گناه نبود؟

غرق کردم این من رابرای نجات
افسوس بگفتم خرافه ای بیش نبود؟

تن همه تن روندبه سوی آبادی
مگرقرارمان همه تن ها نبود؟

نخواهم که بمانم دراین ویرانی
چاره ای بجویم،مگرقرارمان این نبود؟

بیا ومن راببر،هرکجاکه میخواهی ببر
مگرقرارمان باهم...

تکه ای ازخودراگم کرده ام،به جستجوی آن به دریاوکوه وصحرارفتم،اتاق و خانه راگشتم،به دنیای خواب وافکارم رفتم،کل وجودم که نه!تک تک یاخته هایم به فریادآن تکه سرکشیدن..همچون پازلی که تکه ای ازآن برای کامل شدنش گم شده..






نگین رازقی

میسوزدجای خنجری که هرگزبه قلبم زده نشد..






نگین رازقی

گمان میکردم اگربرغم بخندم ازبین میرودتااینکه یک روزغم به خلوت کنده ام آمدهرچه خندیدم نرفت گویی پنهان شدپشت لبخندهای تلخم..





نگین رازقی

ذله شدم ازغم وگریه بی اراده لحظه های بی رمق شبای بی ستاره

این پرندهٔ بی قرار
با نُت زنگ زده در گلو
دنبالهٔ آوازش را چگونه بخواند!...
اما که غمی نیست...!
تو که از جنس ستیزی ، گر بباری هم خموشی
چه کند چشم غزالی که دهد نعره به بادی
مگو از بهرِ چه باشد مگو ور بند چه هستی!
که کند...

طلب از حال دلم خواهی چه
خبر از سرِّ درون خواهی چه
نه من آنم که بگویم نه او آنی که نیابی...
چو زبانم به روا نیست عزا خواهی چه؟