متن حسرت

می خواهم به گذشته برگردم...
نه به خاطر اینکه اشتباهاتم را جبران کنم،
به خاطر در آغوش کشیدن کسی...
که دیگر نیست...

عجب رنج عجیب و درد ناکیست، دوریت...

دلم گرفته و سَرتاسرِ زمان؛ خواب است
دلم گرفته و بی تو جهان؛ همین قاب است.
به یاد پدرم🖤

کاش...
.
.
.
کاش؛ امّا،
کِشتنِ این کاش‌ها را سود نیست!

ندارمت دیگر
پیشتر نیز
توهّم داشتنت را داشتم

به سویدایِ دلم؛ لشکَرِ عقل آمد و بَس
دلِ ویران شده را؛
حاجتِ دلدار کجا؟

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

خسته ام از زیادی نبودنت.

سنگینی میکند خاطراتت، بر شبهای نبودنت.

آن هنگام غزل که گفتی بنشین سنبل من
و من با لوندی گفتم که چه گفتی؟
که دلم خواست تکرار سخنت
و تو زیرک جانانه من گفتی هیچ
ای کاش هزاران یار می گفتی و باز
من می پرسیدم که چه گفتی
و تو باز می گفتی تکرارش
که شنید...

➷➷➷➷➷ از בرב בلتنگے با ماشین בل ب جاבـہ زבم تا شایـבبا او בر مسیر خاطرات بـہ طور تصاב؋ـے بر خورב کنم..
اما این جاבـہ گویے مسیرش یک طر؋ــہ و خیابانش هم بن بست است …

گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

مُردم از چشم انتظاری گشته ام دیگر هلاک
ردّ پایت گمشده، ای بی نشان ، ای بی پلاک

به گردابی در افتادم که از آن ناگزیری نیست
مرا تا مرز نابودی کِشد امواج موهایت

لعنت به هوایی که...
آرامش آغوش مان را ندید و طوفانی شد.

هیچ چیز ماندی نیست در من ، جز دلتنگی تو.

کاش پایان این همه نبودن ها.
بودن اجباری بود در بغلم.

کاش نبودنت...
همان حسرت دل بود نه تاوان گناهی که نکردم.

בلتنگت که می شوم رو بـہ اسماט مے ایستم سکوت مے کنم ،بغض ماننـב چاقوے تیز گلویم را می شکافد ..
درد کل وجودم را چنگ می زند ،اسماט بغض مے کنـב به احترام اشک هایم می بارد، ارام با دل شکسته ام به اسمان می گویم در این لحظه...

حیــــف باشــــد.
اگر قاتل دلخواه من آن چشم سیاه تو نباشد.

گرمای ظهر
تنم بوی خوابِ شیرین می‌داد...
بوی پوست آفتاب‌خورده،
بوی تنِ زنده
تو گفتی:
یکی اینجا عطری پاشیده که هوا عاشق شده.
من فقط نگاهت کردم
باد بوی منو برد...
یه جور شعر بی‌قافیه،
که بدنم نوشته بود، نه زبانم.

صدای النگویش بود
که نسخه‌ی دلم را پیچاند
- دلی که پاییز بود و
طلایی‌ترش کرد-

کاش آن کوزه به دوش را
هرگز ندیده بودم
کاش تلاطمِ موهایش در باد
کاش ساقِ پاهایش در آب
کاش ماهی‌های مست را
هرگز ندیده بودم

نمی‌دانم امروز چندم است
در کجا و برای...

آه، ای مرثیه‌ی غریبانه‌ی من...
من،
همان‌جا ایستاده‌ام
که تو لبخندت را
به باد دادی...

بهار تویی، ای همه هستی و جانم
به شانه‌ات تکیه زنم، سبز بمانم
ز عطر نفس‌های تو راهم شکوفاست
در سایه‌ات آرام، ز غم‌ها برهانم
با نور نگاهت شب تارم شود روشن
چون ماه فروزان به رهت ره بسپارم
دستان تو مأوای دل خسته‌ی من شد
در آغوشت ای یار،...