متن پنجره

باز آسمان به پنجره ها برف می زند
انگار از نوازش تو حرف می زند

می رسم باز من به گوشمال سکوت
مثل بانگی که از فراز حنجره هاست
گفته باشم ؛ کسی نمی رهد هرگز
آسمانش اگر بقدر پنجره هاست ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

روی تمام پنجره ها را سفید کرد
وقتی به سمت دیدن تو
باز شد چشمم.
آنقدر که نشستم و از شوق
پلکم به هم نخورد،
حتی خدا هم بعدها فهمید
من ، با کدامین آرزوها
زنده زنده مرد...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

یک کمى از همیشه گذشته
عصرها ، رنگ پاییز سیر است
پنجره ، یک جهان بینى باز
رو به این کوچهٔ بى تو دیر است ...
.
از هم ، این رونق بى صدایى
باز ، چیزى نمانده بپاشد
در من انگار ، دست خیالت
دارد از من غزل مى...

برف می بارید
کنار پنجره ایستادی
رفتن مرا نظاره کردی
دانه های برف به دستان لرزانت که با من وداع می کرد می نشست
وهرگز نمی دانستی
سالها بعد
یک روز برفی
من در دستانت آب می شوم

پشت بام خانه پشت پنجره؛ باران مهمان شده است... .
بر آسمان چشمانم، مهر حیران شده در سردی
سکوت واژه های تو!
من تو را برای مداوا به شهر عشق می برم .

عاقبت انتظار می کُشد مارا
این دل بیقرار می کُشد مارا

با لبت میشَوَد کنار آمد
چشمهای خُمار می کُشد مارا

دیر کردی ،نیامدی ،به خدا
غصه ی بیشمار می کُشد مارا

چمدانی که بسته ای به کنار
رفتنت بی گُدار میکُشد مارا

حکم تیرست دوریت انگار
آتش و اختیار...

آنسوی پنجره
پاییز دارد
سر از پا نمى شناسد..!
و من ، یادت که در سرم مى نشیند
غمى از دلم بالا مى رود
مثل وقتى که
با گنجشگ ترین بهانه
گربه از درخت ...!
اینجا
من از آنسوی پنجره پرم ....


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

هنوز هم می توانم
با یک چای تازه دم خانگی
کنار همین پنجره
تلخی ترا شیرین کنم
هنوز هم میتوانم
روی کسالت لحظه هایت
رگ خواب ترا فقط با یک لبخند
شعبده بازی کنم
هنوز هم میتوانم
جیب تمام سپیدارهای تشنه
کوچه باغهای کودکی ترا
پُُر از چشمه کنم
وقتی...

حالا من مانده ام و پنجره ای خالی و فنجان قهوه ای که از حرف های نگفته ، پشیمان است .

اگرچه ﺗﻮﻓﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
[در این شهر سیمانی،]
ﺍﻣﺎ،،،
--ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ پنجره ها،
ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ!



لیلا طیبی (رها)

دردها دارم و شاید که به درمان نرسد
شب بلند است و قرار است به پایان نرسد

بعد تو گم شدم از خانه و دنیا گم شد
رود سرگشته شدم، ساحل دریا گم شد

پنجره خسته شد از بازیِ بیهوده ی خود
یک نفر با چمدان آن ورِ درها گم...

برف می بارد
دانه دانه بر دلم حجم غم می بارد
آسمان تاریک
پنجره دلمرده
هیچ عابری نیست
سرشاخه های پیچک خیال
تنیده بر دیوار تنهایی
گنجشکِ دل پوسید در این زندان
برف می بارد
برف می بارد
کوه صبرم لباس ماتم می پوشد
راه بند دلیل بی راه آمد...

باید از اول این شعر تو اینجا باشی
اعتبار غزل و صاحب امضا باشی

رو برویم بنیشین، حرف بزن ،قهوه بنوش
قسمت این است که هم فال و تماشا باشی

آمدی تا که جهان خانه تکانی بکند
و تو آن نقشه ی جغرافی زیبا باشی

میتوانی فقط از فاجعه ی...

دردم
درد بارانی ست که
هر چه عاشقانه می بارد
کسی پنجره ای را
برای در آغوش کشیدنش
باز نمی کند ...

عاشقی گفت که من پنجره را می بندم
پشت این پنجره کمتر بنشین فرزندم

او نمی آید و این تجربه را دارم من...
پشت این پنجره من "هم" نفسی گم کردم

حواست هست
تو باشی دلم،
هزار پنجره رو به بهار است
و هزار نغمه ی خوش به سر آغاز،
تو باشی بهار دیدنی است..!!.

من درین ظلمت شب ماه تورا میجویم

بر لب پنجره ام یاد تورا میبویم

بهتر آن است که
غفلت نکنیم از آغاز ،
باز کن پنجره را صبح دمید ...

چای ات را بنوش
شعر بگو
رو به روی پنجره بایست
و به بارانی که نمی بارد
خیره شو..
زندگی همین لبخندهاست
که خودت باعث َش شده ای!

پنجره را باز کردم
بوی تو داشت می رقصید
حالا
هزارسالی می شود
از باد می پرسم
پس کی به خانه برمی گردیم!

پنجره باد می زاید
دیوار، زندان
در، رفتن
تابستان، پاییز
پاییز، جاده را مچاله می کند
زیرِ سر می گذارد
به خوابِ زمستانی فرو می رود؛
در میانِ قدم هایِ آشفته یِ یک مرد
جاده را بهمن دود می کند
بهار، سقط شد
در و پنجره، دیوار
جاده، دود
وَ...

هر صبح
لبخندم را آویزان می کنم
آنسوی پنجره,
گوشه ی یادت می نشینم
و یک فنجان اشک
سر می کشم...

شاخه میشوم برای نشستنت
پنجره میشوم برای آواز هایت
لانه میشوم برای آغوشت
تو فقط کمی
برای من باش