متن اندوه

«اندوه» یعنی:
«روزِ آمدنت رفت»
فردا
«روزِ رفتنت می آید»

علیرضانجاری(آرمان)

در ادامۀ رفتنت بهار نیامد
دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد
به استخوان رسید...

اندوه آدم های زیادی در من است؛
آدم هایی با چشم های غمگین و
خاطرات تلخ...

حرفی نیست
روزهای رفته در تقویم مانده اند
برگرد
بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن


سلمان نظافت...

اندوه کاری کرد که صدای ترک های قلبم را واضح تر از هر دفعه می شنیدم؛اما آخرش قلبم با صدای بلندی برای همیشه سکوت کرد!

هیلا بهرامی
@sheer sefid🌱🤍

اگر میخواهید واقعا زندگی کنید
باید تلاش کنید تا در اندوه دنیا
سرخوشانه مشارکت کنید.

-جوزف کمپل

خسته بودم خیلی خسته...
دوست داشتم در کوچه ها قدم بزنم، زیر درخت های زرد شده. دوست داشتم حرف بزنم حتی با خودم؛ اما من مرده بودم!
مدت هاست که زیر انبوهی از غم و درد دفن شده بودم! و مدت هاست که به دنبال جنازه ام میگردم.
هرچه میگردم...

باران
همیشه اتفاقی نمی بارد
گاهی
اندوه من و توست
نازل می شود از آسمان

دلتنگی
خوشه انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می کند اندوه...

اندوهِ مردابم و ..
دریاست ، حسرتِ هر روز من


✍ سردار

گفت اندوهت به برگها بسپار پاییز است می ریزند سپردم بیخبراز آنکه درخت خانه ام کاج بود

گفتی که:
چو خورشید٬ زنم سوی تو پر٬
چون ماه٬ شبی می کشم از پنجره سر!

اندوه٬ که خورشید شدی٬
تنگ غروب !

افسوس که مهتاب شدی٬
وقت سحر! 

از رهگذرها غیر اندوهی نمی ماند
از خرمن گل های بادآورده جز بویی

باید
به آغوش بکشم تو را
دلم از اندوه
می لرزد..

اندوه
چون پرنده ای پر و بال شکسته می خواند فراز خانه ام،
دیگر این دل شبی نیست به نیایش ستاره چلچراغ نیاویزد،
فراز خیمه های خاک،
این گونه که فرو میشکنم،
کوه به فریاد است
و درخت اشارتی ست تا در سرا پرده سبز بنشینم.
برای دلی که بارانی...

آه...دلهامان اسیر حسرت و درد و غم است

سهم ما از زندگی دریای رنج و ماتم است

ما کم آوردیم از بس زیر سقف آسمان
زخم خوردیم از غریب و دوستانِ همزبان

نا امید و خسته از این بی مرامِ روزگار

مانده بر دلهایمان صد زخم کهنه یادگار

در هجومِ...

در نهایت من همانم
همان نخستین
شاید برای تو اولین نبودم ،ولی تو برای من اتمام این قصه عریض و طویل بودی
حال من ایستاده ام .در ابد...
ابدی که سرانجام من است
اینجا
در این سرزمین دور و روشن
در این پهنای دور از اجسام
دور از تمام معنی...

یه وقتایی همچی هست اما
همچی کافی نیست.
چون اصلا کافی نیست
چون اونی که باید باشه نیست

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

در هزار توی زمان گم شدم
نمی دانم به کجا می روم
اصلا مقصدم کجاست
تا کی قرار است بروم
فقط می روم
غم و اندوه به دنبالم افتاده
می خواهد مرا در خود غرق کند

ای گل خوشبوی من دیدی چه خوش رفتی ز دست

دیدی آن یادی که با من زاده شد بی من گریخت

دیدی آن تیری که من پر دادمش بر سنگ خورد

دیدی آن جامی که من پر کردمش بر خاک ریخت

لاله ی لبخند من پرپر شد و بر باد...

هیچ حقیقتى نمى تواند اندوهى را که براىِ از دست دادن یک عشق احساس مى کنیم، درمان کند. هیچ حقیقتى، هیچ صمیمیتى، هیچ نیرویى، هیچ مهربانى نمى تواند این اندوه را درمان کند. تنها کارى که مى توانیم بکنیم، این است که ببینیم اندوه تا آخرین ذرهٔ درونمان را پُر...

آه ای خالق بی همتا!!!!
آیا من آن هنگام که از گِل بودم، از تو خواستم مرا به قالب بشر درآوری؟ آیا من بودم که از تو خواستم مرا از تاریکی و ظلمت بیرون بکشی؟ از آن جا که این خواست من نبود که پای به هستی بگذارم، منصفانه است...

اندوهِ من این است که در دفترِ شعرم
یک بیت به زیبایی چشمِ تو ندارم

در زادگاه ِ من..
نه خیابانی است و نه کافه های دنج

من اندوهِ تو را به صخره ها و کوهستآن می برم

🔹 [سردار ]

فارغ نمی شوم از اندوه

دیری ست حامله ام