متن افسوس

قلب ِ تو بُتخانه ای از جنس ِ خار و سنگ بود
قلب ِ من اما برایت تا ابد، دلتنگ بود

گرچه من با عشق، دل دادم به تو اما دریغ
دل به تو بستن برایم در نهایت ننگ بود

در خیالم با تو بودم، در خیالت با رقیب
اختلاف...

دستی تکان دادی و دستم را تکان دادم !
وقتی که رفتی ، از نفس انگار افتادم !

تا با تو بودم زندگی یک جور دیگر بود
بعد از تو فهمیدم به چشمان تو معتادم !

رفتی و من هر لحظه با تقدیر می جنگم
در سرنوشتم دایما درگیر اضدادم...

دستی تکان دادی و دستم را تکان دادم !
رفتی و بعد از تو نمی دانم چرا ماندم ؟!

تا با تو بودم زندگی یک جور دیگر بود
وقتی که رفتی ، از نفس انگار افتادم !

رفتی و من هر لحظه با تقدیر می جنگم
در سرنوشتم دایما درگیر...

نه مسیر مدرسه ای
برای پرسه ی پسرها
نه پشتک وارو و تک چرخ زدن
نه دانشگاهی که جزوه ای گم شود
نه حمام عمومی و
سفره ی ختم انعامی
که مادر ها عاشق عروس شان شوند
و نه حتی دیدن گریم گردی صورت
در کوچه و بازار
وقتی ماسک...

تو هم آیا شبیه من خوشی از این خود آزاری؟!
که شب در حسرت آغوش او تا صبح بیداری؟!
.
لبت در حسرت یک بوسه ی تب دار یخ کرده؟!
دلت می گیرد از تکرار یک افسوس تکراری؟!
.
هوس کرده دلت آیا شبیه ابر پر باری
ز تنهایی سرت...

عشقت گذشت از من و با من وفا نکرد
گُل حق عشق را به زمینش ادا نکرد

قلبم چه پیر شد به ره چشم تو ولی
موی سپید ، رنگِ دگر با حنا نکرد

گفتند عشق، روی خوشی دارد و هنوز
یک روی خوش برای نمونه به ما نکرد

من...

ای دل چرا حال مرا امشب نمی بینی
حال دگرگون مرا در تب نمی بینی

این دردهایی را که من در سینه ام دارم
از دست این معشوق لامذهب نمی بینی

غم در دلم بیداد کرده بغض در سینه
جانم رسید از دست غم بر لب نمی بینی؟

این زجرها...

پاییز رسید و خبر از مهر لبت نیست
در کوچه ی بن بست، صدای قدمت نیست

پاییز، هوای تو به سر می زندم باز
افسوس که دیوانه، هوایم به سرت نیست

پاییز فقط با تو قشنگ است عزیزم
بانو تو چرا قصد دگر آمدنت نیست

در باغ خزان کرده ی...

ای که نداشتنت پیداتر از داشتنت است.

چه افسوس عظیمی است
تو را دوست داشتن و نداشتن،
در این زمانه ی دوری و دیری که
آدم ها خیالات خام شان را
به خورد ما می دهند
به نام دوستی و دوست داشتن.

نداشتنت اندوه زیبایی دارد
در این پاییز که...

از این دنیا چه می ماند.... از این دنیا چه می ماند
به جز وهم و خیالاتش
به جز راهی که نا پیداست در حجم محالاتش

بهشت و وعده های آشنا و آرزوهایم
هزار افسوس جاماندست در هر تار موهایم

اگر چه بال پرواز مرا دنیا تصاحب کرد
ندارم باکی...

از قافله ی قافیه ها رانده منم
تنها به میان کوچه ها مانده منم

در خانهٔ گرم پدر عشق ، افسوس
تنها غزلی که مانده ،ناخوانده منم

چون چشم گشوده ام به صد بار

روز از نو و روزی از نو ای یار

هر دم که فرو برم نفس را

این لحظه گذر کند چه بسیار

هر سال چو سال نو شود باز

عمرم گذرد ولی به تکرار

از شور و جوانیم چه گویم

پیری بشود بر...

