نمی دانم این فاصلۂ اندوهگین بغضت را خنده کرد ؟ یا خنده ات را بغض ؟ اما من مدتهاست گلویم را به تیغ بغض سپرده ام و خاطراتت را با سیل اشک هایم غسل می دهم ..! این من بدون تو هیچ است و این هیچ را انقدر فریاد می...
گاهی خودت را گم می کنی ... جایی میان هیاهوی ذهنت ... در انتهای وجودت سکوت نامت را فریاد می کند ... جادهٔ خیال را طی می کنی به مرز افکارت ... در دل تاریکی آرزو را به آتش می کشی و تیغ بغض ردی می شود بر گلویت ......
ylda nvis چه قهقهه های دروغی سر دادم ... که مبادا نشانی از تاریکی درونم پیدا کنند ... چه روز هایی که آیینه تنها همدرد غم هایم بود ... از ترس ضربه هایشان به تنهایی بر سکوی زندگی رقصیدم ... آن زمان که باید تنگ بغض را می شکستم و...
یلدا تو از عمق شب می آیی تاریکی از تو جدا نیست امشب چگونه آغاز می شود ؟ با غروب آفتاب و ظهور تو ؟ یا ظهور تو و غروب آفتاب ؟ تو ستاره ای بر شب تار زلف سیاه تو شعر بلندی است رها بر همه سو یلدا تو...
بغض نمیکنم بیا،ببین که خورده ام زمین حرف نمیزنم تو خود،درد وغم مرا ببین من از تمامِ زندگی،فقط تورا طلب کنم تو باز میروی و من،میشِکَنم فقط همین بغض نمیکنم ولی،حالِ دلم پر از غم است گریه نمیکنم ولی،خیالِ تو مرا کم است چقدر زندگی کنم،تا چون تویی پیدا شود؟!...
دلتنگی سهم نگاه من شد از آنچه در تو میدیدم شاید قسمت این بود که من کوه باشم کوهی پر از اندوه با سنگ هایی از جنس بغض و خورشیدی که هیچگاه از پس آن طلوع نخواهد کرد
نشسته ام که برای تو از زمانه بگویم منی که زاده شدم شعر عاشقانه بگویم عزا گرفته ام از اینکه باید آخر شعرم از آن دمی که تو هم می شوی روانه بگویم به غم نشسته چنان باورم که باید از این پس به خنده های خودم بغض شادمانه بگویم...
یک کمى از همیشه گذشته عصرها ، رنگ پاییز سیر است پنجره ، یک جهان بینى باز رو به این کوچهٔ بى تو دیر است ... . از هم ، این رونق بى صدایى باز ، چیزى نمانده بپاشد در من انگار ، دست خیالت دارد از من غزل مى...
واقعا نمیدانی؟ برای تو چه تفاوت دارد که چند خزان ، موهایم ریخت!! چند زمستان ، محاسنم سپید... و به پیشانی ام چین افتاد!! آن روزها که عشق سرِ زا رفت باورکن ، منِ شاعر پای گهواره ی ِ بغض هایی پُر تکرار پیر شدم رفتنی را بانی اش؟ هی......
در خلوتگاه تنهایی: روی خط ممتد آرزوهایم نقشی نمی بینم! فقط، در کوچه های بی قراری انتظار می کشم. ایستگاه پایانی را با ریلی از واژه هایی که، قطار بغض هایم را با خود حمل می کند.
صدای یلدا می آید ، میشنوی ؟ زمستان با آن دامن سفید و مروارید مانندش پاییز را کنار میزند ! گویی پیوند عاشقانه ایی بسته است . آذر دختر ته تغاری پاییز چمدان برگ های زرد و نارنجی رنگش را بسته است و هر ثانیه دور می شود . پاییز،...
ای دل چرا حال مرا امشب نمی بینی حال دگرگون مرا در تب نمی بینی این دردهایی را که من در سینه ام دارم از دست این معشوق لامذهب نمی بینی غم در دلم بیداد کرده بغض در سینه جانم رسید از دست غم بر لب نمی بینی؟ این زجرها...
