متن آرمان پرناک

روی دفتر، لای دفتر، پشت دفتر، پس کجاست؟ /
شاخه گل های سرودن: «عین و شین و قاف» کو؟؟
«آرمان پرناک»

یک آستینم دیر
یک آستینم دور
خیاطباشی!
این چه لباسی بود برایم دوختی !؟
«آرمان پرناک»

به اتحاد مزدوج فکر می کنم /
به دو خطِ موازیِ دیگر بر پیشانی /
و به جیب هایی پر از دست گرمی های توخالی... /
«آرمان پرناک»

هر چه پر داشتیم فروختیم /
در آسمان /
جایی برای بالیدن نیست /
تا پرده کنار رود، /
باید /
پشت پنجره /
بست بنشینیم /
«آرمان پرناک»

در کوره ی نبودت /
سخت می سوزم و می سازم /
که روزی /
پخته ترین «دوستت دارم» را تحویل بگیری /
«آرمان پرناک»

شعری رسیده جای غم انگیزش
پاییز و برگ های گلاویزش...
«آرمان پرناک»

- شب /
چشمِ برجک را کور کرده است /
خبر /
کلاغ پر /
می رود هنوز ... /
- هیسسسسس! /
می شنوی؟ /
خروپفِ کلاشینکف /
از دهانِ بازِ یک سرباز است !! /
«آرمان پرناک»

می داند بی فایده است /
اما می گردد /
می گردد در جیبِ گذشته ها /
دستِ تاریکم /
تا شاید ببیند
دستِ خوشحالِ آن کودک /
در روزِ برف بازی را...
«آرمان پرناک»

نگاهی آهنی
بین من و توست
که هیچگاه زنگ نمی زند
حتی اگر بباریم...
«آرمان پرناک»

تا کی قرار است گلوله /
جای خالیِ خال های پلنگ را /
پُر کند؟ /
تا کی قرار است تفنگ /
تنها زبانِ بدن ها باشد؟ /
تا کی قرار است جنگ /
بر پشت بامِ خیسِ خانه ها /
راه رود؟ /
آقای دوربین! /
شما جوابی بدهید!...

-صد سال تنهایی؟
نه ورق بزنید!
-یادداشت های زیرزمینی؟
نه ورق بزنید!
-پرونده ایپکرس؟
نه ورق بزنید!
-اعترافات نات ترنر؟
نه ورق بزنید!
ورق بزنید
باز هم ورق بزنید
مرا
در پایان بازِ کتابِ زندگی
دفن کنید ...
«آرمان پرناک»

در قلبِ زمستانی ام
بهار پرورش می دهی
بی آنکه بدانی
با هربار خندیدنت
«آرمان پرناک»

یک قدم تا اذانِ گلدسته ها
وقتی
خوابِ عطرِ تنت دیدم
دانستم
پیراهنی، شهید خواهد شد ...
«آرمان پرناک»

و می بینی /
سالهاست /
شیر بیشه ای /
در حلقه ی آتشی گرفتار است /
عزیزم /
در سیرک /
کسی برای کسی /
دل نمی سوزاند /
زندگی چنین است /
«آرمان پرناک»

گوش ها سردِ صحبتِ با او
حرف هایش همیشه کر بودند
شنبه تا شنبه هم کلاسی هاش:
سیزده ماهِ در به در بودند...
«آرمان پرناک»

تا به خودت می آیی
گلادیاتوری هستی
که تنها تصویرِ مقابلش
شست های برگشته است
و مانند دیروز
امروز هم
تماشاگران آمفی تئاتر
برای کشته شدنت دست خواهند زد...
«آرمان پرناک»

پاروی روی موجِ تنهایی /
از هر طرف بازیچه ی درد است...
«آرمان پرناک»

از کدام کفش حرف میزنی؟ /
کفش هایم را جاده ها برده اند /
از کدام قدم حرف میزنی؟ /
قدم هایم را برف ها برده اند /
من، /
تمامِ خود را گشته ام /
و جز یک فانوسِ سخنگو /
چیزی نیافته ام ... /
«آرمان پرناک»

از انتخاب ها خسته ام /
باز کن مشتت را آسمان! /
نشان بده /
هنوز /
پرنده ای هست...
«آرمان پرناک»

هر روز /
به خانه ام /
یک پنجره اضافه می شود /
یک پنجره /
که می توان از آن /
تنهایی را طور دیگر دید
«آرمان پرناک»

یک روز
دست از شعر می شویم
دستِ ایستگاهِ یادت را می گیرم
و سوت زنان با هم
سوارِ قطاری نامرئی خواهیم شد...
«آرمان پرناک»

وقتی
قطره قطره
قدم بر می داشتی
نمی دانستم
در چشم هایم داری ابرِ پُرخالی می کاری
امروز
به هر چه می نگرم
باران می بینم!
«آرمان پرناک»

من به تلویزیون، نگاه
تلویزیون به من، نگاه...
ما
به خاموشیِ هم
خیره ایم !
«آرمان پرناک»

گریه نمی کنم
برای خودکشیِ ابرها
گریه نمی کنم
دلم به حال آفتاب می سوزد
که سالیانِ سالست
آسمانم را ترک کرده است...
«آرمان پرناک»