متن حسرت

هنوز هم دلم تازیانه می‌خورد

بخاطر یک نگاه اشتباه

جز چشم تو در چشم من چشمی دگر به چشم نیاید.

دل، گیر کسی است،
که دلگیرم کرد و رفت،
در آن غروب دلگیر دریا

سهمم از آن چشمان تو،

چیزی به جز حسرت نبود.

چقدر روی این تخت
فکر کردن می‌چسبد!
فکر کردن به یک بیداریِ طولانی
فکر کردن به ماورای رویا
به صدای پایی
که بلند بلند گام بر می‌دارد
به دست‌هایی
که از کنترل خارج‌اند
به تلویزیونی که قادر است
با صدای نامفهوم
جای خالیِ حرف‌های دلخواه را
در گوش پُر کند...

بهار جای برگ های پاییزی را گرفت
میوه ی رسیده جای میوه ی کال را
اما جای تو
جای تو همیشه خالی ماند...

بهار از راه رسیده من زمستانم هنوز
فصل هایم دست اوست ای دل عاشق بسوز

تنهایی پا نداره وگرنه
اونم میذاشت می رفت

به یاد خداوندی که آفرید ما را
در بادیه ‌ها تنها رهایمان نکرد
دریغا که جز خاکی از ما نماند
در کوچه ‌های زندگی پر از آفتاب بودیم
اما سایه ای از خود بر جای نگذاشتیم

آری!
همین است که می‌گویی
پیراهنِ سپید
به تن نمی‌آید!
با خشابی پر از دانه‌ی انار
مرا نشانه بگیر
مرا مزین کن!

➷➷➷➷➷ کاش میشـב בرבهایماט را هم ماننـב ترقـہ یکجا بر زمین بکوبیم..
و با صـבاے سوختن و انـ؋ـنجارش شاهـב تمام شـבنش باشیم ..
حمل کرבט בل پر בرב בر سال جـבیـב سخت است

بر ما دلت نسوخت، ندانم چرا نسوخت
ما را دلت نخواست، ندانم چرا نخواست

از سیه چشمان تو دارم.


من این دیوانگی ها را.

تلخ تر از نبودنت.

بودن تو با دگریست.

اگرچه از درِبسته پُر است دنیایم
ولی کلیدِخیالت ،امیدِمن شده است

که تا تو را بسرایند دم به دم، انگار
تمام پنجره های جهان ،دهن شده است

در بستی و رفتی و انگار دری نیست
در ذهن هزاران در و از در اثری نیست

امید به راهی نه دری هست و پناهی
در شهر غریب و دگر از تو خبری نیست

بوسیدم
دودی را که
ریه اش را بوسیده بود....

زهره تاجمیری

قرار است
سال نو بیاید
شبی بیشتر را
تحویلِ شب دهد
و کم سوتر کند
چشمِ اتاقم را...

شاید بد نباشد
آن چیز
آن چیزِ در آینه
که از هر سو، شکلِ تنهایی‌ست
با دقت بیشتری
نبیند!

چشمت، پرنده نداشت
آغوشت
مثل همیشه نبود
تنها
صدای بریدن می‌آمد
صدای بریدن
صدای...
چگونه بگویم؟؛
حس کردم
یک درخت ارغوان
در سینه‌ام افتاد !!

شب دلم یخ زده بود توی دلم آب شدی
یار دیوانه ی من از شب و آغوش بگو
عشق ای نامه ی سر بسته ی خاموش ، بگو
قند هر روز من امشب ، عسل ناب شدی

شب پر طول و طویلی ست ، به یلدا نرسید
مست و محزون...

ما پیر بودیم، در دلِ کارهای بی‌پایان
پیرِ یک جانشینی، غم‌ها و بی‌خبران

پیرِ شادی نکردن، بی‌وقفه در سفر
و در سکوتِ شب‌ها، در دلِ خود خزان

ما بی‌زمانی پیر بودیم، نه با سال‌ها
که در راهِ بی‌پایانِ کار گم کرده‌ایم جوان

فرصت نداشتیم حتی بایستیم و فریاد زنیم
در...

بدون او با چه قلب شکسته و غصه داری
سال نو را آغاز می کنم.

بی تو آینه‌ی چشمانم،
بغضِ سکوت را،
مات می‌کند...

بی تو سبزدشتِ وجودم،
پر از بهانه می‌شود...

بی تو صحرای دلم،
خون‌بار است،
از نمِ چشمانم...

نه...
بی تو،
بهار هم،
این‌جا،
نمی‌خندد!