متن دلتنگی عاشقانه

من که می‌خواهم نِگا...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم بگویم دو...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم فراموشت...
چشم‌غرّه‌های کودکی‌ام!
با حال من
چرا چنین می‌کنید؟...

دلِ مادر، سرای مهرورزی‌های ناب است
انارِ قلبش از: نارِ وفا، در،التهاب است

صفای سینه‌اش سرشار، با خوبیِ بسیار
وَ تک‌خالِ دلش، با بوسه‌های مهر، تب‌دار

من نوازش‌های دستانِ تو با
سرخیِ گل‌بوسه‌های مهر را
دوست دارم، با نهانِ شورِ جان
همچنان، با شورشِ جانم، بمان

بیهوده می‌پیچی به پای عشق ومنطق
وقتی دلم با دیدن رویت مجاب است

برگرد افکارم پریشان است برگرد
خوابم پر از کابوس و هذیان است برگردد

من بی تو روزم شام تاریک است، هرچند
شب‌های تو بی من چراغان است، برگرد

دل‌خوش به تو بودم ولی حالا که رفتی
مرغ دلم سر در ڰریبان است، برگرد

گفتم نرو انگار نشنیدی و رفتی
رفتی...

از نغمه داودی تو مدهوشم
هر صبح غزل از،لب تو مینوشم

هر چند زمستانی و سرد است شبم
با یاد تو گرم میشود آعوشم

هر چه نزدیکت شدم، قلبت شد از من دورتر
با همه اهل تواضع. با منی مغرور تر

بیشتر از پیش احساس رهایی میکنم
هر چه در آغوش گرمت میشوم محصور تر


من به هر ساز تو میرقصم تو هم پس شاد باش
من که با هر ساز دارم مینوازم شورتر...

یکروز می آید که فصل چیدنت باشد
اردی بهشت تازه ی بوییدنت باشد


گل با گلاب ناب دارد نسبتی دیربن
می آید آن روزی که فصل چیدنت باشد

گفتی که می آیی به دیدارم‌پس از باران
باران خودش چشم انتظار دیدنت باشد


تنها دلیل اشک هایم اشک های توست
تنها...

دارد به درختمان خزان می آید
دردی که به مغز استخوان می آید
گفتی که مرا دوست نداری دیگر
از حرف تو بوی این و آن می آید

🌿💕

خوشا به بختِ بلندم که در کنارِ منی
تو هم قرارِ منی هم تو بیقرارِ منی

گرچه من لیلی یک ایل فریبا بودم
سمت تو میکشدم عشق جنون آلودم


وادیِ پاکِ جنون لایق هر لیلا نیست
این منم آنکه به عشق تو فقط محدودم

گرچه تو اسوه ی عشقی من ازین شیدایی
رنگ ورویی به تو وعاشقی ات افزودم

همه احساس،منی مایه ی سرمستی من
تو...

به هر حال ای دل،‌ این درد خطِ پایان نیست
که این مسیرِ پر از درد، بی‌امان نیست
اگرچه خسته شدی از هجوم طوفان‌ها
ولی بمان، که در این راه، جاودان نیست
ببین که ریشه‌ ی امید، در دلت باقی‌ ست
شکسته‌ایم، ولی این شکست جان نیست
قدم بزن به...

عشقم
هیچ ثروتی
بالاتر از وجودت
برایم نیست

ای کاش وقتی به دوردست ها می روی،
خودت را در آغوشم جا بگذاری.

ارامش،
واژه ای عجیب برای من
میدانی گاه گاهی در میان کلمات
در میان واژه ها در سطر سطر هر کتاب در میان هیاهوی افکارم در جست و جوی ردی یا نگاهی از تو که لحظه ای از ان هم کافیست فراموش کردم ام خودم را
من تویی شده ام...

حَقم نبود، این هَمه دِلتنگی ،
من وارث دَرد جُنون بودم....
هَربارکه عِشقت ،توی فِکرم بود،
بین زمین وآسمون بودم....
حَقم نبود ،که هِق هِق گریه،
جاخوش کنه، توی صدای من....
دوست داشتنی که ،آرزو بوده،
خُشکیده شِه، روی لَبای من...
حَقم نبود، که خاطرات تو،
سَربه سَر ،شِعرام میزاره...

لمس لبهای تو در کنج خیالم آرزوست.

کی میشود لمس کنند، لبهای من چشم تو را.

میرفت ولی داغ نگاهش هنوز بر دل ما هست

وسط این همه دلتنگیه دل، بغلم کن.
که به آغوش تو بد محتاجم.

(آهِ سرد)

آیینه دار حیرتم از آهِ سردِ دَرد
چون نیست در کشاکش ایام، هم‌نوَرد

سرخیّ صورتم بوَد از سیلی ستم
در باطن‌است اگرچه مرا رنگ روی، زرد

مردانه گر ستاده‌ام اکنون به روزگار
باشد مبرهنم که جهان نیست جای مَرد

در دوده‌دان دهر شده بخت من سیاه
دیگر چرا...

اولین چیزی که چشمم را گرفت
اشکی بود
که چشمت را گرفته بود
و برفی که در دستت می‌تپید
آن روز
آنقدر حواس‌پرت بودی
که یادت رفت
برای این آدم برفی
دستی درست کنی
و دهانی برای بُردنِ نامت
رفته‌ای
رفته‌ای و شالِ دلتنگی
دارد خفه‌ام می‌کند

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

وتو نمیدانی که یک دوستت دارم اززبانت شنیدن ، رگ و ریشه جانم را میلرزاند
و چه لذتی میدهد به جسم و روح و روانم و تو باز حرف خودت را تکرارکن که مگر به گفتن است
بلی دلبر دیوانه من روزی پی خواهی برد.