متن شاعرانه

شب...
رنگ شاعرانه و عطر غزل های عاشقانه دارد
شب...
مثل لبخند زیبایِ یک بانوی شاعر است
شب...
را باید با شمع چراغانی کرد
و با رایحه دل انگیز عود به سر کرد.

شب را فقط باید شعر شد...

...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

شب بخیر شیرینم ،
خواب هایت ناز...
اینجا کسی شب های من را بخیر نمی کند.
شب که میشود ، می نویسم.
آنقدر که از یادم برود.
تو اما بنویس که یادت بماند.
رفتم ، طوری که این بار حتی در خواب هایت هم جایی برایم نباشد.
رفتم ، اینبار...

تا که حرفی از غروب جمعه می آید به پیش

ناخودآگاه چهره ی چون ماه تو آید به یاد ......
بهزاد غدیری / شاعر کاشانی

با چشمانی تر شده از دست کشیدن
از همه چیز و همه کس
به دور از وهم و خیال
ملموس و زنده، پا به پای نفس های آخر
یک گوشه دنیا
به انتظار صدای انداختن کلید آمدن
توی در قفل شده دنیایم
نشسته ام
و تو
بی آنکه قدم از...

تو
به شب های پاریس می مانی
آرام و رومانتیک و شاعرانه
کافی ست
مردی به تو برسد
خواه ناخواه
شاعر می شود ...

چه سخت است این فراق و این جدایی
چه سخت است دوری و این آشنایی
چه سخت است عاشق دردانه باشی
ولیکن دور و در میخانه باشی
چه سخت است ارگ بم باشی و ویران
و او نقش جهان آباد ایران
چه سخت است کوه باشی قرص و محکم
ولی...

چقدر با تو دلم عاشقانه می گوید
غزل غزل همه عمری ترانه می گوید

چقدر اسم شما بر لبم شده ست عجین
میان جمع ، تورا بی بهانه می گوید

دلم ، اتاق پر از عکس ها و خاطره ها
نویدِ عطرِ تو را هر نشانه می گوید

شده ست...

درحسرت چشمان تو / همچون کویرتشنه ام معشوق من نظاره کن / من زیرتیغ دشنه ام

سخت است که از فرط تنهایی
در آغوش ویران شده ات
کز کنی شبیه به کودکی شده ام که تلخ ترین کلام برایش شاید همین تو دیگر بزرگ شده ای باشد که خواب ِ
خوش ِ خیال را از سَرِ تقدیرش
می پراند!

و منی که خسته ام و جانم...

اصلا زندگیمان خوب
پائیز هم فصلی دلبرانه
شب هم خلوتی شاعرانه
قهوه هایمان شیرین
کافه ها هم دنج
مهتاب هم زیبا
با خرابه های دل نم خورده مان چه کنیم اوستا؟

عطری که دارد گردنش را دوست دارم
پیچیدن اطراف تنش را دوست دارم

از ساق دستان تا عبور از شانه هایش
گیسوی همچون خرمنش را دوست دارم

آنسوی تن پوشش بهشتی شاعرانه است
من برزخ پیراهنش را دوست دارم

جز گل نمی روید به پایش، نازنینم
دشتی که دارد دامنش...

وَ تو در آغوشِ شهریور آمدی
در واپسین نفسهای گرمِ تابستان
آمدی تا شاعرانه ها زاده شوند
از بطنِ نارنجیِ پاییزی
که پیشِ رو است
حالا که آمدی
زودتر دستِ ابرها را بگیر و بیاور
تا سراب گلویِ زمین را
نبریده است...

این روزا زندگیم به رنگین کمان میماند...
رنگین کمانی که در آن نه خبری از احمر و اخضر و ارزق و اصفر نگار ابر ها است و نه خبری از طراوت لبخند آسمان...
رنگ رنگین کمان زندگی من تاری روز هایم است که به سیاهی شب هامیماند...
سرخی چشمان خیس...

برق خونمون رفته بود ...
تو دستشویی شمع گذاشتیم.
دوستم اومده خونمون میگه : وااای شما چه شاعرانه میرینید

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش

من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان که تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من...

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

ای کاش نکردٖمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده

راه گم کرده و با رویی چو ماه آمده ای
مگر ای شاهد گمراه به راه آمده ای
باری این موی سپیدم نگر ای چشم سیاه
گر بپرسیدن این بخت سیاه آمده ای
کشته چاه غمت را نفسی هست هنوز
حذر ای آینه در معرض آه آمده ای
از در...

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر...

یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را