شعر عاشقانه

سنجاق کردم چشمانت را، بر سر دفتر تمام شعرهایم.

گلِ جان‌خیزِ دلم هستی
نفس‌انگیزِ دلم هستی
ماورای تبِ رویاها
مهرِ سرریزِ دلم هستی

«شوریدگی»

در این شام تار،
در پشت پنجره نور،
که باد از میان شاخه‌های بید می‌گذرد
و آه تو را به ارمغان می‌آورد از دور،
لبخندی بر لبانم نقش بسته؛
اما، چه کسی می‌دانست برای آخرین بار!

درد تو،
مانند برفی سنگین،
بر شانه‌های من می‌بارد،
می‌نشیند و سنگینی می‌کند....

من باغِ عشقم؛ باغِ احساس

با بوسه‌هایت پُرتبم کن

آویزه‌ی مهر و، وفا را

آویزِ هر روز و، شبم کن

گاهی عشق، نه فریاد می‌خواهد نه قول و قرار.
گاهی فقط یک نگاه کافی‌ست؛ نگاهی که بی‌صدا، هزار واژه را فریاد می‌زند.
من تو را در سکوت دوست دارم،
در لحظه‌هایی که هیچ‌کس نمی‌بیند،
در تپش‌های آرام دلم،
در خیالم که شب‌ها به جای خواب، نام تو را مرور می‌کند....

بهار باشد من تو دست در دست
در چمنزاری که می کند عطرش مست
نسیمی اید پریشان کند گیسوانم را
ببافی تار تار زلف و خرمن موهایم را
بوسه باران کنی هر دم گونه های سرخم را
زینت دهی با گلها زلف و گیسویم را
ب اغوش کشی باز با...

در دل بهار، جایی که گل‌های سرخ و زرد در آغوش باد می‌رقصند، زندگی دوباره آغاز می‌شود. اینجا، میان سکوت گل‌ها و هوای پر از عطر، قلبم دوباره زاده می‌شود. بهار، همان جایی‌ست که عشق در هر لحظه‌ای به شکوفه می‌نشیند.

و تو آمدی از گسترۀ بی مرز جهان درون
و در من روییدی و رویاندی
تمام بذر شوق و ذوق
و نوای هزاران پرندۀ عاشق پرواز را

بعضی ز مردم‌اند که با خنده‌های خویش
آرند شادی و شعف و خنده‌های بیش
لبخندشان چو نور فروزان به شام دل
تابان کند حیات و بزداید غم از پیش
چشمانشان چراغ ره و دستشان امید
در سایه‌سار مهر دل‌انگیزشان، خویش
ای دوست، باش آن که ز لبخند و خنده‌ات
روشن...

بهار تویی، ای همه هستی و جانم
به شانه‌ات تکیه زنم، سبز بمانم
ز عطر نفس‌های تو راهم شکوفاست
در سایه‌ات آرام، ز غم‌ها برهانم
با نور نگاهت شب تارم شود روشن
چون ماه فروزان به رهت ره بسپارم
دستان تو مأوای دل خسته‌ی من شد
در آغوشت ای یار،...

تو را دوست می‌دارم

تو را دوست می‌دارم
بی‌آنکه بدانم چرا
بی‌آنکه بدانم چگونه
چنان‌که برگ،
باران را دوست می‌دارد
و دریا،
صدای باد را.

تو را دوست می‌دارم
در سکوتی که میان ما جاری‌ست،
در کلماتی که هرگز گفته نشد،
در نگاهی که از مرز شب‌ها عبور کرد
و...

بارها
به خاک و از خاک
رفتم و آمدم
چیزی تغییر نکرد؛
من بودم و
این همه من!
اینکه هر روز
برایت سطرهای عاشقانه بچینم
ببینم چند لحظه بعد
پرندگانِ بی‌خانمان
حرفی برایم باقی نگذاشته باشند
اینکه هر شب
خواب ببینم
پاییز
از سر و کولم بالا می‌رود
و من...

سرای جان بگیرد پرتو از گل‌نغمه‌هایی
که با آهنگِ مهرِ مادری، دارد نوایی

برگرد افکارم پریشان است برگرد
خوابم پر از کابوس و هذیان است برگردد

من بی تو روزم شام تاریک است، هرچند
شب‌های تو بی من چراغان است، برگرد

دل‌خوش به تو بودم ولی حالا که رفتی
مرغ دلم سر در ڰریبان است، برگرد

گفتم نرو انگار نشنیدی و رفتی
رفتی...

از نغمه داودی تو مدهوشم
هر صبح غزل از،لب تو مینوشم

هر چند زمستانی و سرد است شبم
با یاد تو گرم میشود آعوشم

هر چه نزدیکت شدم، قلبت شد از من دورتر
با همه اهل تواضع. با منی مغرور تر

بیشتر از پیش احساس رهایی میکنم
هر چه در آغوش گرمت میشوم محصور تر


من به هر ساز تو میرقصم تو هم پس شاد باش
من که با هر ساز دارم مینوازم شورتر...

یکروز می آید که فصل چیدنت باشد
اردی بهشت تازه ی بوییدنت باشد


گل با گلاب ناب دارد نسبتی دیربن
می آید آن روزی که فصل چیدنت باشد

گفتی که می آیی به دیدارم‌پس از باران
باران خودش چشم انتظار دیدنت باشد


تنها دلیل اشک هایم اشک های توست
تنها...

🌿💕

خوشا به بختِ بلندم که در کنارِ منی
تو هم قرارِ منی هم تو بیقرارِ منی

گرچه من لیلی یک ایل فریبا بودم
سمت تو میکشدم عشق جنون آلودم


وادیِ پاکِ جنون لایق هر لیلا نیست
این منم آنکه به عشق تو فقط محدودم

گرچه تو اسوه ی عشقی من ازین شیدایی
رنگ ورویی به تو وعاشقی ات افزودم

همه احساس،منی مایه ی سرمستی من
تو...

کامی بگیر از: سفره‌ی قلبم
حالا که دل، با تو پُر از: رویاست
حالا که واژه، واژه‌ی احساس
از تو، پُر از: امواجِ خوبی‌هاست

در صبحِ پُرشورِ صفا، هردم
شد باورم با عشق، لبریزت
فنجانِ احساسم، پُر از قهوه‌ست
از مهرِ چشمانِ دل‌انگیزت

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

دوست دارم،
بسرایم برایت:
عاشقانه‌هایی،
ساخته از پرند احساس؛
پرداخته با پرنیان نیاز!

باید بگویم سخن با تو؛
با تو که تنها خاطره‌ی عشق منی...