متن پنجره

در کدامین خلقتم
درخت بوده ام
در مسیر خنده های تو زیبا
به پشت پنجره که می رسد پاییز
جای زخمی ناسور
تیر می کشد مدام !

برای دیدنت،
معتکف پنجره ام.
♡
قسم به ضریح پنجره،
آمدنت را،،،
-- اجابتی!


(زانا کوردستانی)

دستانت را به من سپار
شاید سرخ ترین جامه ی انار را
به تن نازک سبز برگ پوشاندیم
و آبی ترین درخشان آسمان
را به تن چوبین پنجره ها بافتیم
دستانت را به من سپار
شاید در خواب لطیف آزادترین
پرنده ی باغ خفتیم
و در تمام چنارهای
صدساله ی...

آدم که دلش بگیرد،

دردش را

به کدام پنجره بگوید

که دهانش

پیش هر غریبه ای باز نشود..!؟

مسافر کناری ام که پیاده شد
پنجره ای گیرم آمد
باقی مسیر را گریستم...

به سمت پاییز سرازیر می شویم
روزهای کوتاه
شب های بلند
و پنجره ای که مرا می بلعد.

پنجره
دست گلدان را
در دست آفتاب می گذارد
آفتاب می خندد
گلدان می روید
پنجره زیبا می شود

\پنجره\ همیشه یک واسطه بوده
واسطه برای به قولِ آنها نگاه کردن به کوچه ی خوشبخت
واسطه برای دریافتِ نور
واسطه برای از باران لذت بردن و خیس نشدن
واسطه برای از هیاهوی تصادفات و دعواها دور نماندن و درگیر نشدن
پنجره همیشه یک واسطه بوده برای دید زدن و...

لبخند می زنی به من از پشت ماسک، آه
عطر گل رزی تو در آن سوی پنجره

در سرش رؤیایی ست
به فراسوی خیال
می تازد پنجره اش...!


آریا ابراهیمی

و نگاهی

پنجره

باران

شد..!

موهایت را پریشان کن
به کنار پنجره برو و آسمان را
به نظاره بنشین
بی تردید عطر گیسوانت
خورشید را وادار به طلوع خواهد کرد
آری
در پناه گیسوان تو
صبح و خورشید آمدنی ست




️️️

شاید این تن
برای تحت تاثیر قرار دادنمان
این همه
اندوهگین شده است

روزها
روی تقویم
خسته می نشینند
و من فکر می کنم
مثل اب فواره ها
که بعد از چشیدن شیرین ارتفاع
سقوط می کنند
دو باره مرتفع می شویم

باد کمی از تو را
لابه لای پرده...

شب همه شب
خیش بر دوش
می خراشم مزرع خیال
چنته لبالب امید
می پاشم دانه های آرزو
پچ پچ شاپرک ها
غوغای سیرسیرک ها
دهان باز شب
سیراب
از ناله ها
پنجره باز
ارغوان به انتظار است
ماه می تابد به راه
در هر پیچ و تاب

هر جور که تو بخواهی
نگاهت می کنم
در این دو پنجره
همیشه به روی تو
باز است ...

هر کوه
دعای بلندی ست

و آسمان
تا عمیق ترین دره ها
فرورفته است

ما به هم می رسیم
و یکدیگر را
به جا نمی آوریم

اتفاقات دیگری
می بایست شاید

تا
در آیینه ی هم
هویدا شویم

گاه
دشوارترین سکوت ها را
بر زبان می رانیم

تا
روشن ترین...

شب در راه
ماه را بوسه باید زد..
پنجره ها باید بست
خیال را پر داد تا جنون
مست از عطر حضور
دست احساس به گیسویی زد



️️️

گوشه ای نشسته ام

و دویدن ثانیه ها را از مرز روزها و شب ها نظاره میکنم

اما مدت هاست

نه دیگر این اتاق کوچک راضی ام میکند

نه پنجره ای که یک وجب بیشتر آسمان ندارد

دلم تنگ است...

برای ستاره ها

برای سکوت ماه

برای رقص مهتاب

برای...

ای انسان...
نور خورشید دارایی تو نیست!!!
تویی که گلوی هر طلوعی را با
دستانت می فشاری و غروب ها
را با غرور به تماشا می نشینی...
تو حتی دریا را رو به پنجره ات
سرپوشیده انتخاب می کنی.
کوری میراث ابدی توست.
در هزار توی ذهنت تنها و تاریک...

با یاد تو صبح تازه آغاز شده/ صد پنجره سمت آسمان باز شده/ گلدان عقیم و خسته ی کنج حیاط ، / آبستن جلوه ی گل ناز شده/

چند پنجره از این همه شهر

خاموش می شود

با ترس این احتمال همیشگی

« مُردن چقدر درد دارد؟ »

چراغ چند خانه

تا صبح می سوزد

با زخم این سوال :

« مُردن چقدر خرج دارد؟ »

بعضی ها پنجره را باز می کنند

و فریاد می کشند،

بعضی ها پرده ها را می کشند

و گریه می کنند.

پنجره ای بودم
که پرده اش را
برای تماشای غم انگیزترین صحنه روز کنار زدند

دری
که برای رفتن گشودند

چمدانی
که دهانش را حتی برای یک خداحافظیِ ساده بستند

زنی
که لای لباس های تور پنهان کردند

من امّا بیرون زدم؛
مثل بوی گاز
از درز پنجره های خانه...

ای دل ساده
بفهم!!!
خانه ای که
خورشید از پنجره اش
طلوع نمی کند
تماشا ندارد...