شعر عاشقانه

آشکارا نهان کنم تا چند؟

دوست می دارمت به بانگ بلند

نگاهم کن تماشایت کنم که
جنون دارم! گرفتارم! گرفتار!
شدم آتش فشانی از تمنا
تنت را دست شعرم باز بسپار

شبم در بی قراری گُر گرفته
نمی دانی خودت هم، ماه هستی!
چه بی اندازه با من ناز داری
ندارم چاره ای! دلخواه هستی!

تو طغیان کن به سمتم مثل...

خشک بودم در کویری از نیاز
می شدم تکرار در بغضم و باز...
دردهایم اشک می شد در نماز
روزها با مرگ... شب ها شعرساز
حکم صادر کرد چشمانت به ناز
باتو شد دنیای من، مشمول عشق!

ناز لحنت برد هوشم را و برد
راستش دل در دلم یک لحظه...

در نخستین سطر نامه ات
بنویس \دوستت دارم\
اینجا همه چیز
زود تمام می شود
مانند قرنی که گذشت...

تو به صبحِ پاییز میمانی
پر از ابهتِ عشق و مهربانی

چون برکه ی نیلوفر نشانی
دل می بری و در میان جانی

ارس آرامی

عاشق که باشی، غرق رویایی همیشه
با یک نفر، هر لحظه، تنهایی همیشه
دنیا برایت می شود شعری پر از گل
عاشق که باشی، خوب و زیبایی همیشه


شاعر: سیامک عشقعلی

باز تبسم رسید
عشق ندا می دهد:
هرچه بخواهد دلت
هرچه! به ما می دهد

در دل شب غنچه زد
صبح تمنا شدن!
رود شو ای هم نفس
تا لب دریا شدن

قصه ی فرهاد شو
با تب شیرین برقص!
می گذرد زندگی
شاد و غمگین، برقص!

با تو ردیفم،...

تو تنها نیستی بانوی خوبم!

حقیقت هرجا باشی کوهه پشتت
زمین پیش وقارت سجده کرده
کلید زندگی داری تو مشتت

کی گفته تو کمی؟ باور ندارم!
بزرگی! مثل دریایی همیشه
تو لبخند آفریدی رو لب عشق
خدای دوم مایی همیشه!

در اوج روزهای بی طراوت
تو زیبایی رو بی اندازه...

عشق هم، هدیه ی زیبای تو بود
بودنت، لحظه ی شیرین من است
به پرستیدن تو، مشغولم!
دوستت دارم و این، دین من است!

شاعر: سیامک عشقعلی

اَلا که از همگانت عزیزتر دارم
شکسته باد دلم گر دل از تو بردارم

چشم سبزو لبِ قرمز، تن تو رنگِ سفید
تو خودت پرچمِ اسلامی ایرانِ منی!

امیرحسین گرمابی

بوسه از غنچه ی لبهای تو چیدن دارد
پیچ و تاب خم گیسوی تودیدن دارد
درمیان قدوبالای همه آدمیان
الف قامت تو وه که کشیدن دارد
احتکاراست و دراین معرکه ی قیمتها
به خداچشم سیاه تو خریدن دارد
چه کنم مشتری ثابت قلبت شده ام
ضرب آهنگ دلت وای شنیدن...

چشم هایت شاهکاری محشرست
باقی دنیا سیاهی لشکرست...

چه خوش است آنکه شبی سرزده چون ابر بهار
از ره آید به بر عاشق غمدیده نگار

مفهوم:
چه خوب است که شبی سرزده و ناگهانی همچون ابر بهار
دلبر به نزد عاشق غمدیده بازآید.

صبحی که تو باشی و غزل باشد و آغوش
یک صبح پر از خاطره و نیک سرشت است

گویی که در آغوش خودت معجزه داری
آغوش تو چون تکه ای از باغ بهشت است

جانم بیا امشب که جاویدان و جهانگیر شویم
با عشق جوان بمانیم و به پای هم پیر شویم

جهانگیر

به سیمایِ پُر از مهرت هزاران شور و شَر داری
نمی دانم خودت آیا از این نکته خبر داری

درون کوچه می آیی هزاران چشم دنبالت
برایِ دلبری هایت تو خود صدها هنر داری

به هنگامی که می خندی زِ شوقت شهر می خندد
که لبخندی به شیرینی چنان قند...

عاشقم…..
اهل همین کوچه ی بن بست کناری ،
که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ،
تو کجا ؟
کوچه کجا ؟
پنجره ی باز کجا ؟
من کجا ؟
عشق کجا؟...

نقش چشم آبی ات آخر مرا نقاش ساخت
هر چه پنهان کرده بودم دیدگانم فاش ساخت

باشد که من باشم و باشی تو در دور و برم
باشد آن روز که دیگر نپرد حال و هوایت ز سرم
باشد آن شب که هوا پر شود از عطر تنت
باشد آن روز که نباشد دل تو دور ز بَرَم
دل من گیر تو و تنگ تو و...

پیدایش خشت خشت من هم آنجاست
زیبایی سرنوشت من هم آنجاست
ای عشق من،ای فرشته ی روی زمین
هر جا که تویی بهشت من هم آنجاست

من عصر یخبندانم و تابان ترین خورشید تو
دنیای من شد یک نفر آن هم که بی تردید تو

یک جورِ عجیب خوشگل وُ شیڪ هستی
دل چسب ترین سُرخیِ ماتیڪ هستی
در تیترِ خبر چنین گُزارش ڪردند
تو عاملِ اصلیِ ترافیک هستی !

سبز، قرمز، سرمه ای، فرقی ندارد رنگ ها
صورت ِ تو روسری ها را چه زیبا می کند!