کرونا که تمام شد، تا چند هفته و چند ماه، بیشتر از همیشه قدر زندگی را خواهیم دانست، کمتر بهانه خواهیم آورد و بیشتر لبخندخواهیم زد.

کرونا که تمام شد، کافه ها و پیاده روها مملو از آدم های شادی خواهد شد که به جای ماسک، لبخند به لب دارند...

خواستم بگویم دوستت دارم
اما جمله ها ابترند
پشت این ظاهر بی خیال
دو چشم خیس
شوری انتظار را شره می کنند
غمگین نیستم
خسته[بودم و حالا] نیستم
شادم
که داشتن و داشته شدن
رویداد دو سویه شادی ست
بیش از هر آنچه بگویم
دلتنگم
آخر در دست های دوستت...

دلتنگت که می شوم،
حسِ پرواز--
به سرم می زند...
افسوس!
من پرنده ای محبوسم
[زخمی ی میله ها]!



لیلا طیبی (رها)

. مگر از تو چیز زیادی خواستم ؟
خواستم دوست داشتنی بمانی
برای همیشه
که همیشه دوستت داشته باشم
عاشقِ دوست داشتنت بودم
خام چه وعده هایی شدی ؟
چه چیزی باعث شد فرداهای تو پر از افسوس باشد ؟
و گذشته های من پر از پشیمانی

فصل نارنجی عجب دل می برد بار دگر
ناز نازک می خرامد می رود سوی خزر

این هوا حال مرا حالی به حالی میکند
مهر می ورزم به آبان تا کنم ازدی گذر

نوجوانی و جوانی رفت ماندم نیمه راه
تک درخت عمر من افسوس مانده بی ثمر

بید خانه...

همچون...
دختری پیر و فرسوده
انتهای کوچه باغِ عاشقی هامان
همان افسوس بی پایان
همان لبخند بی شَکت...
تو را با خاطره هامان
تو را با عطرِ شیرینت...
تو را با قلبِ محکومت به تنهایی
تو را تا آخرِ دنیا
تو را من دوست میدارم...! .

کاش میفهمیدی
اسارت نگاه ماهی قرمز را
در تنگ بلور چشمانم
افسوس
آن ماهی هوای دریا را داشت
و تو به فکر سفره هفت سینت بودی
باشد
آن نگاه مال تو
دریا که جای ماهی قرمز نیست! ...

ما دو فصل بودیم
تابستان و پاییز
برای دیدارمان
تنها ثانیه ای زمان نیاز بود!
افسوس تو آمده بودی که بروی
من می آمدم که بمانم
با برگریزان تنهایی یک پاییز...

هر چه از من فاصله میگیری
من...،
کمتر لبخند میزنم
بیشتر بغض میکنم
کمتر فراموشی میگیرم
بیشتر افسوس میخورم
کمتر فریاد میزنم
بیشتر سکوت میکنم
کمتر نفس میکشم
بیشتر غرق میشوم
بگذریم...!!!
کم یا زیاد دیگر فرقی نمیکند
وقتی تمامِ من
لبریزِ از تو ست

اکنون که زمان ایستاده است، من به دور ترین و کورترین نقطه ی افکار رسیده ام؛
پرسه میزنم و میگردم و میچرخم
و
پریشان این دنیا و ادم هایش هستم. همه در خودو  خود در همه
و
همه در همه می چرخند و بیخیال هم راه بر هم گذر میکنند...

من چمدان بستم
که کوچ کنم از دیارَت...
افسوس!
که نمی دانستم
نخستین توشه ی سفرم
تویی!
تویی که در چمدانم
جا خوش کرده ای!
اکنون!
منِ درمانده؛
باید به کدام بی راهه بگریزم
تا از هجومِ تو و خیالت
در امان بمانم...؟!

آغوش من دروازه های تخت جمشید است
می خواستم تو پادشاه کشورم باشی

آتش کشیدی پایتخت شور و شعرم را
افسوس که می خواستی اسکندرم باشی

این روزها حتی شبیه سایه ات هم نیست
مردی که یک شب بهترین تعبیر خوابم بود

مردی که با آن جذبه چشم رضاخانی ش...