در دوری تو ای بت رنگین کمانم هر چند بسوزم به تو در حال گمانم حال شده ام سیر زخود روی به ما کن تا با طربی دل به سرابی بسپارم مجنون تو بودن عجبی اوج عقول است مجنون تر از آنم که به تو دل نسپارم آری تو بگو...
عاشقم دیوانه ام،مست و مدهوش و خراب من به این دیوانگی جانانه مینازم چه باک
دستم را بگیر مرا بگیر از خودم مرا ببر با خودت. یک جایِ امن .. من در سر رویایی دارم تو درخت نارنج شوی ، من خاک. در من ریشه بدوانی به وقتِ بهار. شکوفه ها مان را بارور شویم و خدا مست شود از عطر باهارنارنجِ ما ..
مرا به بزم عاشقانه ات ببر در این شبی که ماه با نگاه هر ستاره جرعه جرعه مست می شود... پیاله ام شکسته است تو از شراب چشم خود دو جرعه قرض می دهی؟
بدنت بکرترین سوژه ی نقاشی ها و لبت منبع الهام غزل پاشی ها با نگاهت همه ی زندگی ام بر هم ریخت عشق شد ساده ترین شکل فروپاشی ها چشم تو هر طرف افتاد فقط کشته گرفت مثل چاقو که بیفتد به کف ناشی ها ماهی قرمزم و دلخوشی ام...
در عشق باید درد دوری کشید غم یار خورد ترس رقیب داشت و زیر بار این همه له شد، خوشه ی دست نخورده ی انگور زیباست اما مست نمی کند.
ازتماشای دو چشمان تو سردرگم شدم شور عشقم را ندیدی آخرش دوم شدم ناز چشمان تو بدجوری مرا دیوانه کرد که شدم بیچاره و بازیچه ی مردم شدم موج گیسوی بلندم مست شد در دست باد ساقه ام خشگیده شد تا خوشه ی گندم شدم با غرور کاذبت دل را...
فکر کردن به تو؛ لبخند روی لبم می نشاند... دیدنت؛ تپش های قلبم را نامنظم میکند.... و عطر تنت؛ مانند کهنه شرابی ست که عجیب مست میکند... داشتنت...! داشتنت باید اتفاق خیلی فوق العاده ای باشد! اتفاقی شبیه لمس قطرات ریز باران روی صورتت، وقتی روی دشتی سرسبز دراز کشیده...
بالا بلند ............. دختر دیروز خاطرات شعرانه ای بیاد تو همسایهء دهات یادم نرفته، صبح دل انگیز باغ چای شرمِ نگاهِ گرمِ گره خورده با نگات یادم نرفته ،شرجیِ شب های ساحلی آوازِ شور و دشتی و افشاری و بیات دستم میان دست تو در ،کوچه های تنگ مست از...
ای آدمها که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید! یک نفر در آب دارد می سپارد جان یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید آن زمان که مست هستید از خیال دست یا بیدن به دشمن...
پناه مى برم به خیال از شرِّ حقیقت... بیا باران بزنیم و مست بشیم...
کمی آرام بگیر جانم، کمی شش دانگ حواست را جمع خودت کن. چقدر شیرین است اگر برای خودت یک فنجان چای بریزی و بنوشی تا لحظاتت آغشته به آسودگی شود. اگر دیوان حافظ را که در طاقچه ی اتاق خاک می خورد برداری و واژه به واژه ی آن را...
در خانه ى ویران شده ام چشم ترى بود تا در پى ابروى تو صاحبنظرى بود صد بار شکستى دل من را و ندیدى در قلب فرو ریخته جز تو نفرى بود ؟ هیهات که درد دلم از راه شفا رفت چشمان تو معشوق حریف قَدَرى بود تا چشم من...
موهاتو باز کن بگذار بپیچند در باد اینجا عاشقی با رقص گیسوان تو مست میشود...
اجازه دارم دست وقتتان را بگیرم؟ شما که سرتان بلند است از عشق... شما که با یک گلِ لبخندتان بهار می شوند همه... به من بگویید باران ببارد و آسمان شب نوشیده باشد و ابرها مست از خانه بیرون زده باشند تکلیف ماه چیست؟ ستاره ها یخ های جامی هستند...
"صبح" یعنی من پابرهنه بدوم تا وعدگاه عشق تو انیسِ غنچه های گل سرخ شوی و من مست و بیقرار عطرِنفسهایت را یکجا سربکشم.
کمی آرام بگیر جانم، کمی شش دانگ حواست را جمع خودت کن. چقدر شیرین است اگر برای خودت یک فنجان چای بریزی و بنوشی تا لحظاتت آغشته به آسودگی شود. اگر دیوان حافظ را که در طاقچه ی اتاق خاک می خورد برداری و واژه به واژه ی آن را...
به سال ها بعد فکر می کنم! به زیبایی سپیدی موهایمان. میدانستی؟ پیر شدن کنار تو چقدر می چسبد!؟ اینکه دستانم بلرزند، پاهایم توان راه رفتن نداشته باشند، و کنارت بنشینم و بی اختیار سنگینیِ سرم را روی شانه هایت رها کنم! خوابم ببرد. و رویای آن روزی را ببینم...
شهر در امن و امان است ؟ نگو می دانم پس چرا در خفقان است ؟ نگو می دانم مست از حادثه ی عشق زمین در تب و تاب کو...؟کجا عشق جوان است؟ نگو می دانم شده ویرانه و استادِ مَثَل حیران است..... این چه بَلوا به جهان است ؟...
تن به دریا می دهم اگر تو در عمق این دریا باشی جنون را به آغوش میکشم اگر مجنون،محبوب تو باشد شراب صد ساله میشوم تا که مست کننده دل بیقرار تو باشم همای جانان من تا وقتی که زنده باشم تمام زندگیم را با یک اشاره به قهوه چشمان...
دنیا پر از عطر بابونه است محبوب من! بیا از سر انگشتان این احساس آویزان شویم لبریز و مست تاب بخوریم! دنیا پر از عطر بابونه است محبوب من! بیا شگفتی دوست داشتن را به سینه هامان بسپاریم. بیا ساده باشیم ساده باشیم و عاشق
اجازه هست؟ میخواهم دوستت داشته باشم میخواهم عاشقت باشم میخواهم لب هایم را سوار بر بالِ واژه های عاشقانه یِ همین شعر کنم تا وقتی که تو می خوانی اش بی اختیار ببوسمت... میخواهم مست از عطر تنت شوم خیالت، طعم خواستن میدهد نفس هایت، عطر عشق میدهد وَ لبت،...
خوش به حالِ «حافظ» که نمی دانست ناشر کیست، منتقد چیست، اداره ی نگارش کجاست... اگر چه سایه ی «امیر مبارزالدین» را بر سر داشت که چیزی در حدِ «محرمعلی خان» خودمان بود، اما می توانست رندانه سرِ او شیره بمالد! می توانست بی خیال عکس و عسس، مست کند...
باز بوته های علف مست کرده اند سرشان را به هم می کوبند. هر وقت بوی تو نزدیک می شود داستان ما همین است ...
