متن افسوس

ای دل چرا حال مرا امشب نمی بینی
حال دگرگون مرا در تب نمی بینی

این دردهایی را که من در سینه ام دارم
از دست این معشوق لامذهب نمی بینی

غم در دلم بیداد کرده بغض در سینه
جانم رسید از دست غم بر لب نمی بینی؟

این زجرها...

پاییز رسید و خبر از مهر لبت نیست
در کوچه ی بن بست، صدای قدمت نیست

پاییز، هوای تو به سر می زندم باز
افسوس که دیوانه، هوایم به سرت نیست

پاییز فقط با تو قشنگ است عزیزم
بانو تو چرا قصد دگر آمدنت نیست

در باغ خزان کرده ی...

ای که نداشتنت پیداتر از داشتنت است.

چه افسوس عظیمی است
تو را دوست داشتن و نداشتن،
در این زمانه ی دوری و دیری که
آدم ها خیالات خام شان را
به خورد ما می دهند
به نام دوستی و دوست داشتن.

نداشتنت اندوه زیبایی دارد
در این پاییز که...

از این دنیا چه می ماند.... از این دنیا چه می ماند
به جز وهم و خیالاتش
به جز راهی که نا پیداست در حجم محالاتش

بهشت و وعده های آشنا و آرزوهایم
هزار افسوس جاماندست در هر تار موهایم

اگر چه بال پرواز مرا دنیا تصاحب کرد
ندارم باکی...

از قافله ی قافیه ها رانده منم
تنها به میان کوچه ها مانده منم

در خانهٔ گرم پدر عشق ، افسوس
تنها غزلی که مانده ،ناخوانده منم

چون چشم گشوده ام به صد بار

روز از نو و روزی از نو ای یار

هر دم که فرو برم نفس را

این لحظه گذر کند چه بسیار

هر سال چو سال نو شود باز

عمرم گذرد ولی به تکرار

از شور و جوانیم چه گویم

پیری بشود بر...

کرونا که تمام شد، تا چند هفته و چند ماه، بیشتر از همیشه قدر زندگی را خواهیم دانست، کمتر بهانه خواهیم آورد و بیشتر لبخندخواهیم زد.

کرونا که تمام شد، کافه ها و پیاده روها مملو از آدم های شادی خواهد شد که به جای ماسک، لبخند به لب دارند...

خواستم بگویم دوستت دارم
اما جمله ها ابترند
پشت این ظاهر بی خیال
دو چشم خیس
شوری انتظار را شره می کنند
غمگین نیستم
خسته[بودم و حالا] نیستم
شادم
که داشتن و داشته شدن
رویداد دو سویه شادی ست
بیش از هر آنچه بگویم
دلتنگم
آخر در دست های دوستت...

دلتنگت که می شوم،
حسِ پرواز--
به سرم می زند...
افسوس!
من پرنده ای محبوسم
[زخمی ی میله ها]!



لیلا طیبی (رها)

. مگر از تو چیز زیادی خواستم ؟
خواستم دوست داشتنی بمانی
برای همیشه
که همیشه دوستت داشته باشم
عاشقِ دوست داشتنت بودم
خام چه وعده هایی شدی ؟
چه چیزی باعث شد فرداهای تو پر از افسوس باشد ؟
و گذشته های من پر از پشیمانی

فصل نارنجی عجب دل می برد بار دگر
ناز نازک می خرامد می رود سوی خزر

این هوا حال مرا حالی به حالی میکند
مهر می ورزم به آبان تا کنم ازدی گذر

نوجوانی و جوانی رفت ماندم نیمه راه
تک درخت عمر من افسوس مانده بی ثمر

بید خانه...

همچون...
دختری پیر و فرسوده
انتهای کوچه باغِ عاشقی هامان
همان افسوس بی پایان
همان لبخند بی شَکت...
تو را با خاطره هامان
تو را با عطرِ شیرینت...
تو را با قلبِ محکومت به تنهایی
تو را تا آخرِ دنیا
تو را من دوست میدارم...! .

