متن اشعار احمد کمائی

در انتهای دریا
شهری‌ست
پر از آشنا

کوچه‌هایش
با صدای تو نفس می‌کشند
و پنجره‌هایش
به سمت خاطره‌ها باز می‌شوند

من
هر شب
با موجی از دلتنگی
به آن‌جا سفر می‌کنم
بی‌آنکه
تر شوم

بگذار ردای تابستان
هم آغوش مرد گُر گرفته پاییز شود
و هژمونی عاشقانه ای رخ دهد
شاید این بار
پاییز آبستن رخدادی شیرین تر شود
و برگ‌ها
با زمزمه‌ای از خاطرات کهنه
بر شانه‌های باد بنوازند
تا هر کوچه
عطر قدم‌های نیامده‌ات را
در آغوش بگیرد
و شاید
در این...

تبعیدم کردند
به باغی بی‌فصل
جایی میان خاشاکِ خاطره
و آسمانی
که کلاغانش
خوابِ پرستوها را
دزدیده‌اند

مترسکِ عاشق
با چشم‌هایی از برگِ زرد
در پاییزِ بی‌پایان
به پرواز می‌اندیشد

جوانه‌ای
در دل خاکِ فراموشی
زمزمه می‌کند:
باز خواهی گشت
ای پرنده‌ی تبعیدی

ای رها در ره ما؟

در باد گم شدی
یا در خوابِ ماه؟
صدای قدم‌هایت
از لابه‌لای رؤیاها
به گوشم می‌رسد
مثل پرنده‌ای
که در آینه پرواز می‌کند

تو را در انعکاسِ باران
جست‌وجو می‌کنم
و در شکافِ زمان
نامت را
با نور می‌نویسم