100 متن کوتاه اشعار زهرا حکیمی بافقی ۱۴۰۴ جدید 2025

خداوندا!
من تو را،
در رویشِ نازِ گلِ سرخ؛
جوششِ سبزِ گیاه؛
نفسِ پاکِ پگاه؛
عطشِ آبیِ سرشار از عشق و نگاه،
می‌شنوم؛ می‌بینم...

سرشار‌ از احساس است،
شعرِ زندگی با تو؛
وقتی که:
صبح،
از مَطلعِ آفتابگردانِ بوسه‌هایت،
شکوفا می‌گردم؛
و شب،
در مَقطعِ شب‌بوی آغوشت،
آرام می‌گیرم!

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل، که نه صد دل، شده‌ام شیدایت؛

گل‌بوسه‌ی حس، بر لبِ «تو»، می‌کارم!

تو می‌آیی؛ دلم، این را گواه است
همه، آدینه‌ها چشمم به راه است
پُر از نرگس شده، گلدان قلبم
بیا؛ احساسم آخر بی‌گناه است

مهدی جان!
قلب‌های قابل،❤️
قباله‌ی دل می‌جویند؛❤️
تا در هر ورقش،❤️
قداست عشق را،❤️
امضا بنمایند...❤️

خطای دیدم بود
اگر دیدی
که گفتم
بر هم خورده
مرزِ مهرم

شهید، شوریده‌حالی است شیدا؛ که «رکعتان عشق» را، از شط خون قامت بسته‌است!

بغضی نهفته، در سراپای نهانم
انگار کن، تنهاترین والِ جهانم
از بس کسی درکم نکرده، هیچ‌گاهی
دل را میانِ آبِ غم‌ها می‌جهانم

عشق، آتش‌وار است و با آبدستیِ تمام، آراسته‌سخن و خوش‌کلام، عاشق را سوی خویش آوا می‌کند و شهید، شورنده‌ای است شوریده‌حال؛ که گل‌بوسه از لبان آتشین عشق می‌نوشد.

با ترنّم‌های نابت، دشتِ جانم سبز شد

با هزارآوای مهرت، زندگی دارد دلم

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ
محرّم، آمد و، باز،
چه نوحه می‌سراید،
با خلوصِ جان،
نوای ناکجای نینوای شهر!

من
هم صدا با
امواج سرکش احساس
روح ناآرام خود را
به ساحلِ آرامِ عبادت می سپارم
و از نسیم روح افزای اقیانوس عشق
سرزندگی و امّید را
به ژرفای نبضِ جانم
هدیه می نمایم...