کاش میفهمیدی
اسارت نگاه ماهی قرمز را
در تنگ بلور چشمانم
افسوس
آن ماهی هوای دریا را داشت
و تو به فکر سفره هفت سینت بودی
باشد
آن نگاه مال تو
دریا که جای ماهی قرمز نیست! ...

ما دو فصل بودیم
تابستان و پاییز
برای دیدارمان
تنها ثانیه ای زمان نیاز بود!
افسوس تو آمده بودی که بروی
من می آمدم که بمانم
با برگریزان تنهایی یک پاییز...

هر چه از من فاصله میگیری
من...،
کمتر لبخند میزنم
بیشتر بغض میکنم
کمتر فراموشی میگیرم
بیشتر افسوس میخورم
کمتر فریاد میزنم
بیشتر سکوت میکنم
کمتر نفس میکشم
بیشتر غرق میشوم
بگذریم...!!!
کم یا زیاد دیگر فرقی نمیکند
وقتی تمامِ من
لبریزِ از تو ست

اکنون که زمان ایستاده است، من به دور ترین و کورترین نقطه ی افکار رسیده ام؛
پرسه میزنم و میگردم و میچرخم
و
پریشان این دنیا و ادم هایش هستم. همه در خودو  خود در همه
و
همه در همه می چرخند و بیخیال هم راه بر هم گذر میکنند...

من چمدان بستم
که کوچ کنم از دیارَت...
افسوس!
که نمی دانستم
نخستین توشه ی سفرم
تویی!
تویی که در چمدانم
جا خوش کرده ای!
اکنون!
منِ درمانده؛
باید به کدام بی راهه بگریزم
تا از هجومِ تو و خیالت
در امان بمانم...؟!

آغوش من دروازه های تخت جمشید است
می خواستم تو پادشاه کشورم باشی

آتش کشیدی پایتخت شور و شعرم را
افسوس که می خواستی اسکندرم باشی

این روزها حتی شبیه سایه ات هم نیست
مردی که یک شب بهترین تعبیر خوابم بود

مردی که با آن جذبه چشم رضاخانی ش...

ندارمت اما
دوست داشتنت را عاشقم.
اینکه شب ها با خیال خامی بخوابم
و صبح با امید مضحکی چشم باز کنم
من به این ناعلاجی خود معتادم
و خیال عاقل شدن هم ندارم.
آه !اگر بدانی درد تو چه لذتی دارد..!
ندارمت افسوس...!
امّا دوستت دارم!
و من این دوست...

افسوس که نامه جوانی طی شد / وان تازه بهار زندگانی طی شد / حالی که ورا نام جوانی گفتند / معلوم نشد که او کی آمد کی شد

- آلزایمر۲:


آی ی ی ی،،،
گمانم ناوی ام،
سوخته میان پاره آهن های سانچی!
یا که آن دخترِ نو بالغ
--بخت برگشته،،،
برای جوریِ اندک جهازش
می کرد در پلاسکو،
--خیاطی!
شایدم،
یکی از صد و چند تن
--مسافرانِ اوکراین!
افتاده به پای مرگ
از تیر تک تیراندازهای داعش...

از بهار است که من،
دانه دانه دوستت دارم هایم را
به برگ درختان آویزان کرده ام؛
اما افسوس که
آنقدر ندیدی...
آنقدر ندیدی...
که پاییز آمد...
و دانه دانه دوستت دارم هایم،
به زیر پاهای عابران پیاده
فغان خش خش سردادند

این روزها، هوس جای عشق را گرفته است
ای کاش خدا پیامبری می فرستاد
به نام حضرت عشق
که رسالتش، عاشق کردن مردم بود
ومعجزه اش کتابی بود که سوره ای به نام
والعشق داشت
و مردم را به بهشتی فرا می خواند که سردرش نوشته بود باب العشق
و...

دانستن الفبای عاشقی اصالت میخواهد!
افسوس که این روزها لقب عاشق میدهند به هرکسی که آمد وچند صباحی لاف عاشقی زد و نمک ِعشق خورد و نمکدان احساسی را شکست!
اینان درواقع دروغگویانِ نمک نشناسی هستند که بزودی در دنیای هوسهای رنگارنگشان نمک احساس بیگناهان ساده دل، بدجور چشمان زندگیشان...