متن آغوش

لب‌هایت بوسه‌گاه من است،
و هر لمسِ تو،
شعرِ تازه‌ای‌ست که روی پوستِ تنم نقش می‌بندد.
عشق، یعنی تو در آغوشم،
بی‌هیچ فاصله‌ای...

قسمت نشد قسمت شود قسمت ما آغوش او

من مثل شب...
با چراغ‌های روشنِ خانهٔ تان قهرم...
با آغوشی که دیگر سهمِ من نیست.

در سکوتِ لباس‌ها، 
عطرِ تو 
مثل آهی نم‌ناک 
از لایِ پیراهنم 
بر سینه‌ام می‌پیچد؛
چنان شبنمی 
که بر لبه‌ی یک عصرِ فراموش‌شده 
جا مانده باشد.
و آنچه 
از چین‌های این تنِ بی‌خواب 
سرازیر می‌شود، 
گرمایِ آغوشی‌‌ست 
که در زمستانِ بی‌کسی 
آرام، 
دلم را می‌فشارد.

تو در آغوش او و من در خیال تو

به آغوشم کشیدی ناگهان، جان از قفس افتاد
قلم با دیدنت دیوانه شد، شعرم به رقص افتاد

🍃 𝓑𝓪 𝓷𝓰𝓱𝓪𝓶𝓮-𝔂𝓮 𝓭𝓮𝓵-e 𝓑𝓮𝓱𝔃𝓪𝓭 𝓖𝓱𝓪𝓭𝓲𝓻𝓲🍃

فرض کن حسرت آغوش تو را دم نزنم
چه کنم بعد تو با حافظه پیرهنم

خیس دلتنگی ام و می چکم از بالشتم
تکه ای ابرم و مشغول به باران شدنم

شب فرا می رسد این غم دو برابر بشود
شب فرا می رسد آغوش تو را جان بکنم

یا...

وطنم برای تو می نویسم،برای آغوش گرم مادرانه ات، برای آرامشت، برای امنیت پدرانه ات برای تویی که عشق را هدیه می دهی و می آموزی.

در حصار تمام دلتنگی ها
تو را با تمام وجود
نفس می کشم
ای کاش به ضربانی که
هر لحظه به عشق تو می تپید
ایمان می آوردی
و دوستت دارم های مرا
بر تنت می کردی
که تنها به آغوش
تو می آید

وعده اردیبهشتی را به من دادی که حال
نیمه‌ای از آن گذشت و نیم دیگر می‌رود

من که دلتنگم نمی‌دانم که دلتنگم شدی؟
جان ما دریاب ، عمری را که دارد می‌دَود

دوست دارم همیشه با تو باشم،
دوست دارم هر صبح، تو با بوسه‌ای از خواب بیدارم کنی
و به آغوشم بکشی با نگاهی مشتاق و
عشقی بی‌پایان.
و از من همه‌ی خوبی‌ها جهان را بخواهی...
من اخم کردن‌هایت را،
خنده‌هایت را،
آواز خواندن‌هایت را
همه و همه دوست دارم...
دوست...

خسته ام،
مثل همان لحظه که از آغوش خود راندی مرا...

کاش پایان این همه نبودن ها.
بودن اجباری بود در بغلم.

گل‌های پیراهنم
با نفس‌هایت شکوفه می‌دهند،
هرگاه که آغوش تو را می‌پوشم،
بهار روی شانه‌هایم می‌نشیند،
و عطر عشق
در چین‌های پارچه می‌رقصد.

بخت خوش ، رؤیای من ، خواب بود
ماه در آغوشِ مه ، نایاب بود

چشم بستم ، شب شکفت ، بی‌صدا
صبح اما باز هم در خواب بود

‌                                                 ‌ ‌‌‌    ‌
تنهاییم را در آغوش گرفته‌ام و لبخندی گنگ بر پهنای صورتم نقش بسته‌ است. زانوان سرما زده‌ام که مانند برگ‌های تاکی بی‌جان به تنه‌ام آویزان شده بودند را در آغوش گرفته‌ام. از پنجره دیدم که گربه‌ی همسایه‌ی رو‌به‌رویی سرش را در میان سینه‌ی صاحبش مخفی کرده...

چگونه فراموش کنم شبهای بی تو را...


وقتی که آغوشم بهانه میکند آغوشت را...

بکش با موجِ احساست، مرا در بسترِ آغوش؛
و نقّاشی بکن، تصویرِ امواجِ دلِ من را!

نام شعر: آغوش


بی صدا صدایم کن
تا از ابتدا
عاشق اسمم شوم
بی هوا در زندان آغوشت
مرا حبس کن
این حبس را
بی تعارف
دوست دارم
از ابتدا
بیا بسازیم زندانی در هم
چون این زندانبان را
بی تعارف
دوست دارم
اگر باشد گناه عاشقی
سنگین ترین جرم...

خلوتی میخواهم و
آغوش تو🖤...

در امتداد ثانیه های سرد انتظار
بی تابانه تو را می خواهم
ای کاش چشم هایت
شاهد بی قراری هایم می شدند
که چگونه قلبم
برای بودنت پر می زند
کجایی که دلم می لرزد
برای این همه تنهایی
بیا که می خواهم
میان تابستان آغوشت
پناه بگیرم


مجید رفیع...

آغوش خود را باز،کن فصل زمستان است
در اوج سرما آرزویم عشق سوزان است

یعنی که باید گرم باشیم از،تنور عشق
آب وهوای شهر وقتی برف وبوران است

بین من و تو که نباید فاصله باشد
وقتی میان قلب ما امید مهمان است

بر گیسوی یلدایی ام شانه بزن با...

آغوش خود را باز،کن فصل زمستان است
در اوج سرما آرزویم عشق سوزان است

یعنی که باید گرم باشیم از،تنور عشق
آب وهوای شهر وقتی برف وبوران است

بین من و تو که نباید فاصله باشد
وقتی میان مرز تن امّید، مهمان است

بر گیسوی یلدایی ام شانه بزن با...

وقتی هوا بس ناجوانمردانه سرد است ، آه
چاره فقط بوسه بر آن لبهای سوزان است
اعظم کلیابی بانوی کاشانی