متن رهایی

و ناگهان،
در میانِ خستگی،
در مهِ بی‌جهت،
نوری
از جایی که نمی‌دانم
می‌تابد.

نه بلند،
نه فریاد،
فقط
زمزمه‌ای آرام
که می‌گوید:
"تو هنوز اینجایی..."

و من،
برای اولین‌بار
نفس می‌کشم
بی‌دغدغه‌ی مقصد،
بی‌اضطرابِ معنا.

رهایی
همین است شاید:
پذیرفتنِ ندانستن،
آرام گرفتن
در دلِ پرسش‌ها،
و دوست داشتنِ...

بالاترین رهایی،
آزاد شدن از نظرات دیگران است؛
روزی که بتوانی بدون وابستگی و اهمیت دادن به نظرات دیگران، از خودت و فردیتت لذت ببری،
آن روز، روز رهایی توست!

خواهے کـہ بـہ کام בل بگرבב בنیا،
مشتاق رسیـבن بـہ کسے باش.
کـہ مشتاق رسیـבن بـہ تو باشـב.

وبه مانند آبشاری شده ام که می خروشد و از عرش بی هیچ گلایه به زمین سرازیر می شود تا دل صخره ها را نرم کند و به رودخانه بپیوندد تا برود دنبال سرنوشت خود ..

رهایی

کمی از آفتابِ فکرت را
بر پَرَم بریز
تا از این قفسِ خاکستری
پلک هایم به سوی تو
بال زند
و من—
در پیِ شکستنِ این غشاها...
فاصله ها را کوچ کنم

رهایم کن،
رهایم کن
تا در رویاهای تو
محو شوم.

این روزها سکوت عجیبی عجینم شده
و سخت در فکر رهایی و رفتنم
وتو بدان که هرچه پیش آید
باید شعری برای تقدیر سرود

به قدرِ زخم‌های دل، جوانی را رها کردم

ز تظاهر، خسته‌ام، رو سوی جانان کرده‌ام

دگر این چهره‌ی خندان، نقابی بود بر جانم

ز بس پنهان نمودم درد، خود را نیز گم کردم

تو چون من، ای پرنده بی‌قراری
نه ماندن می‌توانی، نه فراری
قفس وا شد، برو هرجا، جز اینجا!
به آدم‌ها مبادا دل سپاری

انسان فرزانه همیشه در آخر مى ایستد؛
به همین دلیل از همه جلو تر است.
به هیچ چیز وابستگى ندارد؛
به همین دلیل با همه چیز یگانه است.
چون خودش را رها کرده،
به تمامى راضى و خوشنود است.

در خواب‌های بسترِ آشفته‌ی شب‌ها
از دست و پایت قطع کن، اعضای بختک را

نمی بینی گشودگی بازوانم را؟
چگونه حلقه اسارت برگردنت آویخته اند
#نسرین شریفی

️حالا دیگه واسم فقط یه کار باقی مونده برای انجام دادن
هیچی...
دیگه هیچ وابستگی ای نمی خوام، و هیچ خاطره ای.
نه دوستی، و نه عشقی.
اینها همه شون تله ای بیش نیستن...

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...

در یک سنی، بخصوص بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی خواهد:
این که ولش کنند راحت باشد!
حتی از این هم بهتر:
جوری رفتار کنند که انگار مرده ای!

"آزادی"
تو، فرزند طوفان‌ها، رهرو بی‌قرار بادها...
چشمانت نقشه‌ی کهکشانی است که هیچ مرزی نمی‌شناسد
و قلبت، پرنده‌ای سرکش که آسمان را به زنجیر نمی‌کشد...

آزادی، ردپای تو بر خاک‌های فراموش‌شده
آهنگی بی‌پایان در ترانه‌ی جاده‌ها
شعله‌ای خاموش‌نشدنی در جانت که شب را می‌بلعد.

تو راز دانه‌ای هستی که باد...

عشق می‌آید؛/  دل پرواز می‌کند؛/  شور می‌بارد؛/  شوق آواز می‌کند؛/  فریاد می‌زند:/ وه! عجب حالی!/  پوست می‌درَد از خوشحالی.../  نفسی شاد؛/  تنفسی آزاد،/  موجِ وجودت را،/  تا اوج رها،/  پرواز می‌دهد.../  ناگاه.../  با یک تپش؛ با یک تکان،/  فرو می‌ریزد قلب یک رویا.../  تو می‌مانی و حیرانی؛/  و چشمانی، مخمور...

"جادوی عشق"

در کنار تو، حتی ساده‌ترین لحظه‌ها
رنگ عشق می‌گیرند.
تاب خوردن در نسیم ملایم، صدای خنده‌هایمان که در هوا می‌پیچد، دست‌هایی که محکم یکدیگر را گرفته‌اند، همه و همه جادوی بودن با تو را نشان می‌دهند.
تو که باشی، دنیا ساده‌تر، زیباتر و پر از شور زندگی می‌شود....

گاهی
در چالشِ یک شکست
امّید رهایی هست...

گاه 
در ساقه‌ی شکسته‌ی بال و پر نگاه یک قفس
فوجی از پرواز موج می‌زند...

مادرم بهم گفته
آدما بعضی وقتا باید گریه کنن
و اشکاشونو خالی کنن
تا یه اتاق برای
یک قلب پر از لبخند بسازن

+ موفق شدنِ ما یک در میلیونه!
- پس هنوز امیدی هست...

دلم با برق چشمت شد هوایی
ندارد دیگر از دامت رهایی
کجایی تا ببینی التهابم
خدایی مرُدم از داغ جدایی.

ناامید می‌شوم
ولی به‌جای خشم و تنفر
سکوت می‌کنم
لبخند می‌زنم
و به درون قلبم پناه می‌برم
شجاع می‌شوم و بی تعلقی پرواز می‌کنم
می‌روم و دیگر بازنمیگردم
به آنجا که روح من در سادگی خویش
بی شکل، درخشان و بی انتهاست
چون شمع خواهم افروخت
تاریکی‌ها را خواهم نواخت...

یک جایی بعد از تمام گریه‌ها، سکوت‌ها، شب‌بیداری‌ها،بعد از تموم تظاهر به خوب بودن ها ،بالاخره به نقطه‌ای می‌رسی که دیگه درد نمی‌کشی..دیگه حس میکنی مثل قبل بابت اون
مسئله،گریون نیستی..
نه اینکه فراموش کرده باشی، نه اینکه دیگه هیچ حسی نباشه،
فقط دیگه وابسته نیستی ..اصلا انگار اون حجم...