شعر

بهترین گلبوته های باغ جان پرپر شدند؛
میهمانِ آسمان و، صد هزار اختر شدند؛

بس پدر بوده ست، در خطّ شهادت، جان به کف؛
همچنان که: مادران این راه را، رهبر شدند...

شاعر: زهرا حکیمی بافقی،
برشی از یک غزل، به مناسبت حادثه ی تروریستی در گلزار شهدای کرمان، دیماه...

چون بهشتِ جاودانِ حق، به نامِ مادر است،
حبّذا بر مادرانی که: جِنان بستر شدند!

روزِ مادر بود و زیبابچّه های بی گناه،
در گلِ آغوشِ مادر، با خدا همبر شدند!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی،
برشی از یک غزل، به مناسبت حادثه ی تروریستی در گلزار شهدای کرمان، دیماه ۱۴۰۲.

گوشه گوشه، در خیابان، موج می زد خونشان؛
غم نشان بود آن دمی که: بی سر و، پیکر شدند؛

حسّ غم جاری شد از: نامنتهای لحظه ها؛
یک جهان آزدگان، غرقِ غمی، بی مَر شدند...

شاعر: زهرا حکیمی بافقی،
برشی از یک غزل، به مناسبت حادثه ی تروریستی در گلزار...

راستی را! دشمنان از ما، چه می ترسند، سخت؛
کین چنین وارد، به قتلِ مردم از: هر در شدند!

لرزه بر جسمِ کثیف و، پستِ ظلم انداختند،
زائرانِ حاج قاسم که: چنین پرپر شدند..

شاعر: زهرا حکیمی بافقی،
برشی از یک غزل، به مناسبت حادثه ی تروریستی در گلزار شهدای...

- حِسۍبَراۍِگُفتَنِ شِعرۍ جَدید نیست . . ៹
یِڪ مِصرَع ۅ خُلٰاصِہ دِلم تَنگ ِڪَربَلٰاست ࣫͝ . .❤️‍🩹🫀!″

تو چه کردی که شدم عاشق دلداده ی تو
گشته ام مست و خراباتی میخانه ی تو

چه نمودی که برفت از بدنم روح و روان
تو بسان شمعی و من سوخته پروانه ی تو

تو چه داشتی به روی و رخ افسونگر خود
که به یک لحظه نظر دل...

خورشیدی در حال غروب،
من این چنینم!
دیگر نمی بینی مرا به چشم!
فریادی بودم و دیگر نخواهی شنید،
از بس که صدای دیگران بلند است.
در این دنیای پر آشوب،
من بی صدا آمدم و بی صدا از آن کوره راه، برگشتم.
بدنم خرد و بریده بریده شده و...

بیا
یک لحظه خود را
بنده ی درگاه شیطان کن
گناهت گردن من
هر چه می خواهی تو عصیان کن

دل ..

بسمه تعالی

به اعتبارِ غم ات خانه ی خدا شده دل
خدای غم تویی و کعبه ی صفا شده دل

در امتدادِ شب از ماه ، رو نگرداند
از آن زمان که به زلفِ تو مبتلا شده دل

غمِ کشاکشِ گردون حریف من نشود
چرا که خانه بدوش...

شمع همدم بود با پروانه تا آمد نسیم
این سخن چین شمع من را قاتلی دیوانه ساخت

[مهدی فصیحی رامندی]

فرشتۂ نگهبان :
همیشه از جون وُ دل
شما مایه میذارید
فرشته های عاشق
نمادِ اِقتدارید
پُشتِ یه مَملِکَت به
حضور شما گرمه
بودنتون مینْدازه
به جون دشمن رَعشِه
آدمی که لباسِ
رَزمُ به تن می پوشه
توی تک تک رگ هاش
خون غِیرت می جوشه
غیرت ایرانی که
شُهرِۂ...

یک قالی با ارزش صد پاره پاره
کارش گذشته از رفو ها این قواره

تفسیر حال و روز من از دوری توست
تمثیل این قالیِ زارِ این اشاره

باید خودت از نو بکوبی و بسازی
بی فوت وقت و مکث و فال و استخاره

کاری برایم کن،هنرمندی عزیزم
تا فرصت...

