متن غمگین

جهان بعد از من

دیگر من نیستم.
اما نور هنوز روی دیوار می‌لغزد،
بی‌آنکه بداند
چشم‌هایم بسته‌اند.
سایه‌ها کش می‌آیند،
و هیچ‌کس نمی‌پرسد
چه‌قدر نبودن می‌تواند طولانی باشد
یاکریم‌ها هنوز می‌آیند،
می‌نشینند روی همان دیوار قدیمی،
نگاه می‌کنند،
بی‌آنکه بدانند
سخاوتِ من
سال‌هاست در مشتِ خاک خوابیده است.
شب که...

حال مرا فقط جمعه

میفهمد

که در غروب اش

دلتنگی آوار شده...

او داشت گور تو را می‌کند
تو نگران خستگی دستش بودی
بخواب آدم احمق.

کاش جانم را میگرفتی،
اما دلم را نمیبردی.

اکنون بنظر می رسد صبور تر شده‌ام اما چراغی در وجودم خاموش شده است که دوست داشتم تا ابد روشن بماند.

به تنها لیوان باقی‌مانده از جهیزیه‌ی مادر فکر می‌کنم... حتما باید زن باشد، وقتی این همه سال، از دست خستگی‌ها افتاد و نشکست.

رنگ چشمم گر تو باشی، ارغوانی می‌شود
حال و روزم بی تو، گویی ناگهانی می‌شود

چشم‌هایم خیره می‌مانند بر در، بی‌دلیل
انتظارت، دلنواز و نردبانی می‌شود

اشک‌ها بی‌مهری‌ات را از نگاهم می‌برند
لیک یادت در دلم، حکم خزانی می‌شود

عشق، دیواری‌ست از موجی پریشان و لطیف
هر که محکم ایستد،...

روزگارم را،
نبودن های تو پر کرده است.

سخت است دلت تنگ ڪسے باشد و او نہ
نبض و نفست بند ڪسے باشد و او نہ
سخت است ڪہ شیدا و دل آشفتہ بمانے
حال دل تو بستہ بہ لبخند ڪسے باشد و او نه

آسمان چشمانت همچون آسمان ابری اخم کرده بی باران است

حوالی غمگین شهر سوت نینوا میزنند
بارگران زخم حسین بر دل خدا میزنند
فرشتگان درآسمان هفتم نینوا دارند
عرش و سماء وزمین دم از راز کربلا می زنند

باحسین درخلوتم دادِ سخنها داده ام
نتوان گفت "،صم بکم" برزبانم جاری است

صبح که بر می خیزم
های های دلم برپاست
صدای فنجانها بلندمیشود
برای نشستن دونفره مان
و من میفهمم
که یکی ازفنجانها قلبش هرروز میشکند

آدما گریه نمی‌کنن… نمی‌کنن
یهو صدای یه آهنگ قدیمی میاد، گریه می‌کنن
یه لباس کهنه می‌بینن، یه عکس قدیمی، یه خاطره گم‌شده…
یه پیام نخونده، یه اسم آشنا توی لیست مخاطبا
یه بوی آشنا توی خیابون…

آدما گریه نمی‌کنن از درد،
از بغضی گریه می‌کنن که جا خوش کرده تو...

• «فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای.» •
— محمود درویش

چقدر ساده رفتی . . .
چقدر راحت شدم برایت یک خاطره‌ی محو در غبارِ روزهای شلوغ. نه صدایی، نه پیامی، نه حتی نگاهی از دور. انگار نه انگار روزی جانِ هم بودیم.
باورم نمی‌شود این‌همه زود، این‌همه بی‌صدا،...

گویند دلت نسوزد برای کسی
که خودت بسوزی
که سوخت دلت برای کسی

همه از کوه صبرم می گفتند
من که ان یکاد میخواندم
به گمانم روزی ان یکاد فراموشم شد
و دیدم که کوه صبرم بر دوش باد میرفت

غصه می خورم
پوچ میشوم
دلتنگی آزارم میدهد
وباز می رقصم
تو چه میگویی
رقص هم از میان اندوه بر می خیزد؟

رفتن تو به مانند شوره زار گز کرد مرا
هرچند در نظر دیگران شیرینم

قصیه دلتنگی من به هفت آسمان هم رسید
درحیرتم که چرا خودم هنوز در زمینم

سخت است حال من
به مانند کسی میمانم که درآب در حال غرق شدن است
و البته فقط میخواهم ناجیم توباشی

اگر نگویم زیبا
دروغی شفاف گفته‌ام
تو آینه بودی؛
راویِ خطوطِ شکسته
مسلط به زبانِ چشم‌ها
و یک تنهای نامرئی
با هفت قلم آرایش...

خاطراتت حک شده، بر قلب این دیوانه دل.
قصد جانم کرده اند، تا که مرا کشتن دهند.

و آرزوهایی که به جای برآورده شدن،
حسرت شدن