شعر عاشقانه

من از تبارِ بذرهای صبورم
که در سکوتِ شبانه،
به سمت نورِ نگاهت
قد می‌کشند.

باشد که دلبری را به کوی ما رسانی
زین دردها رهانی این دل آسمانی

با خنده‌ای بهاری، غم از دلم زدایی
چون آفتاب شادی بر بام بی‌کرانی

در چشم تو ستاره، در جان من ترانه
آهسته قصه‌گویی از راز جاودانی

از بادهٔ نگاهت مستم چو موج دریا
در ساحل تماشا،...

مستی می به کنار، چشم سیاهت به کنار.
مستی می بپرد، چشم سیاهت چه کنم.؟

ماه از موی تو محراب منور ساختن
مِهر با موجِ نگاهت مهر دیگر ساختن

باد با بوسهٔ باران بر بهارت بست رَخت
باغ با برقِ حضورت رنگی از زر ساختن

رود در رقصِ رُخَت راه رهایی را گرفت
موج با مژگانِ تو طوفانِ گوهر ساختن

شب به شبنَم‌خیزِ چشمت چَشمِ...

وقتی نگاهِ مهر، می‌تابی به قلبم،

می‌گردد احساسِ دلم، دلگرم و خرّم!

تا نگاهِ دلِ دیوانِ غزل، یارِ من است،

گفتن از موجِ جنون‌زای عطش، کارِ من است

می‌خوانم احساس تو را،

در لابلای هر نگاه!

می‌نویسم، عشق را در دفترم

با نگاهِ خیسِ چشمانِ ترم!

تمام نقطه‌های دل
قلمروی دلت شده

تو پادشاه دل شدی
به یک نگاه مهربان!

هجی کن
هجی کن صدای مرا تا مگر
کمی نام خود را تماشا کنم
دلم را به زلف سیاهت ببند
که غم را برای تو حاشا کنم

تمامی ندارد غم عاشقی
بیا تا کمی بی قراری کنیم
یکایک در این صحنه بیدلی
تو من، من تو را سرشماری کنیم

مرا...

بند چشمان سیاه توست،
نفس های تنم.

دست‌هایت‌ را
به وسعت‌ یک خاطره
به من بسپار
می‌خواهم
دوستت دارم‌هایم‌ را
تا بیست
بشمارم

"شاهِ بی رُخ"

قصه یِ آن شاهِ بی رُخ را بِخوان، افسانه نیست

بَر فَلاتِ شانه اَش یک عُمر می بایَد گریست

او که از مَرزِ تمامِ خط قرمزها گذشت

بعد از آن در کُنجِ عُزلَت از همه دنیا گُسَست...

در سیناپس های توو در تووی خیال

پژواکِ گام‌هایت

رقصِ جنون‌آمیزِ ذراتِ کوانتومی‌ست

عشقِ ما، نه خطی، نه دایره

تلاقی انتگرالِ بی‌نهایتِ احتمالات

در گستره‌ی مه‌آلودِ عدم است

بریل تنم را که لمس کنی

تب ام آتش می‌گیرد

پلک می‌زنی، الگوریتمِ نویی متولد می‌شود

پر از کُدهای حسِ نابِ تو...

برایـم تــو هـمان یــاری و دلدار
تو را با چشمِ دل می بینم انگار

اگر باشـــی کویـــرِ لحظه هایم
به عشقت می شود مانند گلزار

[سرزمین عشق]
سرزمین عشقم را جا گذاشتم
نماد افتخارمان را نیز رها کردم و
به جای چکش و داس
دل به دستان تو بستم!
و بر روی پرچم سرخش نیز،
گل‌های گندم مزرعه را جمع کردم.
سرود ملی‌اش را نیز از خاطر بردم!
نه روسیه در آن سرود از هر...

چشم‌هایت از هر شعری شاعرترند
با یک نگاهت...
دنیا از عشق سرشار می‌شود.
بیش از آنکه شاعری کنم
چشمانت شعرم را سروده اند

از نغمه ی مرغان خوش آواز بگو

از یاســمن و یـاس و گل نـاز بگو

امــروز که خندیده گل ســرخ بیا

از آمــدن و مـــانـدن و آغــاز بگو

آدم که عاشق میشود فکر خطر نیست
در عاشقی اصلاً ضرر مد نظر نیست

“دربدری دارد به دنبال خودش عشق”
عاشق نبوده آنکسی که دربدر نیست

پشت سر پروانه دریا هم بریزی
پروانه برگشتی ندارد تا سحر نیست

پروانه را دیدم که خاکستر نشین شد
پروانه یادم داده عاشق فکر...

نخست، باید بگویم که تو را نمی‌شناختم.
و هر آنچه پیش از تو بود، هیچ بود؛ نه، کمتر از هیچ.
جهان، پیش از آنکه تو نامی داشته باشی،
تنها گذرگاهی بود از باد؛ خاکستری، تهی، فراموش‌شده.

اینک، تویی آن گیتارِ سرشار از طنین،
که من با انگشتانِ بی‌قرارم می‌نوازمش.
تویی...

قسم به خدای غم و دلهره
من از بی تو بودن جهانم پُره
شبیه زنی پشت سیم سکوت
که از بوق اشغال هم دلخوره

من و لای خط لبت چال کن
بگیر و بچرخون و بالا بیار
بچسبون قلّابتو رو تنم
غریب و زمین خورده تنها نذار

بیا جشن بارون...

بی‌محابا در عمق نگاهت غرق شدم
بدون هیچ تلاشی
شاید آنجا
موعود لحظه‌های من است

نه نامی خواستم
نه نشانی
تنها سکوتی مرا برد
تا آستان لبخندت،
که در آن
زمان از تن می‌افتد

من بودم
و تپش روشن دست‌هایی
که نمی‌دانستم
از کجای جهان آمده‌اند
تا من را
باور...

در شبی مهتابی از امواج نور
در میان مردمی بینا و کور
یا خزانی خالی از فریاد و شور
این وصال
روزی فرا خواهد رسید...

چشمانت چه زیبا حک شده اند.
بر سر دفتر زندگی ام.