تو زندگی هر آدمی یک چیزهایی هست که وقتی بهشون فکر میکنه، میبینه یا می شنوه یک بغض سنگین همه وجودش رو میگیره...بغضی که از درد نیست..از غم نیست..از دلتنگی نیست...یک چیزی شبیه احترام و غرور یا یکجور عشق بی نهایت ... یک بغضی که مثل قورت دادن یک لقمه...
🍁امسال حال پائیزمان خوب نیست! به جایِ برگ های زرد و نارنجی آدم های سرزمینم می ریزند. به جایِ بویِ نَم باران، بوی آتش راهِ طرقبه، بلال ذغالی و نوشیدن دوغ آبعلی، بوی اندوه و رنگ غم بوی الکل و راهروهای بیمارستان می آید. حال شهرم خوب نیست. شهری که...
ز صبر خالی ام اما به انتظار دچار... منی که گشته به یک روح بیقرار،دچار پر از سکوتم و هر روز از سخن لبریز غریق بغضم و هرشب به انفجار دچار! چنان ز هر مژه ام شعر تر فرو ریزد که نیست مثل منی کس به آبشار دچار بهار بعد...
چه پاییزی، چه احساسی، چجوری میتپه قلبم زمستون میرسه از راه و من عاشق تر از قبلم انار و سیب و احساسم نماز و آیه الکرسی چه بی اندازه خوشحالم که تو حالم رو میپرسی هوای گرم این خونه هوای سرد دستام و نگاه تو، خیال من همون حسی که...
صدایم را می شنوی؟ آن قدر به لرزش افتاده که نمیتواند بغض را از کلمه هایم جدا کند. چشم هایم را می بینی؟ آن قدر تورا در خودش غرق کرده که دیگر نمیتواند این دریا را به کویر خشک گذشته اش برگرداند. من را چه چطور؟ من را می فهمی؟...
رها نمیکند این بغض، وگرنه می گفتم با شما که عشق، چه می کند با آدم...
و قصه ی من، از بغض و اندوه و ناباوری شروع شد. از اندوه درد تو، از وحشت نقصی که نمی توانستم جراحی اش کنم. من همه ی احساسم را یک جا کنار تو می باختم. و تو می خندیدی... سر من پر از خیال بود، پر از ترازو، پر...
دنیا پر است از حرف های نگفته، پر است از راه های نرفته، کارهای نکرده، خیال های بر باد رفته... توی اتاقمان آنقدر حرفِ جا مانده، آنقدر رویا داریم، که جا برای خودمان نیست! آخر غرق می شویم٬ میانِ بغض ها و میانِ همان حرف های نزده.. میان خودمان!
اگرچه، در تصویرِ توی قاب- لبخند می زنم اما، این شعر؛ اِلِمانی ست از دلتنگی هایم ادامه ی حُزنی که پایان ندارد تو، تنها مضمونِ عاشقانه های جهان هستی با دلیل رجعتِ خیالاتم به تو، تو! بهارهای هر ساله ام فرق می کند با این روزهای لعنتی... طراوتی نمی بینم...
یک قهوه سر میز به یادت قجری یک عالمه بغض با کمی دربه دری یاد تو نشسته باز مهمان من است مدیون منی دست به جیبت ببری
اما من، هرروز یک فنجان دلتنگی مینوشم... هرثانیه مشتی بغض گره میزنم... و هربار برای رهایی از درد نبودنت، پیاله پیاله دوست داشتنت را سر میکشم...! و همچون شناگری ناشی در رویای هرروزه ات غرق میشوم! نون قاف
میخواهم مثلِ تو باشم! عاشق کنم اما پایش نمانم... دلتنگ کنم اما قرارش نباشم... بندازمش در سیاه چاله ی بی تفاوتی و دست نکشم تا بیرون بیاورمش، بگذارم از شدت دوست داشتنم جان بدهد،به بازی بگیرم روح و روانش را... میخواهم مثل تو باشم! دائم بگویم یعنی به این زودی...
