نشسته ام که برای تو از زمانه بگویم منی که زاده شدم شعر عاشقانه بگویم عزا گرفته ام از اینکه باید آخر شعرم از آن دمی که تو هم می شوی روانه بگویم به غم نشسته چنان باورم که باید از این پس به خنده های خودم بغض شادمانه بگویم...
یک کمى از همیشه گذشته عصرها ، رنگ پاییز سیر است پنجره ، یک جهان بینى باز رو به این کوچهٔ بى تو دیر است ... . از هم ، این رونق بى صدایى باز ، چیزى نمانده بپاشد در من انگار ، دست خیالت دارد از من غزل مى...
واقعا نمیدانی؟ برای تو چه تفاوت دارد که چند خزان ، موهایم ریخت!! چند زمستان ، محاسنم سپید... و به پیشانی ام چین افتاد!! آن روزها که عشق سرِ زا رفت باورکن ، منِ شاعر پای گهواره ی ِ بغض هایی پُر تکرار پیر شدم رفتنی را بانی اش؟ هی......
در خلوتگاه تنهایی: روی خط ممتد آرزوهایم نقشی نمی بینم! فقط، در کوچه های بی قراری انتظار می کشم. ایستگاه پایانی را با ریلی از واژه هایی که، قطار بغض هایم را با خود حمل می کند.
صدای یلدا می آید ، میشنوی ؟ زمستان با آن دامن سفید و مروارید مانندش پاییز را کنار میزند ! گویی پیوند عاشقانه ایی بسته است . آذر دختر ته تغاری پاییز چمدان برگ های زرد و نارنجی رنگش را بسته است و هر ثانیه دور می شود . پاییز،...
ای دل چرا حال مرا امشب نمی بینی حال دگرگون مرا در تب نمی بینی این دردهایی را که من در سینه ام دارم از دست این معشوق لامذهب نمی بینی غم در دلم بیداد کرده بغض در سینه جانم رسید از دست غم بر لب نمی بینی؟ این زجرها...
تو زندگی هر آدمی یک چیزهایی هست که وقتی بهشون فکر میکنه، میبینه یا می شنوه یک بغض سنگین همه وجودش رو میگیره...بغضی که از درد نیست..از غم نیست..از دلتنگی نیست...یک چیزی شبیه احترام و غرور یا یکجور عشق بی نهایت ... یک بغضی که مثل قورت دادن یک لقمه...
🍁امسال حال پائیزمان خوب نیست! به جایِ برگ های زرد و نارنجی آدم های سرزمینم می ریزند. به جایِ بویِ نَم باران، بوی آتش راهِ طرقبه، بلال ذغالی و نوشیدن دوغ آبعلی، بوی اندوه و رنگ غم بوی الکل و راهروهای بیمارستان می آید. حال شهرم خوب نیست. شهری که...
ز صبر خالی ام اما به انتظار دچار... منی که گشته به یک روح بیقرار،دچار پر از سکوتم و هر روز از سخن لبریز غریق بغضم و هرشب به انفجار دچار! چنان ز هر مژه ام شعر تر فرو ریزد که نیست مثل منی کس به آبشار دچار بهار بعد...
چه پاییزی، چه احساسی، چجوری میتپه قلبم زمستون میرسه از راه و من عاشق تر از قبلم انار و سیب و احساسم نماز و آیه الکرسی چه بی اندازه خوشحالم که تو حالم رو میپرسی هوای گرم این خونه هوای سرد دستام و نگاه تو، خیال من همون حسی که...
صدایم را می شنوی؟ آن قدر به لرزش افتاده که نمیتواند بغض را از کلمه هایم جدا کند. چشم هایم را می بینی؟ آن قدر تورا در خودش غرق کرده که دیگر نمیتواند این دریا را به کویر خشک گذشته اش برگرداند. من را چه چطور؟ من را می فهمی؟...
رها نمیکند این بغض، وگرنه می گفتم با شما که عشق، چه می کند با آدم...
و قصه ی من، از بغض و اندوه و ناباوری شروع شد. از اندوه درد تو، از وحشت نقصی که نمی توانستم جراحی اش کنم. من همه ی احساسم را یک جا کنار تو می باختم. و تو می خندیدی... سر من پر از خیال بود، پر از ترازو، پر...
دنیا پر است از حرف های نگفته، پر است از راه های نرفته، کارهای نکرده، خیال های بر باد رفته... توی اتاقمان آنقدر حرفِ جا مانده، آنقدر رویا داریم، که جا برای خودمان نیست! آخر غرق می شویم٬ میانِ بغض ها و میانِ همان حرف های نزده.. میان خودمان!
اگرچه، در تصویرِ توی قاب- لبخند می زنم اما، این شعر؛ اِلِمانی ست از دلتنگی هایم ادامه ی حُزنی که پایان ندارد تو، تنها مضمونِ عاشقانه های جهان هستی با دلیل رجعتِ خیالاتم به تو، تو! بهارهای هر ساله ام فرق می کند با این روزهای لعنتی... طراوتی نمی بینم...
یک قهوه سر میز به یادت قجری یک عالمه بغض با کمی دربه دری یاد تو نشسته باز مهمان من است مدیون منی دست به جیبت ببری
اما من، هرروز یک فنجان دلتنگی مینوشم... هرثانیه مشتی بغض گره میزنم... و هربار برای رهایی از درد نبودنت، پیاله پیاله دوست داشتنت را سر میکشم...! و همچون شناگری ناشی در رویای هرروزه ات غرق میشوم! نون قاف
میخواهم مثلِ تو باشم! عاشق کنم اما پایش نمانم... دلتنگ کنم اما قرارش نباشم... بندازمش در سیاه چاله ی بی تفاوتی و دست نکشم تا بیرون بیاورمش، بگذارم از شدت دوست داشتنم جان بدهد،به بازی بگیرم روح و روانش را... میخواهم مثل تو باشم! دائم بگویم یعنی به این زودی...
آدم هرچقدرم که بگه مهم نیست بالاخره یهویی همش جمع میشه تو گلو ، میشه بغض و میترکه...
درد ما دوری هم بود، نگفتیم به هم بغض شمشیر و قلم بود، نگفتیم به هم راستی را نستودیم، زما چهره نهفت دل ما همدم غم بود، نگفتیم به هم وعده دادیم نپوییم بجز راه ثواب سستی عزم قدوم بود نگفتیم به هم ظاهرا شیر گرفتیم و کشیدیم به بند...
عادی میشه،عادت میکنی، به همه چیز ؛ به نبودنا، عوض شدنا، جایِ خالیا، نخندیدنا،نخوابیدنا... ولی مهم اینه چه جور عادت میکنی... عادت میکنی بعد از هزار باری که صداش زدی و بعد یادت افتاده که دیگه نیست تا جوابتو بده... عادت میکنی بعد از دوستت دارمی که گفتی و بغض...
دیروز به پدرم زنگ زدم، هر روز زنگ میزنم و حالش را میپرسم، موقع خداحافظی حرفی زد که حسابی بغضی شدم گفت؛ بنده نوازی کردی زنگ زدی، وقتی که گوشی را قطع کردم هق هق زدم زیر گریه که چقدر پدر خوب و مهربان است، دیشب خواهرم به خانه ام...
چای هم طعم_تو را دارد آن قدر که از گلویم پایین نمی رود همان جا می ماند بغض می شود و قطره قطره از نگاهم می چکد
اندیشه و سکوت بغض و انتظار چهارگوشه تقدیرمان اینست !
