متن اندوه

به آتش گفت :
نسوز تا کمی آرام بگیری
آتش گفت :
آنگاه تو
شبهایت را چگونه گرم خواهی کرد؟
و از آن پس نیز ، اندوه
شومینه عشق را
روشن نگاه داشت...


جلال پراذران

کاش با تو نسبتی داشتم
مثل بهار که با شکوفه پرتقال
بوی خاک که با قطره های باران
یا اندوه که با سکوتِ ماه...
کاش با تو نسبتی داشتم

فرزندانم
دنیا حزن و اندوه را بی شمار بر
بی وفایی اش در زندگی خوش رنگ
می کند ،،
عشق و دوست داشتن تنها واژه یی
است که رنگ ماندن می گیرد
هنگامی که جهان به کام شما است
فخر نفروشید
هنگامی که علیه شما است صبر
پیشه کنید
هر...

درونِ قفسِ تنگِ تَنم ،
روحِ من آرام نیست
که این آبادیِ ویران شده را
تاب و توان ، رخت بسته
و پریشان تر از اندیشه ی من
این تیره شب ، احوالِ من است.
صحبت از مرگ هم نیست.
صحبت از اندوهی است
که در دلِ من سَر به...

به اوﮔﻔتم ﺍﻧﺪﻭﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭ

ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ …

می ریزند

ﺳﭙﺮﺩ …

مرا ببخش ای دوست منﺑﯿﺨﺒﺮ بودم ﺍﺯ آﻧﮑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍتﮐﺎﺝ ﺑﻮﺩ

پاییزی ست تلخ...
میان سمفونی باران وُ،
--غروبی دردمند!
که رقص برگریزانش حتا؛
حسِ دلگیرم را
به وجد نمی آورد!
وَ در این شب ها
مهتابی سراغم را نمی گیرد
***
آه، پاییز!
اندوهم بی پایان ست!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

روزهایم رد پاى باد و باران با من است
شب بجاى خواب اندوه فراوان بامن است

تا تو برگردی و فانوس دلم روشن شود
ظلمت و اندوه و درد و چشم گریان با من است

رفتی و چون رشته ای سردرگمم در کار خویش
پیله های بسته ی پیدا و...

میگن وقتی غمی، اندوهی، مشکلی داری نباید ازش فرار کنی، نباید پناه ببری به قرص خوردن یا سر خودتو با فیلم و سریال و بازی وتفریح گرم کنی یا اونقدر کار بریزی سر خودت که فرصت فکر کردن نداشته باشی.
میگن باید واستی اون اندوه رو زندگی کنی، اون گره...

ز صبر خالی ام اما به انتظار دچار...
منی که گشته به یک روح بیقرار،دچار

پر از سکوتم و هر روز از سخن لبریز
غریق بغضم و هرشب به انفجار دچار!

چنان ز هر مژه ام شعر تر فرو ریزد
که نیست مثل منی کس به آبشار دچار

بهار بعد...

و قصه ی من، از بغض و اندوه و ناباوری شروع شد.
از اندوه درد تو،
از وحشت نقصی که نمی توانستم جراحی اش کنم.
من همه ی احساسم را یک جا کنار تو می باختم.
و تو می خندیدی...
سر من پر از خیال بود، پر از ترازو، پر...

می بینم ای رفیق ،اندوهت را
اوضاع زمانه، رنج انبوهت را
این دفتر، بیت بیت تقدیم به تو
باشعر ببند زخم آن روحت را

تو،،،
به \دوستت دارمی\ گرفتار آمده ای
از جنس نَمُور
که لب های کبودِ مردی مسلول
در پستوئی آفتاب ندیده
بر جانت حواله کرده ست.
شاید
به باورت سخت ست
که با همه دوری وُ،
قِدمَتِ درد
دوستت دارم!
من،،،
در سکوتی \لاجوردی کبود\
به یک تنهایی ضخیم
از غربت...

️نمی دانم که آیا این اندوه است
که ما را به تفکر وا می دارد
یا تفکر است که ما را اندوهگین می کند!

چارلز بوکوفسکی

ازتماشای دو چشمان تو سردرگم شدم
شور عشقم را ندیدی آخرش دوم شدم

ناز چشمان تو بدجوری مرا دیوانه کرد
که شدم بیچاره و بازیچه ی مردم شدم

موج گیسوی بلندم مست شد در دست باد
ساقه ام خشگیده شد تا خوشه ی گندم شدم

با غرور کاذبت دل را...

اندوه پاییز،
چقدر شبیه برگهای زرد تنت بود،
در میان جشن برباد رفتن برگ ها،
برگهای تنت،فروپاشی پاییز را سد می زند،در هیاهوی رقص نگاه های ترک خورده و سمفونی دلخراش سقوط برگ ها......!

آنا آخماتووا :

اگر تو موسیقی بودی ;
بی وقفه به تو گوش می سپردم و اندوهم
به شادی بدل می شد

هوای شهر،
بدونِ یار
مسموم است.
برای دلی که
گیر باشد،
از آسمان
باران که نه!
اندوه می بارد...

فصل نشانه گذاری شده ی کتابم را در مکانی که آغشته به آرامش است، باز می کنم.
به دنیایِ خیالی رنگارنگ و شاید سیاه سفیدم وارد می شوم!
هر چقدر که پیش می روم عطش و کنجکاوی ام بیشتر می شود.
صفحات را ورق می زنم و سفر می کنم...

به اندوه ما
به دوری از دست هایت فکر می کنم
،
کاش جهان شبیه لحظه های بوسیدنت
دوباره زیبا می شد
،
کاش دریغی نبود
تا پشت پنجره ها
همیشه چشم هایمان
خیس باران نمی ماند

یک عصر غم انگیز
لابلای روزهایی که
حتی غم
از توصیفش عاجز است
با استکانهایی که مرا
در گهواره ی اندوه
بی ملاحظه ی سرریز شدن اشک
تکان می دهند
این تکان دهنده نیست؟
که با دست های یخ زده
جوری استکان را بچسبی
که انگار
می ترسی حرفهایت از...

‍ " تقدیم به خانواده شاعر خوب گیلان،زنده یاد سیامک یحیی زاده و خانواده داغدار راحت طلب"

ا پائیز للایی جا بهار اگه واخوابا بو
تی سرخه گول،تی چومه ور سیایی امرا قابا بو

اگه اوپیچسه بشو،بشو تا آسمانه تان
تی خون بخورده دیله مئن،واسوخته خون،الابا بو

اگه اوخوس اوخوفته...

پاییز

دستِ تابستان را با «مهر» می فشارد

هم چنان که اندوه

قلبِ مرا!

عشق شبیه پاییزه. اومدنش آدمو ذوق زده می کنه، اما دلگیره. دل آدمو درگیر خودش می کنه، اما دلگیره. دل انگیزه اما بدون اندوه معنا نداره.
عشق نمیتونه مث گلای رنگارنگ بهار یا بی دغدغگی و خنده و آب بازیِ تابستونِ بچه ها باشه. عشق همون حال بارون و لرزیدن...

وعشق را
.
در انبوهی
.
از اندوه
.
یافتم