متن پنجره

هنوز هم می توانم
با یک چای تازه دم خانگی
کنار همین پنجره
تلخی ترا شیرین کنم
هنوز هم میتوانم
روی کسالت لحظه هایت
رگ خواب ترا فقط با یک لبخند
شعبده بازی کنم
هنوز هم میتوانم
جیب تمام سپیدارهای تشنه
کوچه باغهای کودکی ترا
پُُر از چشمه کنم
وقتی...

حالا من مانده ام و پنجره ای خالی و فنجان قهوه ای که از حرف های نگفته ، پشیمان است .

اگرچه ﺗﻮﻓﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
[در این شهر سیمانی،]
ﺍﻣﺎ،،،
--ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ پنجره ها،
ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ!



لیلا طیبی (رها)

دردها دارم و شاید که به درمان نرسد
شب بلند است و قرار است به پایان نرسد

بعد تو گم شدم از خانه و دنیا گم شد
رود سرگشته شدم، ساحل دریا گم شد

پنجره خسته شد از بازیِ بیهوده ی خود
یک نفر با چمدان آن ورِ درها گم...

برف می بارد
دانه دانه بر دلم حجم غم می بارد
آسمان تاریک
پنجره دلمرده
هیچ عابری نیست
سرشاخه های پیچک خیال
تنیده بر دیوار تنهایی
گنجشکِ دل پوسید در این زندان
برف می بارد
برف می بارد
کوه صبرم لباس ماتم می پوشد
راه بند دلیل بی راه آمد...

باید از اول این شعر تو اینجا باشی
اعتبار غزل و صاحب امضا باشی

رو برویم بنیشین، حرف بزن ،قهوه بنوش
قسمت این است که هم فال و تماشا باشی

آمدی تا که جهان خانه تکانی بکند
و تو آن نقشه ی جغرافی زیبا باشی

میتوانی فقط از فاجعه ی...

دردم
درد بارانی ست که
هر چه عاشقانه می بارد
کسی پنجره ای را
برای در آغوش کشیدنش
باز نمی کند ...

عاشقی گفت که من پنجره را می بندم
پشت این پنجره کمتر بنشین فرزندم

او نمی آید و این تجربه را دارم من...
پشت این پنجره من "هم" نفسی گم کردم

حواست هست
تو باشی دلم،
هزار پنجره رو به بهار است
و هزار نغمه ی خوش به سر آغاز،
تو باشی بهار دیدنی است..!!.

من درین ظلمت شب ماه تورا میجویم

بر لب پنجره ام یاد تورا میبویم

بهتر آن است که
غفلت نکنیم از آغاز ،
باز کن پنجره را صبح دمید ...

چای ات را بنوش
شعر بگو
رو به روی پنجره بایست
و به بارانی که نمی بارد
خیره شو..
زندگی همین لبخندهاست
که خودت باعث َش شده ای!

پنجره را باز کردم
بوی تو داشت می رقصید
حالا
هزارسالی می شود
از باد می پرسم
پس کی به خانه برمی گردیم!

پنجره باد می زاید
دیوار، زندان
در، رفتن
تابستان، پاییز
پاییز، جاده را مچاله می کند
زیرِ سر می گذارد
به خوابِ زمستانی فرو می رود؛
در میانِ قدم هایِ آشفته یِ یک مرد
جاده را بهمن دود می کند
بهار، سقط شد
در و پنجره، دیوار
جاده، دود
وَ...

هر صبح
لبخندم را آویزان می کنم
آنسوی پنجره,
گوشه ی یادت می نشینم
و یک فنجان اشک
سر می کشم...

شاخه میشوم برای نشستنت
پنجره میشوم برای آواز هایت
لانه میشوم برای آغوشت
تو فقط کمی
برای من باش

تو نباشی؛ چرا دو تا صندلی؟!
تو نباشی؛ چرا دو تا پنجره؟!
تو نباشی؛ مثل این است که وارد بهشت شوی؛خدا رفته باشد...

پئیزه ولگان
پنجره لب
آقاجان بوشوبو

برگ های پاییز/لبِ پنجره/پدر رفته بود

دست به دستِ هم داده اند دیوارها
تا به زنجیر بکِشند پنجَره ای
که مشکوک
باز میکند مسیرت را چَشم... .


حادیسام درویشی

برداشته ام آن پنجره را
که رو به چَشمِ اتاقت بود
که تک راهِ دیدنت
نخوابد آغوشِ مُشتی سنگِ بی حُرمت را...!

شعر: حادیسام درویشی

من دلم روشن است
روزى تو از راه مى رسى
کوچه عطر تو را مى گیرد
دیوار گل مى دهد
پنجره عاشق مى شود
و خانه ام خوشبخت
آن روز براى تمام خستگى هایم
یک صندلى
روبروى تو کافى ست . . .

پشیمان هم که باشم
رنگ آسمان عوض نمی شود
مثل بوته های نیم سوز
یادگار مانده ام از چهارشنبه سوری

شادمانه پریدی از سرم
عطر تو از شیشه های درباز پرید
خورد به ذهن پنجره های بسته

ماند!

هر جای سینه ام
که دست بگذاری
پنجره ای
برای نشان دادن زیبایی ات
کشفِ حجاب می کند

من از پنجره چشمان تو
آسمان آبی را دیدم
که پرنده عشق
پرواز می کرد
در کهکشان دوستت دارم