در خطوط لبخندت
شعرها جان می گرفتند
و در نگاهت
حروف
از مرزهایشان عبور می کردند
تا داستانی بی پایان بسازند
داستانی که
در آغاز هر جمله
به تو ختم می شد...


فیروزه سمیعی

شک


من به اسرار خدای دو جهان شک دارم
به شب و روز و زمین و به زمان شک دارم

به هوا و هوس و گندم و سیب و آدم
من به تر بودن این قطره چکان شک دارم

با همه خوب و بدان سخت مدارا کردم
تا که اکنون...

در این غروب و خستگی
در اوجه ورشکستگی
در انزوای زندگی

به تو پناه می برم!


در این قمار عاشقی
بخوان مرا دقایقی
بگویمت حقایقی

به تو پناه می برم!


دگر غمم شده عیان
خدای این و آن جهان
کمی زمان کمی امان

به تو پناه می برم!


منتظر نوازشی...

صیدگاه


در کمین صید بودم ناگهان طوفان به پا شد
صیدگاه غرق سکوت و آسمان غرق صدا شد

مرغ زیبایی به سوی دام من آرام میرفت
در دلم با خنده گفتم مرغ من بختت عزا شد

سوی او کردم نشانه صید از جایش تکان خورد
تا بدیدم غفلتش را تیر...

کوه غم



پر و لبریز غمم تا به کجا غم بخرم
به چه جایی بروم ، کوه غمم را ببرم

نشود کوه رود ، جای دگر از جایش
به چه دشتی ببرم سیل دو چشمان ترم

بس که ویرانه و دیوانه شدم ، میخندم
آخرین قهقه هاست ، مزه نما...

من شاعرم از دیدگان ناز میترسم
از لیلی و از مهوش و مهناز میترسم

در کوی و برزن های این شهر پر از مامور
از عابران چون افسر و سرباز میترسم

از بس که از تاب طناب دار میترسم
از ارتفاع و لذت پرواز میترسم

تا کی روم سوی خطر...

عسل


از لب و لبخند تو ظرفی طلب دارم عسل
شب به شب هر نیمه شب یک وعده مهمانم غزل
صورتم با سیلی ام سرخ است و در ویرانه ها
زیر سقف آسمان میخوابم و روی کمل (کاه)
میسرایم قطعه شعری با وضو وارد شوید
شاعران شد نیمه شب ،...

« عهد »




فردا بروی من نگرانم که نیایی
من فکر تو هستم تو بگو فکر کجایی ؟

با هر نفسی تا نفسی آه کشیدم
هر آنچه که خواهی بطلب ، غیر جدایی!

من یاد تو بودم تو نبودی به گمانم
بر عهد تو ماندم که هنوزم تو بیایی

مجنون...

آه ازدل وآه ازآن آه که ازنهاددل برآید
دل غمین شودولی اشک ازدیده دراید

بریزای اشک
که قصه دیده ودل عجیب قصه ایست
چودل بگیرد، دیده هم ندیم دل برآید

نسرین شریفی

دل من تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ شده
غم دلتنگے من جبهه ے یک جنگ شده

خبر از حال بدم هیچ نداند معشوق
دل من شیشه اے؟ یا دل او سنگ شده

سینه ازخنجر بے مهرے او مے سوزد
گنهم نیست ! دلم ساده و یڪرنگ شده

همه...

.
بیهوده مخور غصه ے این دار فنا را
دریاب همین لحظه ے ڪوتاه بقا را
از فلسفه ے زندگے و مرگ چه دانیم؟

باید بپذیریم قوانین قضا را
بے هیچ گناهے همه محڪوم حیاتیم
در بند ڪشیدست جهان تک تک ما را
آن ڪس ڪه تو را ڪرده فراموش...

گفتم به خودم تا به ابد یارِ منی تو
همراهِ قسم خورده و غمخوارِ منی تو

پنداشته بودم که منم یوسفِ مصرت
هر روز و شبت بر سرِ بازارِ منی تو

در هر نفسم نامِ توام وردِ زبان بود
گفتم به همه دلبر و دلدارِ منی تو

شیرینیِ من بودی...