من چمدان بستم که کوچ کنم از دیارَت... افسوس! که نمی دانستم نخستین توشه ی سفرم تویی! تویی که در چمدانم جا خوش کرده ای! اکنون! منِ درمانده؛ باید به کدام بی راهه بگریزم تا از هجومِ تو و خیالت در امان بمانم...؟!
چون درختان خزان حال دلم افسرده است برگ برگ خاطرات ِ عاشقی پژمرده است باغ گل بودم به هنگام بهار فصل ها کوچ بی هنگام تو قلب مرا آزرده است همچنان برگ درختان خزان بی خانه ام باد سرد سرنوشتم برگ و بارم برده است ابرهای دیده ام گریان تر...
کاش تنهایی پرنده بود گاهی هم به کوچ فکر می کرد
زن ها نمی گویند "دوستت_ندارم" اما وقتی کسی کوچ کند از دلشان ، بافتنی می بافند در عوض بافتن گیسوهایشان. اگر کسی کوچ کند ، ناخن هایشان را کوتاه می کنند، موهایشان را قیچی. شروع می کنند به بستن دکمه های پیراهن ِ یقه سپید آویزان روی چوب لباسی. شروع...
نمی توانم بهار را در جیب هایم بگذارم! می توانم دست های تو را در دستانم نگه دارم چشم هایت را در نگاهم بریزم! لبانت را بر لبانم بنشانم و با عطر بهار، و قلبی پر از صدای تو به خیابان عریض تابستان کوچ کنم ...
روزی خواهد آمد صبح یکی از همین روزهای باقی مانده جاده ی رو به غروب را قدم خواهم زد . با شتابِ بال پروانه و نرم آهنکِ صدای پایِ حلزونِی کوچک که به جای صدفش صندوقچه ای بر گُرده اش آویخته با مُهر یادگاری هایِ خَراشانیده همه جایش تو به...
کوچ را باور ندارم هر چه دور هر چه دیر تو در جان من یکجا نشینی
گاه باید رفت باید کوچ کرد گاه باید پرسید سهم من اینجا چیست هر دو چشمان من از ازل بارانیست جای جای این شهر خالی از عاطفه است مردمش خاکستری تکه سنگی جای دل چشمهاشان بی فروغ هست اینجا آیا ذره ای عشق و امید؟ آه ،هرگز هرگز همه اینجا...
هوای سرد تنهایی فقط یڪ ڪوچ می خواهد مرا از ایڹ همه سرما ببر قشلاق آغوشت ️️️
کذاب ترین حادثه زندگیم رفت دیوانه ی دیوانه ی دیوانگیم رفت تو میروی و جان عزیز منه مغرور هر لحظه به من دست تکان میدهد از دور انگار که تو آمده بودی بروی زود کز روز تولد به تنت رخت سفر بود با این همه داغی که دلم دید و...
کاش تنهایی، پرنده بود؛ گاهی هم به کوچ فکر می کرد...
تو مرا آن قَدَر آزُردی که خودم کوچ کنم از شَهرت بِکَنم دل زِ دلِ چون سنگت تو خیالت راحت ، می روم از قلبت
تو مرا آنقدر آزردی.. که خودم کوچ کنم از شهرت.. بکنم دل ز دل چون سنگت.. تو خیالت راحت.. می روم از قلبت.. می شوم دورترین خاطره در شب هایت تو به من می خندی.. و به خود می گویی: باز می آید و می سوزد از این عشق ولی.....
یک‌روز سمت شهر خودم کوچ می‌کنم با دردهای کهنه و غم‌های بی‌شمار...
کاش تنهایی پرنده بود... گاهی هم به کوچ فکر می کرد!
ما از این شهر غریبه بی تفاوت کوچ کردیم از رفیقا زخم خوردیم تا یه روزی بر نگردیم خونمون رو دوشمونه ما یه آه دوره گردیم ما واقعا با هم چه کردیم...
در من گنجشک هایی هر صبح، به رسم بودنت آواز می خوانند و این یعنی که عشق هنوز از شهرمان کوچ نکرده است... ️️
تو مرا آزردی که خودم کوچ کنم از شهرت تو خیالت راحت میروم از قلبت میشوم دور ترین خاطره در شب هایت
آنقدر مجاورت کردم با آسمان که درنا شدی و تنها از کوچ ات ردی ماند در جنون احمقانه ی باد و طوفان فرجام
آه ای پرنده ی زیبای خوشبخت روزی ازاعماق چشمانت به عمق چشم هایم کوچ خواهی کرد.
