متن حسرت عشق

می کند رسوا دو چشمانم که دارم عشق یار

زخم در جان می نهد اندوه هر دم بیشمار

شام تا شام
بر بلندای بامِ بخت، ببین
بسترِ سرد از نبودت را
و با سوسوی ستارگانِ محبّت
بلرزان دلت را
به حالِ دلم!

(نوسان عشق)


گَهی یادِ تو، چون باران بهاری

گَهی عشقت، چو آتش، بی‌قراری

نمی‌دانم چرا این دل، چنین است

گَهی غافل، گَهی در انتظاری

***

گَهی تصویرِ رویت، چون مهِ نو

گَهی نامت، ترانه بر لبِ جو

چه سِرّی دارد این عشقِ نهانم

گَهی پیدا، گَهی پنهان به هر سو...

همچو عطاران که دل از جمله عالم برده اند



برده ای دانـی تو هم با خود دلم را وای دل؟!

باز آ ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین بر چهره داغ حسرتم

ای روی تو آیینه ام عشقت غم دیرینه‌ام
باز آ چو گل در این بهار سر را بنه بر سینه‌ام

چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران...

به جان و دل هنوز هست شور عشق و عاشقی
لیک از فراق یار به خلوت خویش درد می‌کشم
گویند به ظاهر خوش خوشان عشقم گشته است
لیک جام شراب عشق بسان زهر می‌چشم
مستی رسیده است به چشم و اشک و جان من
چون شراب عشق با تلخی غمت...

هر بار که در فکر تو غرق شدم
زنده باز نگشته ام

با تو من سبزترین دهکده یِ چالوسَم
بی تو اما، خَزِه ای در کفِ اقیانوسَم
کامِ این دل نشوی، زرد شَوَم، می پوسم

🍃🌸🍃

@bzahakimi

وفادار است، قلبِ سر به زیرم

به جز «تو»، از کسی، حسّی نگیرم

گزیدی بر دلِ من، دیگری را

ولی بنگر؛ که در دامت، اسیرم

عشق از چشمان تو شروع شد،
با جان دادن من پایان یافت.

تو با چشم هایت مرا بوسیدی نیازی به لب هایت نبود!

در آینه‌ی چشم تو
درختان،
رقصی آرام می‌گیرند.
موهای آویزانت
چون بادِ تابستان،
جهان را
به نرمی می‌چرخانند.

ابر،
از روی شانه‌ات
پر می‌کشد
تا دلِ آبیِ آسمان.
کبوتران سپید،
در خوابِ رویاهایت
پنهان‌اند.

امشب،
خیال‌ها
چو چراغانی خاموش‌اند،
و ماه،
قطره‌قطره
از سقفِ شب
می‌چکد
بر آینه‌ی چشمانت.

عمریست که گرفتار نگاهی شده قلبم.

می‌زنی تیرِ جفا، بر قلبِ من؛

باز هم می‌خواهمت؛ نامهربان!

صفحه‌ی شطرنجِ دل، لبریز شد
از رخِ شاهِ تو ای آسِ دلم

یک عالمه پروانه‌ی در پیله پریدند
از رد نگاه تو که روی بدنم بود

تاریخ به اندازه‌ی ده قرن تغزّل
در لحظه‌ی خورشیدی عاشق‌شدنم بود

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

اسم توروتوگوشیم یه قلب ذخیره کردم باوربکن نباشی مثل پاییزسردم

در دلم هستی و انگار از این بودن خود بی خبری.

نیازم به تو
نه از سرِ تنهایی‌ست
نه بهانه‌ای برای شعر
چیزی‌ست
میانِ نبضِ کندِ غروب
و صدای نامت
که بی‌دلیل
در ذهنم تکرار می شود

گرچه جانم کرده باور، منتهای مِهر را
لیک راهی نیست تا، آغوشِ عشق‌آویزِ مِهر

گر بهارِ بوسه‌ات، دل را شکوفا کرده بود
غنچه‌ی قلبم نمی‌شد خشک در پاییزِ مِهر
پ. ن:
_ «بهارِ بوسه»: تشبیه بلیغ.
_ «بهار، دل را شکوفا کرده بود»: استعاره‌ی پنهان.
_ «غنچه‌ی قلبم»: تشبیه بلیغ.
_ «مِهر»: ۱_محبّت‌. ۲_ خورشید. ۳_ ماه نخست فصل پاییز.
«پاییزِ مِهر»: تشبیه بلیغ...

در خیالم دیده‌ام، تنها گلِ آغوش را
در خیالم چیده‌ام، گل‌هایی از پالیزِ مِهر

ورنه حسّی؛ التهابی را نبخشیدی به من
از دمای شورِ هُرم‌افزای تند و، تیزِ مِهر
 
پ.ن:

«شور»، ‌«تند» و «تیز»: ایهام تناسب؛ زیرا هر سه از یک سوی، در گروه مزّه‌ها هستند؛ و از دیگر سوی،...

کاش چشمانم بی سواد بود،
از چشمانت عشق را نمی خواند.