متن کوه

چون سخن از مَرد و مَردی گفته شد
قصه ها از استقامت زنده شد
پایداری ،کوهِ غم، یعنی پدر
درد و سختی با وجودش ضربه شد

‍ (چهارشنبه سوری )
کوه
کلاه سپیداش را بر می دارد
تا به پرستوها
 خوش آمد گوید
باد
عطر بنفشه ها را
عادلانه تقسیم می کند
و زمین
بی هیچ درنگی
زیر پاهایت سبز
من در غروب آخرین سه شنبه ی سال
برای گرد گیری افکارم
آتش افروخته ام

به امید خدا میگی ،گرم میکنی بدنتو،،راه میفتی،اول یه نگاه به اطراف میکنی..قله جلو دیدن نیست،راهنما میگه باید بریم 4ساعت دیگه مشکلی تو مسیر پیش نیاد به امید خدا میرسیم،تو دلت میگی خدایا سلامت برم سلامت برگردم،به ظاهر سبکه..
از دشت جنگل کوه ها میگذری ،از یه ارتفاعی دیگه درخت...

هنوز هرجا که بی تو پا می ذارم
شبیه کوه! هستی در کنارم
غرورت هم برای من عزیزه!
چقد زن بودنت رو دوست دارم!

گاهی جای خدا احساس می شی!
توو شعرام عطر سبزِ یاس می شی!
چه خوبه که هوامو داری هرروز
چه خوبه روی من، حساس می شی!...

ای کوه

تو را فتح می کنند!

چه وهم شیرینی

یکی مرغ برکوه بنشست و خاست

چه افزود بر کوه بازو چه کاست

من آن مرغم و مملکت کوه من

چو رفتم جهان را چه اندوه من

خیلی وقتا میشه از تنهایی به کوه رسید

یه کوه صبر یه کوه سبز ، نمونش همین الآن

مث اون کوهی از دور سبزه

ولی کلی سیاهی و مور و ملخ توو خودش جا داده

و پر از زوزه ی گرگ و ناله ی کفتار

از دور بهت لبخند میزنه...

چشم های تو
وقت زیادی از خدا گرفت
اگر آفریده نمی شدی
زیبایی بیشتری
به کوه
به دریا
به جنگل
می رسید

پدرم تا دقیقه ی آخر
مثل یک کوه تکیه گاهم بود
رودی از عشق در دلش جاری
تاجِ سر بود و پادشاهم بود

در کلامش خلوص پیدا بود
همّتش کوه را تکان می داد
از نگاهش بهار می رویید
تا نَفَس داشت بوی نان می داد

مهربان، بی ریا و...

روز مرد و روز پدر مبارک
پدر عزیزم ، جانم فدای تمام مهربانی های بی وقفه ات ، تو قشنگ ترین نقاشی خدا هستی که با تو هستی معنا گرفت ، یک جا نوشته بود (( تو بخند من زنده بمانم ))
راستش وقتی میخندی تمام ناراحتی های عالم هم...

کوه را خستگیِ ایستادن می فرساید
رود را خستگیِ رفتن
و انسان در میان ایستادن و رفتن ...

من همان کوه ام که صبرش را
به پایان بُرده ای ،،

میان آن همه رنگ پاییزی چشمه ای طناز
در رقص برگ ها نغمه خوان می نوازد ساز
خیره در چشم های معشوقی از جنس کوه
دلگرم به امن ترین نقطه دنیا به آغوش باز
کم کمک لطیف می شود دل سنگی اش اما
آنقدر که می نوازد آن چشمه، روح...

دلت را به کوه بزن ...
سنگیست اما از تبار مردانگیست ...
از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ...
مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...

دلتنگی سهم نگاه من شد
از آنچه در تو میدیدم
شاید قسمت این بود
که من کوه باشم
کوهی پر از اندوه
با سنگ هایی از جنس بغض
و خورشیدی که هیچگاه
از پس آن طلوع نخواهد کرد

کوه ها اشک ندارند،به سختی ناراحت میشوند و هنگام ناراحتی،فرو میریزند

خواهر که داشته باشی
غصه هایِ دلت رویِ هم تلنبار نمی شود
چون یک نفر هست که تمامِ غصه هایت را به جان بخرد....
خواهر که داشته باشی
از تنهایی نمی ترسی
چون مطمئنی، همیشه یک نفر هست که تمامِ خودش را تویِ اوج گرفتاری برایت کنار خواهد گذاشت....
خواهر...

ای آشنای قدیم
ای کوه سبزپوش
پرمی کشد دلم
به اشتیاق و حسرتِ آن درّه ی عمیق
دوباره پاییز است
زندگی را نَفَس بکشم
زندگی کنم از نو
پُر کنم جامِ جانم را
از صدای صخره های خموش
از قلبِ بیشه ها
تا قلبِ جنگلِ خزه پوش
آه! من
پژواکِ...

گاهی می اندیشم درختی که
تنها بالای کوه زندگی می کند
چرا از جنگل فرار کرده !

روسری ای که در باد می رقصد
رویای رنگ پریده ی... زنی است
که از فرسنگ ها فاصله
تو
را
به.... ««نام »»می خواند

گیسوان بیقراری ام
در هوای مهربانی ...شانه هایت
سفید
خواهد شد
در شبی که ابر دلتنگی
بغض های نباریده ی "دوستت دارم" را
بر تنت می...

درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دل شکفته مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
مرا به نام کوچکم صدا بزن

این گونه بود که آفریده شدند: یک آه در گلوی جهان گیر کرده بود، جهان عطسه کرد و گرد از زمین، دور شد کوه پدید آمد. آسمان خمیازه کشید ابرها آغاز شدند. باران روی زمین راه می رفت و از جیبش گل می چکید. خورشید لباسش را تکاند و درختان...

از همه زیباتری وُ
این ترسناک است.
کوه هرچه بلندتر
درّه اش عمیق تر...

شعر: حادیسام درویشی

از همه زیباتری وُ این ترسناک است
کوه هرچه بلندتر
درّه اش عمیق تر...