متن عشق از دست رفته

خاطرات آن سیه چشمان مستت
بد به جانم کرده ریشه

خطِ پیشانی من.
از غم بی تو بودن است.

چه آمد بر سرِ عشق
علفِ هرز ، پیچکی
پیچیده در دلِ عشاق شد.

بر من روزگاری رفت و عشقی‌ پا گرفت
عاقبت چرخ فلک این عشق را ازم گرفت
شادمانی بود و من بودم
تو بودی ،عشق بود
عشق و شادی با تو رفت
و غم مرا تنها گرفت

تو سکوت میکنی و فریاد زمانم را نمی شنوی!
یک روز… من سکوت خواهم کرد؛
و تو آن روز…
برای اولین بار مفهوم “دیر شدن” را خواهی فهمید

شاید در گذر زمان به یکدیگر برسیم
آن روز من اشتباه گذشته را تکرار نخواهم کرد!
تو را از دست میدهم
اما غرورم را نه…

دلت که تنگ باشد،
باران هم تسکین نیست،
شعر هم مرهم نمی‌شود،
و هیچ آغوشی وسعت اندوهت را کم نمی‌کند...

دلت که تنگ باشد،
صدای خنده‌ها در گوشت محو می‌شود،
کوچه‌ها بوی دلتنگی می‌گیرند،
و هر مسیر، تو را به خاطره‌ای قدیمی می‌کشاند...

دلت که تنگ باشد،
دیگر فرقی نمی‌کند...

مگر دلتنگی از نام او آغاز می‌شود
که جان به گریه می‌رسد و راز می‌شود
شب از فراق او دل آسمان ترک برداشت
قلم شکست و گیتار سکوت، ساز می‌شود
دعا که می‌کنم، غمم پایان نمی‌رسد ز او
خاطرات دور است و دل، پر آواز می‌شود
دوباره بی‌ او باغ...

بوی عطر تن تو،
هست بر آغوش خیالم هنوز.

کاش بودی
تا با تو جان می گرفت
هر صبح
لبخندی که خسته است از نیامدنت
از روزهایی که بدون تو
به پایان می رسد
کاش بودی ...

آن دل که شکست ، دور باید انداخت
من بی تـو همـان دلم ، خـــدا می‌داند

چتــــــه رفیـــق عاشـــق مــن؟
چرا ســـراغ اونکه رفتـــه رو داری بازم میگیری؟
اون برنمــی گرده پیشت
بســـــه دیگه بهونه گیری
اگه به فکــر اون باشی یه روزی از غصه میمیری

دستت را به من بده
تو که
پایت را از زندگی ام بیرون نمی کشی

بی <<دوستت دارم >>
روز
ادامه ی شب است
با موهایی سفید!

باهام بد تا کرد
بهش گفتم که موهای بلندتو میخوام، رفت کوتاه کرد!
حتی موهای کوتاشم، بیشتر از قبلش اونو زیبا کرد!
همین دیوونه بازیاش بدجوری اونو تو دلم جا کرد
من میدونم که نمیشه حتی شبیهش یکی پیدا کرد!

با تو من سبزترین دهکده یِ چالوسَم
بی تو اما، خَزِه ای در کفِ اقیانوسَم
کامِ این دل نشوی، زرد شَوَم، می پوسم

بی تــــــــو.
دلگیرترین شبها سهم من است.

عشق از چشمان تو شروع شد،
با جان دادن من پایان یافت.

شاید تا ابد هیچکس برای من تو نشود و شاید هم من برای هیچکس برای آنچه که با تو بودم ،شبیه نباشم

وقتی دل به تو دادم،
آرزو داشتم ترس هایم را بشکنی
نه دلم را.

آن نگاری که: به جانم رخنه داشت
رفت و من را با غمش، تنها گذاشت
رفت و خندید او بر این جانِ نزار
ای دریغ از رحم بر، احوالِ زار

گفتمش رحمی کن او، خندید و رفت
گفت دل، رازِ مگو... خندید و رفت
مویه کردم، مو به مو؛ خندید و رفت
لحظه لحظه؛ کو به کو، خندید و رفت
حسّ من، می‌گفت: «او»... خندید و رفت
چشمِ من، در جستجو... خندید و رفت

کاش با رفتن تو.
ویران نمیشد قلبم.

ای ذوق نفس کشیدن من تو کجایی..؟


ا