شب که می شد دست دلم را می گرفتم و آسمان را به نظاره می نشستم . ستاره هارا یک به یک کنار میزدم تا به روی ماهت برسم قهوه شیرین ترک می نوشیدم و تورا نگاه میکردم ، تا زمانی که خورشید بتابد و بازهم تورا از من بگیرند...
ابر می بارد و من می شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟
ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا
هزار هزار ابر به دنبالم رهایم کن باران شوم
وزش باد شانه می زند زلفان سبز رنگ تپه ها را غرش پی در پی می شکافد ابرهای تیره آسمان را جاری می کند ابر روی زمین سیلاب اشکهایش را و زمین با بوی دلپذیرش خبر می دهد سیرابی خود را سرخی، آلاله، سپیدی نرگسان منتظر ساز برگها، آهنگ دلنشین...
ستاره که نه ابری در آسمان از آن من است که به شیروانی های رنگی دلخوش نیست
و به همراه همان ابر که باران آورد مهربانی خدا در زد و مهمان آورد
همیشه یادت باشه موقع بارون بخندی اره ابر گریه میکنه.... گل تشنگیش برطرف میشه، منم تنهاییم) چون توی خاطرات با تو بودن جاری میشم... مبینا سایه وند
تمام عمر منی، لحظه های سرشارم چقدر ساده بگویم که دوستت دارم تو اتفاقِ عجیبی در آسمانِ دلم به تنگنای کدامین ستاره بیمارم به ابر گفته ام ای عشق، بغض دریا باش به طعنه گفت:چه می پرسی از دل زارم؟ هزار رازِ نگفته است در سکوت شما هزار قلب شکسته...
بغضیم که تویِ سینه ها پنهانیم خاکسترِ زیرِ آتشِ دورانیم در باور بی کرانه ای از اندوه ابریم که در تدارک بارانیم
سر به سنگ نه ، سر کلنگ باید بزنم آهو که شدم ، پلنگ را باید بزنم این برکه ی کوچک که مرا خواهد خورد ماهی که شدم به دلِ نهنگ باید بزنم آتش به لب و به چشم باران دارم سر سبزی دهکده به دامان دارم من مقصد مرغان...
بامدادانی که خورشید بر فرازِ کوهساران با نوازش گام می زد گاه با لب های زرّین بر چمن ها بوسه می زد گاه با جادوی چشمش آب ها را رنگ می زد بارها آن ابرهای تیره و سرد راه بر او می گرفتند تا که وا دارند او را غم...
در پشت ابرها ... یک چهره ی غمگین ، پنهان است در پشت ابرها ... حرف های مشکوک ، به دنبال بهانه اند و حرف های تطهیر نگرانند کرکس های چندش آور آزادانه در آسمان پرواز می کنند پاکی چه غریب است پاکی با تمام وسعتش ... در میان حرف...
دردیست در دلم که دوایش نگاه توست دردا که درد هست و دوا نیست، بگذریم ابری که می گذشت به آهنگ گریه گفت: دنیا مکان «ماندن» ما نیست، «بگذریم...!
ماه که باشد آسمان بوسه هایش را در فنجان شب می ریزد و باران مستانه می رقصد می بینی پای عشق که در میان باشد ابر هم سر پوش می گذارد بر معاشقه های بنفش...!
برف حاصل عشق بازی ابر هاست و باران اشکِ شوقِ رسیدن آن ها
برف می شود رمزِ عشقِ ما، و کسی نمیداند ردپایمان، روی جاده ای سفید نیست! مسیر ما پروازست و بلندی آسمان است و ابر سفیدی ست و آرامش و اشتیاق است و تعلق....
بی تو یلدا چقدر طولانی ست ! شب دلتنگی و پریشانی ست ! خون جگر شد انار قلبم باز ابر چشمم همیشه بارانی ست !
گم شده ای میان مه... میان ابر... نمی دانم میان کدامین قطره ی باران بیابمت.
برای آسمانی آبی، ابر کافی ست! و برایِ زمینی برف گرفته، یک هم گام تا بی نهایت! اما برای من، تو تمامِ این زیبایی هارا دارایی، حتی اگر آسمان کِدر باشد و زمین عاری از برف! نسرین هداوندی
تو را به اندازه عشقی که ابر شد ابری که باران وچشمه ای که به دریا رسید دوست خواهم داشت
می ریزم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ کس ندانست تکه های خودکشی یک ابر است
هی پاییز... ابرهایت را زود بفرست شستن این گرد غم از دل من چندین پاییز باران میخواهد
با توده ای از ابر در حال حرکت بودم!!! آه، چه صحنهٔ زیبایی بود... هوای خنک پاییزی... گاهی باد های سرد... و حس زیبای من در آن لحظه ناگهان فکری به سرم زد!!! آغوشم را باز کردم و طنین وجودم را به باد سپردم... نمیتوانم توصیف کنم چه حس زیبایی...
