متن قهوه

به خودمان بدهکاریم
وقتی مدام زانوی غم بغل میگیریم
وقتی زنده ، زنده
خودمان را در اندوه زندگی با دستهای اندوهگینمان می کُشیم
کِی قرار است به خودمان برسیم
کی قرار است عشقی که به دیگران می دهیم برای بودنمان صرف کنیم
قهوه از من فنجان از تو
شروع کن...

حالا تو هِی بشین و گریه کن ؛یا کل شب را زانوی غم بغل بگیر و به کسی فکر کن که رفته یا نیست!خدا خدا کن که بیاید یا برسانم به معشوقم!😏
ماه رویی شبیه تو جز خنده نباید به لبش چیزی باشد....
دختری شبیه تو باید آنقدر عاقل وفهمیده...

گاهی دلم تنگ میشود..
برای گفتن دوستت دارم هایی که با قهوه نوشیده می شود.
بی تو یعنی؛ تنهاییِ دیوانه کننده و بدونِ آرامش!.
آن سویِ نیمکتِ خالی قلبم نشسته ای و من فقط با یادآوریِ نبودنت کامم را بدونِ شکر تلخ میکنم!..

طعم تلخ عشق تو
و طعم تلخ قهوه عصر جمعه عجب ترکیب غم انگیزی است...!

هم درد منی حال تو را می فهمم
در قهوه غم فال تو را می فهمم
گفتند که پرواز نکن ممنوع است
قیچی شدن بال تو را می فهمم

ثریا صفری

هروقت حس کردی
حالت میزون نیست
خودت به دادش برس،
یه قهوه تو یه کافه دنج
خودت رو مهمون کن
به خودت حرفای قشنگ بزن.
حواست باشه این وسط ها
یه دل هست که تو صاحبشی،
نذار فکر کنه فراموشش کردی
بخند، خنده هات قشنگن....

فائزه حیدری

من و شمع و گل و یک خلوت رویای پاییزی
که در فنجان زیبایی برایم قهوه میریزی

اگرهیزم برای اتش دل شد فراموشت
توسل میکنم بر شعله های هرم اغوشت

بیا پایان دلتنگی ؛ که هستم عشق دیرینت
تو فرهاد غزل باش و منم
دلدار شیرینت

تو باچشمان خوش رنگ...

روزهایم را با چشمانت شروع میکنم
هر ظهر غذای مورد علاقه ت را درست میکنم
عصر برایت قهوه می آورم و با بوی قهوه و دستانت عاشقی می کنم
برایت بلند بلند شاملو می خوانم و بعد با یک موزیک خوب با تو می رقصم
شبها... وای، شبها اما هیچ...

گاهی وقت ها...

همه ی دنیا را هم که به هم بزنی...

باز هم همان آش و همان کاسه ی همیشگی نصیبت می شود...!

گاهی وقت ها...

هر چقدر هم که دوست داشته باشی ،

باز هم کلمه ای به نام دل گرفتگی بیشتر از حس علاقه ات خودنمایی میکند......

تلخی نگاهت مانند قهوه!
شیرینی لب هایت مانند عسل،
چه تضاد زیبایی ایجاد کرده است؛
طول راه چشم تا لب هایت.

قهوه ام ،چایم، شده دمنوش لب های بهار
شهد وشیرینی شده تصویر فال امشبم

حجت اله حبیبی

بی تلاطم ، خالی از هر های و هویی کافه چی
از دلِ تنگت نمی خواهی بگویی کافه چی؟

باز رقصِ دودِ سرگردانِ قلیان ، بی امان
خسته از بغضِ نفسگیرِ گلویی کافه چی

سینه مست از آتشی دیرینه و در آینه
خیسِ غم با گونه ای تر روبرویی کافه...

بوی گل، بوی چمن،بوی شکفتن، یک طرف
بوی تلخ قهوه ای در کافه با تو، یک طرف!

کافه بود و من و تو، مهر به چشمان تو بود
فال دلدادگی ام در دل فنجان تو بود

چشم تو فرضیه جاذبه را ریخت بهم
شاخه ی سیب دلم دست به دامان تو بود

هوس بوسه ز رخسار تو افتاد به سر
لب گزیدم که لبم آفت ایمان تو...

شبیه جرعه ای از قهوه ی یخ کرده می مانی
که بعد از سال ها ماسیده باشد توی فنجانی

همان قدر آشنا اما همان اندازه هم مبهم
که از فنجان تو نوشیده باشم فال پنهانی

تو را نوشیده ام فنجان به فنجان و نفهمیدم
که از فنجان چندم نقش فالم...

یک میز و دو نیمکت
به میزبانی تنها یک فنجان

تو قهوه بنوش و من محو تو
قهوه ای چشمانت را سرمی کشم

ارس آرامی

پاییز "یار" میخواهد،
خلوت کردن میخواهد،
کافه گردی میخواهد...
کافه...؟
به گمانم چند قدمی از کافه ی همیشگی مان دور شده ام؛
عقب گرد کرده و داخل کافه می شوم.
میز کنار پنجره را برای نشستن انتخاب می کنم. پاییز است و ولیعصر مملو از دلبران دست در دست.
اسپرسو...

عصرانه
دلم یک گوشه ی دنج دریک کافه میخواهد
فقط من و تو.
در ازدحام جمعیت این شهر
فقط تورا ببینم,
تو قهوه تعارف کنی
من غرق در قهوه ای چشمانت
طعم خوش بودنت را
بنوشم

و من هیچ وقت شک نکردم به قدرتِ شنبه ها...به شروعِ دوباره، به سرآغازِ هفته،ماه...به نورِ صبحدم، به عطر قهوه، به چرخش زمین،به هرآنچه که ثابت نیست و خبر از شروع دوباره میده و در نهایت به هر صدایی که زندگی درِ گوشت زمزمه می کنه که یک بار دیگه...

میان این هیاهوی خاموشی مردم بیهوده گوی ،،، بنشین و دمی قهوه ی تلخ زندگی ام را با عطرت هم بزن
خسته تر از آنم که لیوانی چایی آرامم کند تو را می خواهم در جنگلی ناشناس جایی که آسمان لابه لای شاخه ها سرک می کشد

طرح زیبای تنش آه خدا عالی بود
جای یک بوسه میان من و او خالی بود

بارش نم نم باران و غروب پاییز
بوی خاک و نم باران چه قدر عالی بود

خنده بود و غزل و عشق، دو فنجان قهوه
روی آن میز فقط خنده و خوشحالی بود

قهوه...

دوست ندارم امسال گند بزنن به پاییزم!
دویست هفتاد و چند روزه منتظر این فصلم..
نمی خوام یکی بیاد و تمام ارزیابی هام از پاییز رو به هم بریزه
می دونی؟
می خوام تنهایی برم کافه پاییز قهوه بخورم؛
بعدشم کوله پشتیمو بردارم، بند کفشمو محکم تر کنم و برم...

و قهوه هایی که سر شب دم میشدند تا مرا تا صبح برای حرف زدن هایت بیدار نگه دارند
تبدیل شده اند به مسکن ها و قرص های خواب آور... برای فرار از آنچه به جا گذاشته ای!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

باور کن!
دل که تنگ باشد،
ناگهان،
وسط جمعی، یک نگاه آشنا
مابین خواندن کتاب، یک جمله آشنا
لا به لای قدم زدن تنهایی، در خیابانی آشنا
در حال خرید میوه، یک عطر آشنا
یا حتی در حال نوشیدن قهوه، در کافه ای آشنا
در حال چک کردن موبایل، عکسی...