متن تنهایی

دلم بغض دارد ببار باران

دلشکسته تر از آنم که ترک هایش را ترمیم کنی

غمم این است که انگشتانتم هم دگر توان یاری کردن
متن هایم را بر دل دفترا ندارد..

کسی دارد پشت می کند به من
پشت عقربه ها
می رود به ضیافت تنهایی
می رود گلو‌ تازه کند به رود
خنیا بردارد از طاقچه ی ترحیم
و رودخانه
برگرداند از مشایعت گودال
کسی دارد پشت می کند به پت پت شعله ای در عمیق میز
عادت ها می...

من به ویران شدن...

از چشم تو عادت کردم...

با دلواپسی هایتان چه کنم
سرتان به کارخودتان گرم باشد
میدانم آنچه درطی سالیان با کرختی زندگیم،حال درو کرده ام را چگونه آسیابش کنم
نیازبه آسیابان ندارم
از شما بخیر،و ازما به سلامت

نمیخواهم سر قبرم بیایی
وقتی در زندگی به خانه ام نیامدی
نمیخواهم در مجلس تعزیه ام لب و لوچه ات آویزان باشد
درزنده بودنم،تورا این چنین زیاد دیده ام.

شب های سرد را هیچ ژاکتی نمی فهمد
دستان یخ کرده ام اما چرا.
گونه های خیس را هیچ دستمال کاغذی نمی فهمد
بالش خیسم اما چرا.
گوشی تلفن چه می فهمد برای چه بوسیده میشود
کفش هایم چه می فهمد چرا یک کوچه ی خاص را هر روز قدم...

‍ ‍ و ناگهان
دلت می گیرد
از فاصله ی بین انچه که می خواستی
و انچه که هستی ...

خیلی ترسو شدم
از بارون می ترسم
از پاییز و کافه
یه چیزی میگم قول بده نخندی.
من حتی از قهوه هم می ترسم

از پارک و سینما
از لبو فروش میدون تجریش

از چهار راه ولیعصر و سالن اصلی تتاتر شهر وحشت دارم.
باور میکنی از پاساژ ونک هم...

بعضی آدمها، فقط در گورستان ها گریه میکنند و برخی هم همیشه گوشه ی اتاق تنهاییشون.

یه وقتهایی تو راضی کردن خودمم میمونم. راضی نگه داشتن بقیه دیگه در توانم نیس ...!

دلم برایت تنگ شده
همانقدر که نمی دانی
همانقدر که نمی فهمی...

هرگز نکشم مِنّتِ مهتابِ جهان را
تاریکی شب های مرا روی تو کافیست

دلبستگی چیزه قشنگیه ولی با آدمش...

یجوری به تنهاییم معتاد شدم که هیچ کمپی نمیتونه ترکم بده...

کاش میشد که به پایان برسد...


این بی تو بودن های من...

چون نی لبکی خسته ز لب های تو هستم

بردار تواز فاصله هـــا بوســه به اجبــــار

دنیای من، دنیای زوره
دنیای کر، دنیای کوره
قلبم، نمکدونِ شکسته‌س
چشمای من، دریای شوره...

من باید می‌رفتم…

به سمتی که هیچ نقشه‌ای مرا نمی‌شناخت،
به جایی که سایه‌ها، از دردِ نور قد می‌کشیدند
و خنده‌ها، روی لب‌ها با بغض معامله می‌شدند.

من باید می‌رفتم...
پیش از آنکه نامم را از دهان این خیابان‌های خسته پاک کنند،
پیش از آنکه خاطره‌هایم روی دیوارهای زنگ‌زده‌ی شهر،...

از دور به نظاره‌ام منشین،
چرا که فقط نوری کم سو از من خواهی دید.
ستاره‌ها هم
روشنایی خویش را دارند،
ولی اندازه‌ی شمعی پیکرم را گرم نخواهند کرد.
از غربت برایم نامه‌هایت را نفرست،
درست است که نامه‌هایت چشم روشنای من هستند،
اما اندازه‌ی به آغوش کشیدنت،
غم‌هایم را...

برای ما انسان ها تسکینی در کار نیست.
چون در میانِ توده هایی که مدام رشد می کنند، لحظه به لحظه تنها تر می شویم...

من به پایان نبود تـــــو...

در این قصه شکایت دارم...

بـــــدون تــــو...

چه نزدیک است که جان من به لب آید...